Α.Γ Καλλής: Η άδεια καρέκλα

Ερχόταν για πολλά χρόνια σχεδόν την ίδια ώρα ,γύρω στις 10 με 10 και μισή πριν από το μεσημέρι στο βιβλιοπωλείο .Ήταν ένα από ‘κείνα τα παιδιά πού ανέφερε στο ομώνυμο τραγούδι της η Σοφία Βεμπο. Παιδιά της Ελλάδος παιδιά …

Έπαιρνα το μπλοκ μου κι ένα στυλό ,πλησίαζα κοντά του κι άρχιζα τις ερωτήσεις.
Κι έτσι για πολλά χρόνια χτίσαμε μια φιλία μέχρι τα 105 του χρόνια που έφυγε για πάντα.
Κάθε φορά χανόμασταν σ’ ένα ταξίδι στο χρόνο. Μου περιέγραφε με λεπτομέρειες τον πόλεμο ,τα νεανικά του χρόνια, την κατοχή, τον εμφύλιο, τους αγώνες του για μια καλύτερη, ομορφότερη ζωή με την κυρούλα του, την αρχόντισσα του πού έφυγε πιο πριν από τον ίδιον.

Αγαπούσε όλο τον κόσμο κι έπαιρνε τα πράγματα όπως έρχονταν. Οταν μιλούσε τα μάτια του έβγαζαν μια σπίθα, μια αισιοδοξία ,μια ελπίδα ένα θέλω να ζήσω…
Όταν ξεκινήσαμε Τέλη για το μέτωπο μού είπε κάποια μέρα, έκανα το σταυρό μου και είπα …θεέ μου ,Παναγία μου, ούτε να σκοτώσω ,ούτε να με σκοτώσουν. Πολέμησε στην πρώτη γραμμή πυρός με ηρωισμό και με την χαρακτηριστική του αισιοδοξία αντιμετώπισε επιτυχώς την κάθε δυσκολία.

Όταν συνέλαβε έναν Ιταλό, νέο παιδί , πού έτρεμε από το φόβο του ,τον κάθισε κάτω ,του χάιδεψε τα μαλλιά, του έδωσε νερό , ένα στριφτό τσιγάρο και τον καθησύχασε λέγοντας του…Μη φοβάσαι βρε όλα θα πάνε καλά, και μεις το ίδιο με σας είμαστε , τα συμφέροντα είναι που μας βάζουνε να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον. Εκείνος τον κοίταξε με ευγνωμοσύνη ,σταμάτησε να κλαίει κι έβγαλε τις οικογενειακές του φωτογραφίες από την τσέπη για να του της δείξει .Τον αισθανόταν πια δικό του άνθρωπο ,το χέρι του Θεού στη μαυρίλα τού πολέμου.

Κι έτσι με τις ιστορίες του τα χρόνια πέρναγαν όπως μια σχεδία έναν ωκεανό.
Κι εγώ να ρωτάω και να ξαναρωτάω ..χωρίς ποτέ να χορταίνω απ’ τις ατέλειωτες αφηγήσεις του.
Πως αυτό, πως εκείνο, πως το άλλο…
Ποτέ δεν μου χάλασε χατίρι ,μονάχα όταν μετά από ώρες κουραζόταν ,σηκωνόταν με το μπαστουνάκι του ,φόραγε την τραγιάσκα του και μού λέγε: αύριο πάλι, θα πάω πρώτα στο καφενείο να δω τούς φίλους και μετά θα ‘ρθω να συνεχίσουμε.

Στις εθνικές γιορτές κατέθετε το στεφάνι εκ μέρους των πολεμιστών τού 40… Αγέρωχος, με τον καλό του λόγο , τα χορατά του κι ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Φύλακας άγγελός του η αγαπημένη του κόρη η Παρασκευή ..σκιά τής σκιάς του.
Την τελευταία φορά λίγο πριν καταθέσει το στεφάνι εκεί όπου θα γίνονταν τα αποκαλυπτήρια τής μαρμάρινης στήλης όπου αναγράφονταν τα ονόματα των πεσόντων Νεμεατών στο πόλεμο τού 40, με κοίταξε και μου είπε: Τέλη να ξέρεις ,αυτό είναι το τελευταίο στεφάνι που καταθέτω.. Δεν θέλω να ακούω τέτοια του είπα.. μην ξεχνάς ότι έχουμε πολλές σελίδες να γράψουμε ακόμη …

Μετά από λίγο καιρό αρρώστησε κι ένα βράδυ ,έγειρε το κεφαλάκι του κι έφυγε με συνοδεία αγγέλων, όπως συμβαίνει με όλους εκείνους που στην ζωή τους χάρισαν στους άλλους αγάπη και χαρά, για να συναντήσει την αγαπημένη του γυναίκα εκείνη που του έστελνε τα γράμματα στον πόλεμο, εκείνη που του κρατούσε το χέρι στα δύσκολα, εκείνη που του χάρισε δύο υπέροχα παιδιά..
Κι έτσι διακόπηκε για πάντα η καθημερινή μας συνομιλία ,τα ταξίδια στο χρόνο .

Τώρα στη γωνία παραμένει η καρέκλα του άδεια και πάνω απ’ το γραφείο μου κρεμασμένη η τραγιάσκα του για να μού θυμίζει εκείνες τις μέρες , όπου ένας ήρωας μου δίδασκε μέσα από τις αφηγήσεις του ,την αρετή ,την τόλμη, την ταπεινότητα αλλά και την χωρίς όρια αγάπη προς τον κάθε άνθρωπο.

Καληνύχτα μπάρμπα Χαράλαμπε να ‘σαι καλά όπου κι αν είσαι…
Σ’ ευχαριστώ….

Υ.Γ  Το κείμενο μου αυτό το αφιερώνω στον ήρωα Χαράλαμπο Κουρελη, και το συνοδεύω με δύο τραγούδια 1.του Νίκου Γούναρη το: κορόιδο Μουσολίνι και 2.της Σοφίας Βέμπο το: παιδιά τής Ελλάδος παιδιά…

Υ.Γ2 Α.Γ Καλλής: Αγαπητέ Δήμαρχε και Δ.Σ τού Δήμου Νεμέας απλά σας υπενθυμίζω την τελευταία εκκρεμούσα υποχρέωση στον Νεμεάτη πολεμιστή του 1940
Χαράλαμπο Κουρελή

Πριν 5 χρόνια …Πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια …μόλις που πρόλαβα τότε να υλοποιήσω μια υποχρέωση απέναντι σ ένα πραγματικό σύμβολο της Νεμέας.
Μετά άρχισε η περιπέτεια του covid πού άλλαξε τα πάντα..
Το μόνο που τώρα εκκρεμεί είναι η υλοποίηση τής ομόφωνης απόφασης που
είχατε πάρει ως Δ.Σ με πρόταση του προέδρου του Εμπορικού Συλλόγου και δημοτικού συμβούλου που δίνει το όνομα του αείμνηστου πλέον Χαράλαμπου Κουρελή τελευταίου πολεμιστή του 1940 σε έναν δρόμο στην περιοχή Αγίου Γεωργίου Νεμέας
Θέλω να πιστεύω ότι είναι απλά θέμα τής γνωστής ελληνικής γραφειοκρατίας η ονοματοδοσία της οδού .
Επαναφέρω το θέμα γιατί θεωρώ ότι δεν υπάρχει ένας από το νέο αξιόλογο συμβούλιό σας και των μεν και των δε πού δεν θα ήθελε να δει να υλοποιείται αυτή η τελευταία υποχρέωσή μας ως πόλη, έναντι ενός ανθρώπου που είχα την τύχη για 7 ολόκληρα χρόνια να κατανοήσω το μεγαλείο της ψυχής του.

Υ.Γ3 Το θέμα το επαναφέρω γιατί εντελώς τυχαία μια μέρα ρώτησα την κόρη του αν έχει υλοποιηθεί η τότε ομόφωνη απόφαση τού Δ.Σ.
Η απάντηση ήταν αρνητική και γι’ αυτό πραγματικά λυπήθηκα ενθυμούμενος το πόσο γρήγορα υλοποιήσαμε συνεργαζόμενοι το μνημείο με τα ονόματα των πεσόντων πολεμιστών του 1940