Οι τελευταίες εξελίξεις για να έρθει επί τέλους πόσιμο νερό στο χωριό μας μετά από περίπου μια δεκαετία, μας έχουν αναμφίβολα χαροποιήσει όλες και όλους. Τα έργα στην Κοδέλλα προχωρούν κι ελπίζουμε ότι μέσα στο φθινόπωρο θα τρέξει στα σπίτια μας το πιο πολύτιμο αγαθό για την επιβίωση και υγεία του ανθρώπου: το νερό.
Προσβλέπουμε σ᾽εκείνες τις ανθρώπινες στιγμές της απαλής καθημερινότητας που μαζί με το καφεδάκι που θα ψήνουμε, θα βάζουμε δίπλα και το ποτήρι το νερό απ´την βρύση μας, το ίδιο και για το φαγητό μας, αλλά και για τα μωρά μας που έχουμε υποχρεωθεί να τα πλένουμε με το αγορασμένο νερό του πλαστικού μπουκαλιού.
Ας θυμηθούμε πως εξελίχτηκε αυτή η αγωνία και ο αγώνας του χωριού μας για το νερό. Θα μπορέσουμε έτσι να αισθανθούμε περήφανοι και δικαιωμένοι για τις προσπάθειες και κινητοποιήσεις μας, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε κομμάτι ενός ευρύτερου κοινωνικού κινήματος στον κόσμο. Ενός κινήματος που θέλει το νερό σαν δημόσιο αγαθό και ανθρώπινο αναφαίρετο δικαίωμα, σαν ευαίσθητο και συχνά μη ανανεώσιμο φυσικό πόρο και που βλέπει την ιδιωτικοποίηση του νερού για οικονομική εκμετάλλευση σαν ένα κίνδυνο.
Οι κάτοικοι του χωριού μας κινητοποιήθηκαν πριν περίπου από μια δεκαετία όταν το νερό απ᾽το Σιούρι, εκεί δίπλα μας, μεταφέρθηκε για την υδροδότηση της Κορίνθου, χωρίς μέριμνα από τους υπεύθυνους δημόσιους παράγοντες να δοθεί έστω και μια απειροελάχιστη ποσότητα για το Ψάρι των 380 ψυχών που επιμένει να ζει. Από τότε επιτάθηκε η έλλειψη πόσιμου νερού, στην οποία συνέβαλε και η εντεινόμενη κλιματική αλλαγή που πλήτει όλον τον πλανήτη. Πολλοί έχουν συνδυάσει την έλλειψη αυτή με την υπερκατανάλωση του νερού της Στυμφαλίας από ιδιωτικούς παράγοντες. Το σίγουρο είναι ότι φτάσαμε πιά σε απόλυτη ανασφάλεια ως προς την ύδρευση του χωριού, μια ανασφάλεια που, πριν από τα έργα στην Κοδέλλα που γίνονται σήμερα, θα μπορούσε να απειλήσει και την ίδια την ύπαρξη του χωριού, κατοίκων, καλλιεργειών και ζωντανών. Η κοινότητά μας κινητοποιήθηκε και πάλι το 2016 και 2017 με την συλλογή υπογραφών και εκκλήσεις προς τον Δήμο Σικυωνίων και την Περιφέρεια Πελοποννήσου, και κινητοποίηση των μέσων ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, ζητώντας να γίνουν έργα για να έρθει πόσιμο νερό. Και για να πάψει το Ψάρι να είναι, μαζί με τον Ασπρόκαμπο, παράνομα περιθωριοποιημένο (από τα 38 χωριά του Δήμου) στην διανομή του πρωταρχικού αγαθού που είναι το νερό. Και είχαμε πει τότε πως το νερό είναι για όλους, και πως το νερό δεν έχει (πολιτικό) χρώμα.
Παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίσαμε, πιστεύω ότι η σοβαρότητα της κατάστασης και ο κίνδυνος επιβίωσης του χωριού, η πιθανότητα δηλαδή να ερημωθεί άλλο ένα ορεινό χωριό της ευλογημένης και ιστορικής αυτής γης, υπερνίκησε τα διοικητικά, πολιτικά, οικονομικά και άλλα εμπόδια. Κατάλαβαν το επερχόμενο δράμα οι υπεύθυνοι λειτουργοί Δήμου και Περιφέρειας και τελικά έχουν δρομολογήσει τα πρέποντα έργα. Ας τους συγχαρούμε λοιπόν για τις ενέργειές τους κι ας είμαστε κι εμείς περήφανοι για τις δράσεις μας και για το λιθαράκι που έβαλε ο καθένας κι η καθεμιά για να κεντηθεί αυτό που λέγεται «υδροδότηση του Ψαρίου».
Όμως η φροντίδα μας για την Στυμφαλία, που είναι στοργική μάνα ζωής στην Πελοπόννησο από την αρχαιότητα, θα πρέπει να είναι πέρα από κάθε εγωϊσμό, μικρότητα και τοπικισμό. Είναι κοινή πηγή ζωής και κοινό αγαθό η Στυμφαλία, όχι μόνο για την γενιά μας αλλά και για τις γενιές που έρχονται. Οι ευθύνη όλων μας γι´αυτό είναι κρίσιμη. Στην πορεία των προσπαθειών για την ύδρευση του Ψαρίου συνειδητοποιήσαμε ότι δυστυχώς, παρόλο που έχουν γίνει κάποιες μελέτες και κατά καιρούς έχουν γίνει συζητήσεις σε κυβερνητικό επίπεδο, δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν υπάρχει δημόσιος έλεγχος για την κατανάλωση του νερού της Λίμνης. Αυτό μας αφορά όλους και χρειάζεται με νηφαλιότητα και συνεργασία να προωθήσουμε με κάθε μέσο την προστασία της Στυμφαλίας όλοι μαζί, δημόσιοι θεσμοί, τοπικές κοινότητες, πολιτιστικά και ακαδημαϊκά ιδρύματα, σύλλογοι, μέσα ενημέρωσης, πολίτες, όλοι. Δεν θα ήταν καλό να οργανώσουμε στον επόμενο χρόνο ένα ένα σεμινάριο να συζητήσουμε το θέμα του νερού της Στυμφαλίας με νηφαλιότητα, επιστημονικά δεδομένα και συστηματική συζήτηση; Και μήπως θα μπορούσαμε να ζητήσουμε από το περίοπτο και αγαπητό σε όλους Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας να προσφέρει την ευγενική του φιλοξενία γι᾽αυτό;