Κωσταντίνα Δελημήτρου
Η παράνοια ξεκίνησε με το web και ειδικά το Web.2 και τη συμμετοχή όλων στο δημόσιο λόγο. Ξαφνικά βρεθήκαμε ένα περίφημο “κλικ” μακριά από οποιονδήποτε μπορούσαμε να σκεφτούμε. Από τα “ιερά τέρατα” μέχρι τότε της τέχνης, του πολιτισμού, της πολιτικής, της δημόσιας ζωής. Όποια κι αν ήταν τα επιτεύγματά τους, όποιος κι αν ήταν ο ρόλος τους, “εκεί μέσα” μπορούσαν να είναι κανονικοί άνθρωποι και μάλιστα ίσοι με εμάς – ίδια γραμματοσειρά και ίδιο μέγεθος φωτό στη μαρκίζα.
Έτσι, κάθε “επώνυμος” βγήκε έστω για λίγο έξω από τον σπουδαίο ρόλο του, μας είδε, μας απευθύνθηκε κάποιες φορές και κάποιοι έγιναν ακόμα και “φίλοι” μας. Σχεδόν αμέσως, οι περισσότεροι “επώνυμοι” έγιναν “δικοί μας άνθρωποι” και η αίσθηση να μπορείς να τους απευθύνεσαι, να τους έχεις στην καθημερινότητά σου, να κάνετε ο ένας στον άλλο λάικ, ήταν μια κάποια επανάσταση.
Το νέο τρεντ φυσικά ακολούθησαν και οι πολιτικοί καθώς διαπίστωναν ολοένα και περισσότερο πως η προσωπική επαφή με την πλέμπα σε δείχνει πιο προσιτό, πιο ανθρώπινο ενώ ο ψηφοφόρος ταυτίζεται ευκολότερα μαζί σου. Στα δε δύσκολα, κι αφού έχουν συνδεθεί μαζί τους στενά, οι διαδικτυακοί τους “φίλοι”, είναι πολύ εύκολο να γίνουν οι κυματοθραύστες τους και κάποιοι, πολύ πιο φανατικοί και χρήσιμοι από το καλύτερο αναλογικό κομματόσκυλο.
Το μεγάλο λάθος έγινε όταν αποφάσισαν όλοι τους πως “τέρμα με τους ρόλους, είμαστε όλοι άνθρωποι. Μπορεί να έχουμε μια ίσως σημαντικότερη δουλειά ή έναν θεσμό να υπηρετήσουμε, όμως κι εμείς αισθανόμαστε, θυμώνουμε, μιλάμε όπως εσείς”. Κι έτσι πολύ σύντομα, όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι που μέχρι χθες, τους άκουγες να μιλούν ελάχιστα και ξύλινα, που είχαν έναν -νομίζαμε- δύσκολο ρόλο να παίξουν ή έναν τρομακτικό θεσμό να υπηρετήσουν, έγιναν σαν κι εμάς. Ή μάλλον, σαν τα μούτρα μας.
Εντάξει, δεν μου πολυάρεσε η τότε απόσταση μα τώρα εκ των υστέρων, ίσως να καταλαβαίνω τη χρησιμότητά της. Δεν ξέρω αν ήταν συντηρητισμός, αν οι ρόλοι και οι θεσμοί εξυπηρετούσαν σκοπούς marketing μόνο ή ήταν στοιχειώδης σοβαρότητα και αξιοπρέπεια. Πραγματικά δεν ξέρω. Και άρχισαν που λες να μιλούν, να μιλούν, να μιλούν. Ασταμάτητα. Και ο κόσμος άρχισε να απομυθοποιεί. Οι ρόλοι φτάσαμε να διατηρούνται μετά βίας μόνο στα χαρτιά και στο εισόδημα. Η πλήρης απομυθοποίηση ή η άκρατη μυθοποίηση όλων, πάει σύννεφο. Social media θέλανε.
Κάπως έτσι, ο αγαπητός από απολύτως όλους τότε Χαϊκάλης, αποφάσισε να μιλήσει και τα γάμησε όλα, ενώ ο Καμμένος εκτός από το λόγο επένδυσε και στην εικόνα λες και δεν μας έφτανε ο λόγος του για να πειστούμε ότι είναι “ένας από εμάς”. Και ένα πρωί ξύπνησε και αναφώνησε “έχω μια ιδέα”! Και πήγε στην Αμερική και την αμόλησε.
H κουλτούρα του Web.2, όλες αυτές οι μπαρούφες που γράφουμε ασταμάτητα όλοι πια, φτιάχνουν έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου που είτε θεσμός είτε όχι, ό,τι σκεφτεί θα σκάσει αν δεν το πει. Και ο φωστήρας πήγε και το είπε και άντε τώρα, όχι μόνο να το μαζέψεις αλλά να μαζέψεις και τον ίδιο, άντε να κάτσεις να του μάθεις το ρόλο του από την αρχή. Γιατί η δικιά μου μπαρούφα δεν έχει βαρύτητα. Η δικιά του έχει.
Οι μπαρούφες του καθενός από δαύτους με καρέκλα, δημιουργούν πραγματικότητα για σένα και για μένα. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Οι μπαρούφες του Τραμπ οδηγούν εκτός από ατέλειωτο τρολάρισμα και σε νέες τάσεις και σε νέους μαλάκες με καρέκλα ανά την υφήλιο και σε νέες ηλίθιες ιδέες που πραγματοποιούνται κιόλας. Κάθε πρωί τρέμεις πια, ποιος θεσμός ανάμεσά μας θα ξυπνήσει έχοντας απλά μια ιδέα.
Ναι, και εμείς οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι έχουμε σούργελα με πάρα πολλές ιδέες ή μάλλον κυρίως τέτοια είμαστε, γι’ αυτό κύριοι σας χώσαμε εκεί πάνω νομίζοντας ότι είστε καλύτεροι από εμάς. Αλλά που.
Πλέον είτε ως πολιτικοί αλλά και ως θεσμοί και όχι μόνο “εδώ μέσα” αλλά και “εκεί όξω” ή μάλλον “εκεί επάνω”, ξεσαλώνουν στις ιδέες ενώ μερικές φορές έχουν και ντέρτια:
Μια ακόμη γαμάτη ιδέα: επίσημη ανακοίνωση του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας με αφιέρωση τραγούδι της Ν. Θεοδωρίδου.
Κάπου εδώ, να θυμηθώ να καλωσορίσω τους νέους επίδοξους πολιτικούς στην εποχή των κοινωνικών δικτύων. Από εδώ και στο εξής, μπορείτε αγαπητοί να σταματήσετε να χάνετε το χρόνο σας σε σπουδές, ιδεολογίες και “αγώνες” χωρίς ένα πρόχειρο Instagram ή έστω έναν λογαριασμό Snapchat. Χρειάζεστε ένα νέο σετ χαρακτηριστικών και δεξιοτήτων πια που ελάχιστα έχει να κάνει με την ανιαρή δουλειά αυτή καθεαυτή. Εκτός από Instagramable φάτσα, γνώσεις δανεικές από Wiki, ρητορική και εξυπνάδα Twitter, οφείλετε ακόμη να έχετε πολλά κιλά λαϊκισμού και πολλές πολλές ιδέες που θα κάνουν ντόρο. Όσο ανεφάρμοστες ή άτοπες κι αν είναι. Ή μάλλον μόνο τέτοιες, αν θέλετε πολλές ψήφους και τη ζηλευτή απήχηση της Κιμ. Α, και να χαίρεστε που οι Κιμ αυτού του κόσμου την έχουν χεσμένη την πολιτική.
Ναι, μέχρι χθες είχε πλάκα. Ο πρωθυπουργός μας που φόρεσε γραβάτα αφού έσκισε τα μνημόνια ήταν πολύ χαριτωμένος. Ο Βαρουφάκης που επέλεγε συστηματικά να αγνοεί το ντρες κόουντ του ρόλου του και να σκάει κλαρινογαμπρός στη Βουλή αγορεύοντας από τα πατώματα, μας καταδιασκέδασε. Τα Ελληνικά του Τσακαλώτου είναι αεράκι δροσιάς στα αμόρφωτα ώτα μας και η λαϊκή μας σοφία στα χείλη του Τσίπρα αποδεικνύεται τελικά όχι μόνο σοφή, αλλά και προφητική (στην ουρά παιδιά, όλοι οι μαλάκες με ιδέες χωράμε πια).
Μα η ιδέα του Καμένου, μας πάγωσε. Όχι αυτή καθαυτή, αλλά το γεγονός ότι ο καθένας ιδεολόγος από δαύτους, απλά ανοίγει πια το στόμα και όποιον λαό πάρει αμπάριζα. Κάτι που μπορεί να είναι σόσιαλ, μπορεί να χαρίζει κλικ και λάικ και “ανθρωπιά” αλλά εμάς μας κοψοχολιάζει, μας κόβει χρόνια ζωής. Κυριολεκτικά.