Μέχρι να τα βροντήξεις
Κωνσταντίνα Δελημήτρου
Μπορεί να μην ξέρεις με ακρίβεια προφήτη τα μελλούμενα, ξέρεις όμως πάνω-κάτω τί περίπου θα συμβεί και βέβαια, τί έχει ψηφιστεί. Προφήτης μετά χριστόν γάιδαρος εστί – μη σου πω και πριν και κατά τη διάρκεια και μετά. Παλιά όμως. Τότε που δεν είχες τόση πληροφορία ή έστω κοινή λογική να το βάλεις λίγο να δουλέψει προς τη σωστή κατεύθυνση, να συμπεράνεις πράγματα, έστω δυο-τρία βασικά. Άρα ξέρεις ας πούμε, αν θα σου συμβεί ανάπτυξη όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, ξέρεις ότι τα λεφτά σου είτε μείνουν στα ίδια είτε αυξηθούν, εσύ θα μένεις πάντα με λιγότερα. Ξέρεις. Κι αν δεν ξέρεις, αρκεί να ρίξεις μια μικρή ματιά τριγύρω ή λίγα κλικ και μαθαίνεις.
Αν ας πούμε, το 2019 ανήκεις στο 1.6 εκατ. Ελλήνων που το εισόδημά σου θα περάσει τα 15.000 ευρώ, ως “προνομιούχος” πια, δεν θα έχεις ελάφρυνση. Αν δηλαδή, είσαι αυτοαπασχολούμενος και δηλώσεις π.χ. 15.000 ευρώ, θα ζήσεις (λέμε τώρα) με 7.000 ευρώ, δηλαδή με 583 ευρώ το μήνα, διότι θα πληρώσεις 3.300 ευρώ φόρο εισοδήματος, 650 ευρώ τέλος επιτηδεύματος και περίπου 4.000 ευρώ για ασφαλιστικές εισφορές. Ξέρεις.
Ακόμη, ξέρεις πως το πιθανότερο τον Μάιο να έχουμε και εθνικές εκλογές και πως μέχρι τότε ο Σύριζα θα ρημάξει τη χώρα στις παροχές και η ΝΔ τα αυτιά μας στις φωνές. Στο δια ταύτα, μια απ΄τα ίδια. Ξέρεις επίσης, ότι το Μάτι θα μείνει καιρό ακόμα ερείπιο, χωρίς ούτε μία άδεια ανακατασκευής ή επισκευής, μάλλον ως άλλο ένα μνημείο ντροπής, ξέρεις πως παραόξω παίζει να υπάρξει ένα μεγάλο κραχ, πως ο Τραμπ μάλλον θα πάρει πόδι, πως η Κίνα θα γίνει ακόμη πιο τρομακτική για τους πολίτες της, το ίδιο και η Τουρκία και ο μισός πλανήτης, μη σου πω. Ξέρεις.
Αυτή όμως η μέρα είναι αφιερωμένη σε αυτούς που δεν ξέρουν. Τους αυτοαποκαλούμενους μεσαίους. Υπάρχουν που λες, κάποιοι γύρω μας που ενώ ξέρουν όσα συμβαίνουν τριγύρω, συνεχίζουν να μην έχουν ιδέα για τα δικά τους ή δεν θέλουν να έχουν ιδέα. Λειτουργούν σαν να πρόκειται η νέα χρονιά να πασπαλίσει με μαγική χρυσόσκονη τα πάντα. Σαν να πρόκειται να αλλάξει ο κόσμος τους – προς το ουάου όχι απλά προς το καλύτερο – και που μάλλον ως τώρα δεν το έκανε για να είναι μεγαλύτερη η έκπληξη. Αυτοί οι τύποι λοιπόν, μέρες που ‘ναι ταλαιπωρούνται και δεν πρέπει. Είναι άσχημο να περιμένεις κάτι τόσο κούκου, είναι σχεδόν απάνθρωπο. Αν λοιπόν ζεις στην Ελλάδα και έστω για μια φορά φέτος, ξεστόμισες τη λέξη “μεσαίος” ή δήλωσες με καμάρι πως ανήκεις στη μεσαία τάξη, πιάσε καρέκλα. Λοιπόν, δεν είσαι. Το μεγαλύτερο δράμα της εποχής είναι πως η μεσαία τάξη δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι δεν είναι πια μεσαία.
Δεν είσαι πια μεσαίος κι έχεις δίκιο να μην το ξέρεις. Όλοι σήμερα, σου απευθύνονται ως τέτοιο, σε λογαριάζουν ως τέτοιο, ψηφίζουν νόμους και μεταρρυθμίσεις σαν να είχες εκείνα τα εισοδήματα και συμφέροντα. Σα να είχες απαιτήσεις και δικαιώματα. Αυτή η βολική πλάνη σου, είναι η μόνη εξήγηση που έχω να δώσω στο τρεις λαλούν της εποχής. Κι εσύ, είναι σχεδόν λογικό να συνεχίζεις να πιστεύεις πως ανήκεις εκεί που ανήκες και Π.Κ. (Προ Κρίσης). Διότι η κατσαρόλα έβρασε απίστευτα γρήγορα κι εσύ έγινες πια κακαβιά για να νιώσεις οτιδήποτε ώστε να διαμαρτυρηθείς κιόλας. Χώρια που βόλεψε πολλούς να νομίζεις ότι είσαι ακόμη μεσαίος. Και φτάνεις τώρα που είσαι και με τα δυο πόδια φυτεμένα στον πάτο, να σου φέρονται σαν Αυτού Μεσαίο και να σε αφήνουν να πιστεύεις πως ακόμη το κρύβεις καλά. Κάθε όμως που έρχεται η ώρα να απαιτήσουν από εσένα τα αυτονόητα, τα βρίσκεις μπαστούνια.
Μα πια δεν αναρωτιέσαι καν. Αντί με τόσους πάμφτωχους τριγύρω να νιώσεις λίγο παράταιρος, να σκεφτείς ρε παιδί μου τί κάνεις κοτζάμ μεσαίος ανάμεσά τους, εσύ αντίθετα κομπάζεις για την τύχη σου, φλασάρεις επιδεικτικά ό,τι άλλοτε αστραφτερό τώρα μετά βίας συντηρείς έχοντας κλείσει για τα καλά τα μάτια στην πραγματικότητα και αρνούμενος να πέσεις κατηγορία. Γιατί έτσι. Γιατί βλέποντας γύρω σου είναι λογικό να πιστέψεις πως είσαι καλύτερος, πως διαφέρεις, πως στ’ αλήθεια είσαι ο προνομιούχος που ακόμη έχεις την τιμή να απαιτούν τόσα από εσένα. Κι αντί να τα βροντήξεις όλα κάτω και να φύγεις να πάρεις τα βουνά όπως η Πίτσα αλλά και κάθε λογικός σε μια χώρα τρελών, αντιθέτως, κολακεύεσαι και καμαρώνεις, έχεις πειστεί ότι είσαι ο Ναπολέων και πως κάποτε, εσύ και οι λοιποί μεσαίοι θα οδηγήσετε τις στρατιές σας στη νίκη. Μέχρι τότε, δέχεσαι με χαρά να πληρώνεις ακριβά το δικαίωμα να σε λογίζουν ως κάτι ακριβό.
Αντί για ευχές λοιπόν, θα μπορούσες να ξεκινήσεις τη νέα σου χρονιά με αυτή την επώδυνη παραδοχή, μα όλα μετά θα γίνουν πολύ πιο εύκολα και με πολύ λιγότερο δράμα. Θα αρκούσε απλά να παραδεχτείς ότι το δικό σου 2019 δεν θα είναι στολισμένο με καμία ανάπτυξη, ότι ως πλέμπα, ο Τσίπρας – αριστερός υποτίθεται – θα έπρεπε να σου είχε φερθεί εντελώς αλλιώς, ότι ο Κυριάκος ως δεξιός σε έχει εξίσου χεσμένο, ότι δεν υπάρχουν στ’ αλήθεια “χαρισματικοί ηγέτες” μα κι αν υπάρξουν μάντεψε σε ποιανού την πλάτη θα γίνουν τέτοιοι, ότι δεν υπάρχουν εκλογές που θα μπορούσαν ποτέ να σε ξελασπώσουν, ότι οι παγκόσμιες αγορές, τα ισχυρά νομίσματα και τα λοιπά ακαδημαϊκά είναι για άλλους. Πως τα περισσότερα απ΄όσα νόμιζες ότι σε αφορούσαν μέχρι χθες, αφορούν τελικά άλλους. Και μεταξύ μας, πολύ καλά κάνουν. Αρκετά.
Μάλλον, ήρθε η στιγμή να γλιτώσεις τον εαυτό σου από τα περιττά βαρίδια και να αρχίσεις χωρίς πλασματικά άγχη να ζεις στο έπακρο τη νέα σου απλή χρονιά όπως πραγματικά όλοι ξέρουμε ότι θα είναι. Μια απ΄τα ίδια.
Μέχρι -και αν- τα βροντήξεις λοιπόν, κάθε πρωινό σου θα είναι εξίσου δύσκολο και γι’ αυτό προβλέψιμο και βασικά, το ίδιο. Αύριο θα ξυπνήσεις, θα ντυθείς, θα ψάξεις μάταια για οχτάωρη δουλειά, θα ντυθείς με τα ίδια ρούχα, θα πάρεις ό,τι λεωφορείο, μετρό και τραμ δεν έχει απεργία και θα πας να κάνεις αυτό που κάποτε δεν το ‘λεγες με τίποτα δουλειά. Για πρώτη φορά, θα δουλέψεις χωρίς τις ελπίδες του μεσαίου για προαγωγές ή αυξήσεις, πως “θ’ ανοίξουν οι δουλειές”, “έχει ο θεός”, “θα γυρίσει ο τροχός” και άλλα παιδικά. Θα σχολάσεις νύχτα παρόλο που θα πληρώνεσαι για πρωινό και μάλιστα λειψό, θα δεις τηλεόραση, θα αποφύγεις τους φακέλους με τους λογαριασμούς και θα πέσεις ξερός. Κάποια Κυριακή θα πας στο πάρκο, κάποια άλλη θα πας να ψηφίσεις, μία ακόμη θα έχεις γενέθλια, γάμο ή γιορτή και θα παίξει οπωσδήποτε Πίτσα. Αλλά τη Δευτέρα, όπως και κάθε Δευτέρα πια, ξέρεις ακριβώς τί θα συμβεί και ξέρεις ότι μέχρι -και αν- τα βροντήξεις, δεν θα έχει τίποτε το διαφορετικό. Μια ακόμη χρονιά. Ούτε καλή ούτε τόσο κακή όπως τότε που ήσουν μεσαίος και περίμενες πράγματα. Μια απ΄τα ίδια. Μια ακόμη χρονιά.
