Ηγέτης κι ας είναι ξύλινος
Κωνσταντίνα Δελημήτρου
Στο πνεύμα των ημερών μα και κάθε φορά που έρχονται στο προσκήνιο τούμπες, κωλοτούμπες, διαγραφές και τα απαραίτητα ρεζιλέματα μετά τις καθιερωμένες δοσοληψίες, για να αποφασιστεί αν ο κάθε υπηρέτης του λαού θα δώσει ή όχι την πολύτιμη ψήφο του για μείζονα εθνικά ζητήματα και μη, τόσο γίνεται πιο σαφές πόσο βαθαίνει η χαράδρα που έχουν πέσει όλοι στην αντίληψή μας. Διότι η γερή απομυθοποίηση που πάθαμε λόγω συμφορών, δύο πράγματα δεν θα ‘πρεπε να μπορεί ν’ αγγίξει: τη δημοκρατία και τους πολιτικούς/ηγέτες μας. Η πρώτη, ευτυχώς ψιλοστέκεται. Τους δεύτερους όμως, τους ισοπέδωσε.
Όσο περνά ο καιρός και η πολιτική απομακρύνεται από τα καθ’ ημάς και γενικά τα εγκόσμια, τόσο πείθομαι πως τα πράγματα είναι απλά, γι’ αυτό δεν έχει πάει ο νους μας. Αν το σκεφτείς, οι πολιτικοί μας δεν πέρασαν συνέντευξη για τη δουλειά, δεν τους ζητήθηκαν προσόντα ενώ από καθήκοντα ξέρουν μόνο τα επικοινωνιακά. Τις σάλτσες και τη μόστρα δηλαδή. Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου αυτό που οι περισσότεροι έχουμε στα κεφάλια μας για τη δουλειά ενός πολιτικού και ειδικά ενός ηγέτη, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που νομίζουν οι ίδιοι. Οι άνθρωποι, χρειάζονται επειγόντως ένα job description.
«Εμείς θα βαράμε το νταούλι και αυτοί θα χορεύουνε, δεν θα παίζουνε αυτοί το ζουρνά και εμείς θα χορεύουμε». Αλέξης Τσίπρας
Αν έπρεπε κάπως λοιπόν να το συμμαζέψω όλο αυτό, αν έπρεπε να συντάξω μια τέτοια θέση εργασίας, μάλλον θα ξεκινούσα από τη λογική. Θες ο πολιτικός σου να έχει τετράγωνη λογική, ή μάλλον, οδυνηρά τετράγωνη λογική, πολλές φορές σε βάρος ακόμη και της στοιχειώδους συμπόνιας και ανθρωπιάς. Θες να είναι ιδανικός όχι μόνο για το κόμμα του αλλά γενικά για το κοινοβούλιο και να βρίσκεται εκεί διότι διαθέτει αυτό που δεν μπορούν να έχουν οι περισσότεροι από εμάς. Τον απεχθέστατο μεν αναγκαίο δε, συνδυασμό της στοιχειώδους λογικής και του ψυχρού ρεαλισμού.
Τον πολιτικό δεν τον θες για Γκάντι ούτε για παπά της ενορίας. Τον βάζεις εκεί για να κάνει τη δύσκολη, την πολύ βρώμικη δουλειά που δεν θες και δεν μπορείς να κάνεις εσύ. Σε κάθε δύσκολη απόφαση, ζητάς από τον πολιτικό σου να μην πάει να μεταλάβει, να μην μιλήσει με το θεό, να μην αρχίσει να καταριέται τη μοίρα του για την αγγαρεία που κάνει ή την ποινήν που εκτίει. Ούτε να περιμένει πως οι άλλοι θα χορεύουν όσο αυτός βαράει νταούλια. Κυρίως, δεν του ζητάς να ντυθεί κομάντο και να κάνει κωλοδάχτυλα στους Τούρκους.
«Λεφτά υπάρχουν». Γιώργος Παπανδρέου
Δεν θες τόσο δράμα. Θες να το αφήσει το δράμα σε εσένα, μαζί με τους λαϊκισμούς και τις φιλοσοφίες. Του ζητάς να πάρει κάθε απόφασή του χωρίς να υποκύψει στις κατάρες σου, χωρίς να καθυστερήσει, χωρίς να φοβηθεί κανέναν και να μην αναφερθεί ξανά σε αυτό για να κερδίσει ψήφους. Κι αν πάρει τη λάθος απόφαση, να μην τα ρίξει σε κανέναν στρατηγό άνεμο ή ασύμμετρες απειλές. Και αμέσως μετά, θες να συνεχίσει ακάθεκτος σα να μη συνέβη τίποτε, θες απλά να συνεχίσει να παίρνει τις εξίσου δύσκολες αποφάσεις του με ακριβώς την ίδια μεθοδολογία και σκοπό μόνο το καλό του συνόλου. Κυρίως χωρίς να τον νοιάζει αν θα ξαναεκλεγεί. Ή μάλλον σα να μη θέλει να ξαναεκλεγεί.
Ο πολιτικός σου, θέλεις να τα έχει διαβάσει τα μνημόνια ή μάλλον να τα ξέρει απ΄έξω κι ανακατωτά, μα και κάθε φορά θες να ψάχνει και να μελετά σε βάθος τα δεδομένα, ή μάλλον να ζει και να αναπνέει δεδομένα και όντας απόλυτα βέβαιος να βασίζεται πάντοτε σε αυτά για να πάρει κάθε δύσκολη απόφαση. Πέρα από μορφωτικό επίπεδο και γνώσεις, θέλεις ο πολιτικός σου να είναι μελετηρός, θες να του αρέσει να εμβαθύνει, να νιώθει δέος απέναντι στις επιστήμες, τα γράμματα και τα πνευματικά επιτεύγματα του ανθρώπου. Διότι ξέρεις πως αν δεν τα νιώθει όλα αυτά, σύντομα δεν θα τα νιώθουν και τα παιδιά σου.
«Δεν διάβασα το μνημόνιο, γιατί είχα άλλες υποχρεώσεις, είχα άλλα καθήκοντα». Μιχάλης Χρυσοχοΐδης
Σαν άνθρωπος επίσης, πρέπει να ξέρει καλά τί του γίνεται. Δεν θες να κάτσει να σου φιλοσοφήσει τη ζωή απ΄την αρχή. Πρέπει ήδη να το έχει κάνει πολύ πριν σου πιάσει την καρέκλα. Αριστερός, δεξιός, νεοφιλελεύθερος, δεν έχει καμία σημασία, αρκεί μόνο να είναι δημοκράτης. Κι όταν θα ψηφιστεί, τον θες όπως στον ψήφισαν. Δεν τον θες ούτε κωλοτούμπα, ούτε καταφερτζή, ούτε διπλωμάτη. Τον θες αποφασισμένο, ρεαλιστή και κατασταλαγμένο. Τον θες εξαιρετικά απλό και εντελώς σίγουρο για την όποια ιδεολογία και κοσμοθεωρία του, όσο επιφανειακό κι αν ακούγεται αυτό.
Πρέπει να δρα και να αντιδρά σχεδόν μηχανικά σε καθετί και να ξέρεις από πριν ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να σου ξοκείλει προς τη μία ή την άλλη πλευρά, επειδή σήμερα του φάνηκε πιο συμφέρουσα ή απλά ελκυστική. Πάντα θες να βαδίζει στον γνώριμο δρόμο ακάθεκτος, ακριβώς στο δρόμο που βάδιζε όταν τον ψήφισες και με όποιο κόστος. Διότι αν ο πολιτικός σου έχει ξαφνικά δεύτερες σκέψεις ή δρα σύμφωνα με συμπάθειες, τύψεις, προσωπικά συμφέροντα και οποιαδήποτε ανασφάλεια, τότε δεν είναι πολιτικός αλλά πωλητής στο μαγαζάκι της γειτονιάς.
«Εγώ ήμουν πολιτικός κρατούμενος έξι μηνών. Και πέρασα τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής μου στην εξορία». Κυριάκος Μητσοτάκης
Γι’ αυτό, τον ηγέτη σου τον θες πραγματικά ώριμο ως άνθρωπο, που έχει ζήσει λίγο. Θες να έχει πετύχει πράγματα προτού σου στρογγυλοκάτσει. Στ’ αλήθεια όμως να έχει πετύχει πράγματα, κι όχι να νομίζει ότι έχει πετύχει, ούτε να στα πουλάει για επιτυχίες για να κάνει καριέρα. Γιατί αν έχει ακόμα πολλά να ζήσει και καίγεται να σου αποδείξει τα βασικά, αυτά για τα οποία κοκορευτήκαμε όλοι στην εφηβεία, αυτά που κατακτήσαμε όλοι στην πρώτη μας δουλειά, στην πρώτη μας επιτυχία ή πράγματα που έκαναν άλλοι κοντινοί του, τότε μην περιμένεις ότι θα έχει μυαλό για τα πραγματικά σημαντικά.
Αν δηλαδή το απωθημένο του είναι να μιλήσει σε άγγλο αγγλικά, να φορέσει στολή πιλότου, να κάνει επίδειξη γνώσεων που δεν έχει, να το παίξει αντιστασιακός και εξόριστος, τότε μάντεψε σε τί μοίρα περνά ας πούμε, το συνταξιοδοτικό. Μάντεψε αν στ’ αλήθεια νιώθει θλίψη με την εξαθλίωση της τρίτης ηλικίας, αν του καίγεται καρφάκι με αυτό που έχουμε για περίθαλψη ή παιδεία, αν τον νοιάζει που υπάρχουν σήμερα άνθρωποι στη χώρα που κοιμούνται στο κρύο ή που δεν έχουν απολύτως καμία πιθανότητα ποτέ να βρουν δουλειά.
Ξέρω πως ένας τέτοιος πολιτικός δεν έχει υπάρξει κι ούτε θα υπάρξει. Πόσο μάλλον ένας ηγέτης. Από το ιδανικό μέχρι αυτό που έχεις σήμερα, η διαφορά είναι σοκαριστική. Δεν είναι ότι έχεις ένα 60% και πας για το 40%. Έχεις το απόλυτο τίποτε και βλέπεις κάθε μέρα να συνθλίβεται στη ρίζα του ό,τι θελήσει να διαφοροποιηθεί. Ηγέτης λοιπόν, κι ας είναι και ξύλινος.
