Συλλέκτες
Κωνσταντίνα Δελημήτρου
Η ημέρα μας στα social media έχει πάντα ένα Θέμα. Μπορεί βέβαια να είναι περισσότερα από ένα, μπορεί το Θέμα να κρατήσει πάνω από μία ημέρα –καλή ώρα-, μπορεί να μην ασχοληθούμε όλοι με όλα -κάποιοι παίζεται να έχουν και ζωή, θα σε γελάσω- όμως ξέρω πώς κάθε πρωί θα υπάρχει ένας να ξεσκίσουμε, ένας γαμάτος να εκθειάσουμε και συνεπώς μια πράξη, ένα θέμα, να φιλοσοφηθεί, να αναλυθεί. Να ξεκατινιαστεί δηλαδή – νάις του μιτ γιου.
Πλέον απογοήτευση. Είμαι λίγο στη φάση της χαζογκόμενας (αρσενικιάς ή θηλυκιάς, δεν έχει φύλο η χαζογκόμενα) που όλοι κάνουμε παρέα και που συχνά-πυκνά φτάνει εκείνη η στιγμή που είναι πάλι μόνη της, παρατημένη ίσως και κακοποιημένη από τον τελευταίο μαλάκα και κλαίει και σου παραπονιέται για τον μαλακοσυλλέκτη της και πώς θα γλιτώσει από δαύτους που μπλέκει. Τη βλέπεις ότι είναι τα μαύρα της τα χάλια και πως δεν σώζεται με τίποτα, μα οφείλεις για άλλη μια φορά να την παρηγορήσεις. Βλέπεις ακόμη, από τα ρούχα που φοράει, τις λέξεις που χρησιμοποιεί, τα καψουροτράγουδα που ακούει, βλέπεις καθαρά πως αυτόν τον μαλακοσυλλέκτη τον έχει από το εργοστάσιο μα πώς να της το πεις. Χώρια που την αγαπάς την ηλίθια.
Ξέρεις και ξέρει πως είναι προγραμματισμένη από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας της να εντοπίζει όχι τους μαλάκες μα τους τρισμαλάκες – και μάλιστα σε πλήθος δεκάδων – και να τους φοράει στον σβέρκο όλης της παρέας. Η χαζογκόμενα με το μαλακομαγνήτη έχει τη φοβερή ικανότητα να γελά όλη μέρα μα θα ξεκαρδίζεται μόνο με τα αστεία του τρισμαλάκα, θα της αρέσουν αποκλειστικά τα δικά του ρούχα, ο τρόπος που εκείνος περπατά, που καπνίζει, που χορεύει, μη στα πολυλογώ, ο Mr Big της. Το ‘χεις; Παλιά αυτά. Τώρα, όλο αυτό είναι αφόρητο.
Η χαζογκόμενα δεν τους αντέχει άλλο πια, όπως κι εσύ. Έπηξε και έπηξες. Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια γιατί οι χαζογκόμενες έκαναν μάγκες τους μαλάκες. Τώρα πια στ’ αλήθεια είναι κολλητικός ο μαλακοσυλλέκτης. Κολλήσαμε άπαντες. Ακόμα κι αν πίστευες πως τον δικό σου δεν τον είχες απ΄το εργοστάσιο, τώρα ξέρεις ότι σίγουρα κόλλησες. Διότι πια οι χαζογκόμενες, θηλυκές κι αρσενικές, είναι η απαραίτητη καθημερινή σου συναναστροφή. Είναι “φίλοι” σου.
Οι χαζογκόμενες που άλλοτε συμπαθούσες μα απέφευγες είναι μπροστά σου, σχεδόν σε καταδιώκουν και δεν μπορείς να ξεφύγεις πια. Παράγουν περιεχόμενο κατά ριπάς, η άλλοτε κλαψομουνίαση και βλακεία έγινε λέξεις, εικόνα και ήχος που κατακλύζει κάθε οθόνη σου. Σε βάζουν πια στο τριπάκι να τις βλέπεις ασταμάτητα, σε αναγκάζουν να τις ακολουθείς και να τις παρακολουθείς, σε εκπαιδεύουν καθημερινά και για ώρες στην ιδιαίτερη τεχνική της μαλακοσυλλογής, είτε πατήσεις like είτε όχι.
Επιβραβεύοντας αποκλειστικά τα λόγια και την εικόνα κάθε τρισμαλάκα που εκείνες ξεχώρισαν, τα ακραία τους αστεία, τη μηδενική τους αισθητική, οτιδήποτε τους γυαλίσει. Και μάντεψε τί συνήθως γυαλίζει τόσο. Παλιά, ένας τρισμαλάκας μπορεί να ήταν αντικείμενο χλεύης ακόμα και συζήτησης για μήνες. Παλιά ίσως τον γούσταραν και δυο-τρεις χαζογκόμενες. Σήμερα έχεις φρέσκια καθημερινή παραγωγή να σου σκάει σε κάθε ροδιά του ποντικιού και να μην ξέρεις ποιον να πρωτοδιαλέξεις. Μα ακριβώς εκεί είναι το πρόβλημα. Ότι καλείσαι να διαλέξεις. Ότι διαλέγεις. Και ότι τελικά, διαλέγεσαι με τη μαλακία.
Έτσι νιώθω. Διαλεγόμαστε με πηχτή μαλακία καθημερινά, για το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας. Ούτε το εργοστάσιο δεν θα τοποθετούσε τόσο γερούς μαλακοσυλλέκτες. Με τέτοια εντατική εκπαίδευση, ένας απλός τρισμαλάκας είναι πολύ λίγος πια να τραβήξει την προσοχή μας.
Μας κλέβουν, μας εκβιάζουν, μας βιάζουν, μας παρατούν μα εμείς είμαστε προγραμματισμένες -αφού κλαφτούμε ικανοποιητικά- να ψάξουμε άμεσα την επόμενη ακραία συμπεριφορά, την επόμενη σέξι αμφίεση, την επόμενη βλαμμένη μα αντισυμβατική ιδέα για να εκθειάσουμε. Και τον επόμενο μέγιστο μαλάκα να φορτωθούμε και να φορτώσουμε στους σβέρκους της “παρέας”.
Η Μαλακοσυλλογή αγαπητοί μου GUYS είναι πια η μοναδική μας τέχνη. Κάποτε είχες στους Κλασικούς εκπληκτικές περιπτώσεις όπως την Πέπη και τον Αυτιά, είχες βεβαίως και τον Βερύκιο, τον Πρέκα και πλήθος άλλους, όμως σιγά. Τώρα πια όλοι έχουμε τουλάχιστον έναν “φίλο” στο μέγεθος των Κλασικών. Και καλύτερους. Και δεν χορταίνεις να τους προσθέτεις στη συλλογή σου, να τους ψάχνεις, να τους εκθειάζεις, να τους ψηφίζεις. Διότι δεν είναι μόνο ότι πάντα υπήρχαν γύρω σου τέτοιοι και τώρα αναγκαστικά θα τους συναναστραφείς, είναι κι ότι ψάχνοντας τόσο πεινασμένα και τόσο συχνά τη μαλακία για να διασκεδάσεις, αυτή αποκτά δύναμη πάνω σου.
Όπως κάθε εθισμός, αυξάνεις σταθερά τη δόση σου μέρα με τη μέρα, μα η ικανοποίηση είναι όλο και πιο δύσκολη. Οι άλλοτε λιγοστοί μαλάκες ενώ έγιναν ο κανόνας, δεν σου κάνουν τόση αίσθηση. Μόνο οι πραγματικά καλοί (βλ. εικόνα), καταφέρνουν να ξεχωρίσουν περισσότερο από λίγα λεπτά. Διότι για να επικρατήσει ένας τέτοιος πρέπει να παράγει ασταμάτητα, πηχτή μαλακία και για χρόνια.
Το φαινόμενο δεν παρατηρείται μόνο στη χώρα μας. Το like και γενικά η δημοφιλία στα κοινωνικά δίκτυα μετατρέπεται ανά τον κόσμο, σε πραγματική ψήφο. Θραύση κάνει παγκοσμίως η επική μαλακία του Τραμπ, η τρομακτική μαλακία του Ερντογάν, η φονική μαλακία του Μαδούρο, η παρανοϊκή μαλακία του Μπολσονάρου, μα και όλες οι υπόλοιπες ακραίες χαζογκόμενες που γονατίζουμε στα like επειδή μας διασκεδάζουν επικά. Μα εν τέλει, άρχουν και μας ταλαιπωρούν. Επικά.
Η ποπ επιστήμη των καιρών μας, αποφάνθηκε πως χρειάζονται 10.000 ώρες εξάσκηση για να διαπρέψει κάποιος σε οτιδήποτε. Αν ισχύει αυτό, αν δηλαδή 10.000 ώρες εξάσκησης μπορούν να σε κάνουν ειδικό σε οτιδήποτε θελήσεις, τότε την έχουμε πατήσει εξίσου επικά όλη η ανθρωπότητα. Κι αν τα βάλεις κάτω, οι επόμενοι που θα αναδείξουμε θα πάνε τη διασκέδασή μας σε νέα επίπεδα. Με τη βιβλική έννοια.
