Το κραχ που έρχεται
του Κυριάκου Αθανασιάδη
Εξαιτίας τού ΣΥΡΙΖΑ και της πλιατσικολογικής αριστερής πολιτικής του —το αρκτικόλεξο, θυμίζουμε, εξακολουθεί να σημαίνει «ΣΥνασπισμός ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς», κι ας μην είναι το κόμμα παρά ένα θλιβερό συνονθύλευμα αριστερών, ακροδεξιών, αντιεκσυγχρονιστών τού ΠΑΣΟΚ, λαϊκοδεξιών της χειρότερης μεταπολιτευτικής Δεξιάς κυβέρνησης, εθνικιστών, καιροσκόπων παντός καιρού και συμφέροντος, και καθαρών λαμογιών—, εξαιτίας αυτού του πάτσγουορκ λοιπόν, η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον άτακτης χρεοκοπίας.
Δεν υπάρχει δημόσιος οργανισμός που να μην έχει δυσθεώρητες ζημίες (το δυσ- με γιώτα…), το υδροκέφαλο κράτος δεν μπορεί να βαδίσει —ούτε καν να κινηθεί—, οι μεταρρυθμίσεις έχουν συντελεστεί μόνο στον χώρο του φαντασιακού και γενικώς είναι μια «ου λέξις», ενώ η επερχόμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών λόγω (και) των κόκκινων δανείων θα πλήξει όλους τους καταθέτες: άγνωστο αν θα υπάρξει μαξιλάρι για τους μικρούς, ή για το ποιοι θα θεωρηθούν «μικροί» — ή για το τι θα θεωρηθεί μαξιλάρι…
Ως εκ τούτου, τα προβλήματα που θα έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με την προσδοκώμενη, και οφειλόμενη, στήριξη από το συνετό και υπό στιβαρή ηγεσία ΚΙΝΑΛ, είναι πελώρια. Πελώρια.
Ουσιαστικά, η δουλειά που θα έχει να κάνει η Ελλάδα την πρώτη τετραετία της νέας κυβέρνησης —πλην Λακεδαιμονίων, και πλην των σιαμαίων αδελφών Ρουβικώνων και Χρυσαυγιτών— είναι ακριβώς να αποτρέψει τη χρεοκοπία. (Και να ενδυναμώσει, ταυτοχρόνως, το αίσθημα ασφάλειας στις πόλεις: οικονομία χωρίς ασφάλεια δεν υφίσταται). Μια χρεοκοπία, ξαναλέμε, που αυτή τη φορά δεν θα είναι ελεγχόμενη και συντεταγμένη. Και που δεν θα έχει κανένα ευρωπαϊκό ή άλλο δίχτυ προστασίας. Και κανέναν σύμμαχο. Και καμία συμπάθεια.
Όπως δεν θα έχει κανένα ψυχολογικό, ηθικό ή άλλο συμφέρον η ίδια η Ευρώπη για να πανικοβληθεί από αυτή τη νέα ελληνική χρεοκοπία. (Χρεοκοπία του κράτους —θυμίζουμε επίσης—, του υπερτροφικού Δημοσίου, όχι των καθημαγμένων πολιτών: οι πολίτες απλώς υφίστανται τα προβλήματα που απορρέουν από την ΚΡΑΤΙΚΗ χρεοκοπία — προβλήματα που πέφτουν επάνω τους με ορμή κυλιόμενου βράχου από πλαγιά). Η σύμμαχος και μεγάλη πατρίδα Ευρώπη έχει άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσει. Που θα τα δούμε σε όλη τους τη μαύρη άνθηση στις Ευρωεκλογές που πλησιάζουν. Και θα τρίβουμε τα μάτια μας. Η Ευρώπη, μπροστά στο φάσμα της αποδυνάμωσης, αν όχι της διάλυσής της, από τους Αριστερούς και Ακροδεξιούς εθνολαϊκιστές, ΔΕΝ θα ασχοληθεί ποτέ ξανά με την Ελλάδα και τα τερτίπια της: περσινά ξινά σταφύλια.
Από την άλλη, ναι: έχει ασφαλώς γούστο που αντί να μιλούμε ολημερίς για όλα αυτά ασχολούμαστε με αλλότρια και περιφερειακά θέματα —όπως με τα δάνεια του Κρι-Κρι Μανιόν Πολάκη, για παράδειγμα, που ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον κυνηγήσει οσονούπω με νύχια και με δόντια, ή με τον διασκεδαστικό Τέρενς Κουίκ, ένα χαρακτήρα βγαλμένο από το Τιραμόλα ή το Γκαούρ Ταρζάν, με τη νέα υπουργό Μακεδονίας-Θράκης και τη βαρκάδα που έκανε στον Μολδάβα ποταμό ταΐζοντας τους κύκνους και κρατώντας το επαναστατικό της παρασόλι, ή με το Νόμπελ τού… Τσίπρα, ή με το δικό μου Νόμπελ Λογοτεχνίας—, καθώς αν μη τι άλλο συνιστούν μια προσπάθεια να σκάσει λίγο το χείλι μας. Χρησιμοποιούμε αυτούς τους joker χαρακτήρες, τους γελωτοποιούς, τους «τρελούς», για αποσυμπίεση, όπως ο Βάρδος έβαζε εμβόλιμα κωμικά στοιχεία στις τραγωδίες του, σφήνες, για να ηρεμήσει κάπως το κοινό του από το αίμα και από τα επί σκηνής φονικά: από την τραγωδία.
Όπως εξίσου λογικό είναι να μας απασχολούν και άλλα εθνικά θέματα —αντί για το κατεξοχήν εθνικό: την καταρρέουσα οικονομία μιας Δυτικής χώρας που… βγήκε (!) από τα Μνημόνια, τάχα, μα που δεν μπορεί να μπει στις Αγορές…—, ελάσσονα όλα, όπως ο μιναρές του τζαμιού στην Αττική ή η ονομασία της Βόρειας, πλέον, Μακεδονίας. (Προσωπικά, και πλην του θέματος των προϊόντων με ονομασία προέλευσης, που είναι σημαντικότατο, με απασχολεί μόνο στον βαθμό που μπορεί να συνδράμει ώστε να πέσει κάτω από το 20% το κυβερνών κόμμα). Και αυτή η συμπεριφορά μας είναι κάτι που νιώθεται.
Μα ως εκεί.
Καλό είναι να συζητιούνται όλα αυτά, αλλά όχι αποκρύπτοντας το ένα και μοναδικό εθνικό (εννοώ καθαρά ελληνικό, όχι ευρωπαϊκό) θέμα. Το κραχ που έρχεται.
