Παραφράζοντας την ιστορική φράση του μεγάλου θεωρητικού μπορούμε ίσως με σιγουριά και εγκυρότητα μεγαλύτερη από την δική του να ισχυριστούμε πως,..το πραγματικό όπιο του λαού είναι οι εκλογές.και φυσικά εννοούμε τις εκλογές που γίνονται μέσα
σ’ αυτό το πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής “δημοκρατίας”
Παραισθησιογόνο και κατασταλτικό συνάμα το “όπιο” των εκλογών διαφημίζεται από το σύστημα ως το μόνο φάρμακο που θα μπορούσε να αλλάξει κάτι προς όφελος του λαού,
..αποκηρύσσοντας ταυτόχρονα μετά βδελυγμίας όσους αρνούνται να το πάρουν.
Αλλά αν οι εκλογές μπορούσαν πράγματι να αλλάξουν τα πράγματα εις βάρος του συστήματος και προς όφελος του λαού θα ήταν τόσο διαφημισμένες από το ίδιο το σύστημα;
Παραισθησιογόνο λοιπόν γιατί παρέχει στον λαό τις φρούδες ελπίδες, το όραμα, πως μέσω των εκλογών θα μπορέσει κάποτε να γυρίσει τον τροχό.
Ποντάρει δηλαδή σ’ ένα επιστημονικά νοθευτικό, πλειοφηφικό ή λιγότερο πλειοψηφικό αλλά ποτέ βεβαίως καθαρά αναλογικό εκλογικό σύστημα,
..ένα σύστημα εκλογών όπου η λευκή ψήφος τής συνειδητής απαξίωσης και της έμπρακτης διαμαρτυρίας εξισώνεται (σοφά για το σύστημα-χυδαία για τον λαό) με την άκυρη ψήφο των βλακών και των απρόσεκτων,
..για να καλυτερέψει ίσως την μοίρα του. Χα. Τί πίνεις και δε μας δίνεις;
Χειρότερη όμως από την παραισθησιογόνο δράση του οπίου των εκλογών, είναι η κατασταλτικήτου δράση.
Αυτή που οδηγεί τον λαό στην απραξία και την μοιρολατρία, περιμένοντας κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια τις κάλπες για να “εκφραστεί” ή να “τιμωρήσει” μέσω αυτών αυτούς που στο ενδιάμεσο διάστημα έχοντας υποκλέψει με αισχρά ψέμματα την ψήφο του στις προηγούμενς εκλογές, τον πάνε χοροπηδώντας μέχρι τις επόμενες.
Τί να τιμωρήσεις χρυσέ μου μέσα από τις κάλπες; Δεν βλέπεις ότι πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι βγαίνουν;
Δεν βλέπεις ότι οι “πρωτοκλασσάτοι”, οι κυρίως υπεύθυνοι για την καταστροφή βρίσκονται πάντα στο κοινοβούλιο; Που στέκουν εκεί αλώβητοι, προκλητικοί και χυδαίοι όπως πάντα;
Την νυφη την πληρώνουν (κατά την μετάβαση κάποιου κόμματος απ΄την εξουσία στην αντιπολίτευση και τούμπαλιν, όπου χάνονται κάποιες βουλευτικές έδρες) κάτι τελευταίες τρύπες του ζουρνά. Τρύπες συνήθως πανελληνίως άγνωστες, που κι αυτές εντούτοις βοήθησαν να παιχτεί ο σκοπός, η μελωδία της προδοσίας.
Αυτό εννοείς τιμωρία; Την εξωπέταξη κάτι ξεπλένηδων και την διάσωση των καθαρμάτων;
Όχι χρυσέ μου. Αυτό δεν είναι τιμωρία. Είναι κοροϊδία στον καθρέφτη.
Τα μούτρα σου κοροϊδεύεις.
Τα παιδιά σου τιμωρείς.
Τιμωρία είναι να πάρεις την τύχη στα χέρια σου, αφού τα δικά τους χέρια είναι βρωμερά και ηθικά ανάπηρα.
Τιμωρία είναι η διαρκής ασφυκτική διαμαρτυρία μέχρις εσχάτων.
Τιμωρία είναι να γυρίσεις την πλάτη στο όπιο που απλόχερα σου προσφέρουν μιά φορά κάθε τόσα χρόνια για να σκυλεύουν αυτοί την χώρα στο ενδιάμεσο.
Για να δούμε;
Αν απεξαρτηθούμε εμείς από το ναρκωτικό που μας δίνουν,
..με ποιά δικαιολογία πιά θα εξουσιάζουν και θα ξεπουλούν,
..λαό, πατρίδα, όσια και ιερά;..