Θες να σου πω τη λύση και το πρόβλημα; Το πρόβλημα είσαι ΕΣΥ κι η λύση να ΑΛΛΑΞΕΙΣ!
Πολλοί από όσους γράφουμε εδώ μέσα , εδώ και πολλά χρόνια και Π.Μ. (προ μνημονίου) το κάνουμε για να στιγματίζουμε τις αιτίες που μας έφεραν σ΄αυτό το χάλι, κι είναι λογικό πως κάθε τόσο λαβαίνουμε μειλ ή σχόλια “αγανακτισμένων” που λένε “εσύ τι κάνεις?” Λοιπόν λέω να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, και μαζί με μένα να “καθαρίσω” το όνομα όλων όσων ζήσαμε σε ένα άλλο πλανήτη όταν τα μεθυσμένα πλήθη παίζανε με τα σημαιάκια τους και οτιδήποτε άλλο… παίζεται.
Υπάρχει λοιπόν ένα μικρό ποσοστό αγαπητοί μου σ΄αυτή εδώ τη ταλαίπωρη πατρίδα που δεν ακολούθησε δυο βασικούς κανόνες, σε όλη τη διάρκεια που παιζόταν το μεγάλο τσίρκο της μεταπολίτευσης.
“Δεν τα φάγαμε μαζί ” είναι ο πρώτος και σαν επισφράγιση αυτού έρχεται ο δεύτερος “δεν τους ψηφίσαμε ποτέ” Ξέρεις λοιπόν εσύ που μιλάς και δείχνεις με το δάχτυλο, απαιτώντας τώρα κάποιος να σου δώσει άλλη μια φορά τη λύση στο πιάτο έτοιμη για να βγεις από το χάλι σου, τι είναι να ζεις σαν κομπάρσος, αναγκαστικά, σ΄ενα κράτος που το 80% του πληθυσμού έχει τη μορφή φανατικού οπαδού μιας ποδοσφαιρικής ομάδας κι όχι πολίτη?
Να περνάνε μέρες, μήνες, χρόνια και να ζεις στο περιθώριο, με επιλογή , λόγω προσωπικής αξιοπρέπειας, και με στερήσεις, (υλικές) με όλα να είναι δύσκολα , για να μην υποκύψεις στην ευκολία του να είσαι το πρόβατο του ενός μαντριού ή του άλλου, να ανέχεσαι τα αίσχη, τις απατεωνιές, τα ψέματα, να τα βλέπεις ξεκάθαρα και να εισπράττεις το χλευασμό, το μένος πολλές φορές, τη κακία όλων των λοβοτομημένων που είχαν πέσει σε ένα διαρκές μεθύσι από υποσχέσεις, ταξίματα, “άκρες”, λαδώματα, ευκολίες, μίζες, φακελάκια, παρανομίες, και ότι άλλο έκρυβε το πελατειακό πανηγύρι των μπλε και πράσινων κόκκων του πλυντηρίου της μεταπολίτευσης, και να σου λέει κάποιος, εσύ τι κάνεις?
Εγώ δεν κάνω τίποτα μ@λάκα. Γράφω και περιγράφω τη κατάντια σου, αλλά δεν κάνω τίποτα γιατί δεν έχω καμιά κατάντια. Είμα καλά. Είμαι εκτός. Και αν θα λειτουργούσα με γνώμονα το τομάρι μου, δεν θα είχα καν ανάγκη να γράφω εδώ. Και το να γράφεις σε ένα μπλογκ, έχοντας μια τελείως διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας, αλλά με μια επιθυμία να μεταφέρεις τα βιώματα και τις σκέψεις σε νεώτερους ανθρώπους που τώρα ξεκινάνε μέσα σ΄αυτή τη ζούγκλα δεν είναι απλό πράγμα. Κυρίως όταν δεν έχεις δεκανίκια από κανέναν. Εδώ και αρκετά χρόνια κράτησα τη ζωή μου όχι κρεμασμένη από κατουρημένες ποδιές αλλά με αγώνα προσωπικό μέσα από απίστευτες δυσκολίες. Παλεύοντας να κρατήσω συνέχεια μια δουλειά με την αξία μου στην αρένα του ιδιωτικού τομέα, και μάλιστα όχι με το τρόπο του καρπαζοεισπράκτορα αλλά ρισκάροντας με τα προσωπικά μου όχι, απαιτώντας και μισθό, και ωράριο και ασφάλεια (μέχρι και σήμερα αυτό κάνω) και διατεθειμένη αν δεν μου δίνουν αυτά που θέλω να μείνω καλύτερα στο δρόμο ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ. Έχω ενημερώσει και τα παιδιά μου να ξέρουν πως αν χρειαστεί λυπάμαι αλλά θα αντιμετωπίσουν μια μάνα άστεγη ή στη φυλακή (γιατί ποτέ δεν ξέρεις)
Δεν έχω ούτε σπίτι δικό μου, ούτε αυτοκίνητο ούτε καν μοτοποδήλατο. Γιατί με το μικρό μισθό μου και ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΑΝΕΙΣΤΩ ΑΠΟ ΤΡΑΠΕΖΑ, γιατί για να πάρω σπίτι ακόμα και μια τρύπα, θα έπρεπε να κάνω το σκατό παξιμάδι, να στερήσω από τα παιδιά μου τις καθημερινές τους ευκολίες ακόμα και τη μόρφωση τους, και από τη δική μου ζωή πράγματα που θεωρούσα σημαντικά, για να μαζεύω λεφτά να πάρω ένα κωλόσπιττο. Ε λοιπόν δεν με ενδιέφερε και τώρα ένα σωρό “φίλοι” που με κοίταζαν σαν ανεπρόκοπη μου λένε τι να κάνουμε γιατί οι τράπεζες θα μας πάρουν τα σπίτια. Να κόψεις κατ΄αρχήν το χέρι που τους ψήφιζε σαν να ήταν άγιες εικόνες τους λέω με αρκετά σκληρό τρόπο γιατί όταν δεν είσαι ο καλός νοικοκύρης έχεις μάθει πως η ζωή δεν κερδίζεται με κλάψα αλλά με αγώνα.
Το σπίτι μου σε μια δυτική συνοικία της τερατούπολης περιέχει τα απολύτως απαραίτητα αξεσουάρ για να κοιμάται κάποιος σ΄ενα κρεβάτι, να πλένεται και να μαγειρεύει, το χαζοκούτι (αυτό δεν ξεφεύγει κανένας) τον υπολογιστή που σου γράφω και 5 βιβλιοθήκες τίγκα στα βιβλία. Υπάρχουν κι άλλα ακουμπισμένα δεξιά κι αριστερά γιατί δεν έχω χώρο να βάλω κι άλλες βιβλιοθήκες. Ξέρεις πως αγόρασα τα βιβλία? Όταν έβγαινα ραντεβού με φίλες για καφέ και ψώνια και τις άφηνα να τριγυρίζουν στα μοδάτα μαγαζιά και να χαλάνε χρήμα και ώρες για ένα σωρό αηδίες που είχαν πάθει εθισμό κι εγώ ήμουν σε παλαιοπωλεία, σε βιβλιοπωλεία, σε μικρά μαγαζάκια να παριστάνω το μικρό εξερευνητή και τις συναντούσα μετά μέχρι που τις έκοψα γιατί μου έκαναν κακό στο μυαλό ν΄ακούω τόσες πολλές μπούρδες μαζεμένες.
Με τον ίδιο τρόπο, όταν επέλεγα να ακούσω μουσική άκουγα μουσική κι όχι φασαρία, όταν επέλεγα να δω μια ταινία (ξέχασα να πω πως ο άλλος θησαυρός στο σπίτι είναι πολύ μεγάλη μια συλλογή από ταινίες και μουσικές) ήταν γιατί είχε κάτι να μου πει, κι όχι για να βρω ένα χώρο να τρώω ποπκόρν και να επιδεικνύω το τελευταίο παπουτσάκι που αγόρασα σε καλή τιμή.
Σε μια μακριά πορεία, άλλαξα πολλές δουλειές και δύο πατρίδες, σε διαφορετικές φάσεις βρέθηκα να ασχολούμαι με φωτογραφία, με θέατρο, την άλλη με κηπουρική, κάποια χρόνια μελετούσα αρχαίους πολιτισμούς, άλλη φάση έγινα ειδήμων στην λογοτεχνία του φανταστικού, όπως έμαθα να παίζω και πολύ καλό τάβλι ακόμα και πρέφα. Ασχολήθηκα με τη μαγειρική και με τη ζωγραφική. Ξεψάχνισα διάφορα μυστήρια που αφορούν τον άνθρωπο, το περιβάλλον, τα μεγάλα ερωτήματα, το σύμπαν, όλα αυτά που άλλοι τα διαβάζουν σήμερα σε περίληψη, από όποιον τους πλασάρει το οτιδήποτε. Προσπάθησαν να ισορροπήσω ανάμεσα στη σκληρή πραγματικότητα και την ομορφιά ενός κόσμου που ήταν εκτός αυτής. Κρατώντας και το μυαλό μου και τη ζωή μου σε μια αρμονία που φαινόταν πολύ “φτωχή” στους απανταχού εθισμένους σε σκουπίδια καταναλωτές. Εμαθα να χρησιμοποιώ και τη πένα, και το κατσαβίδι, και τη κουτάλα, και το ξινιάρι.
Ξέρεις με τι τίμημα όλα αυτά? Φτωχική ζωή, αποκλεισμένη από καθως πρέπει νοικοκυραίους που με έβλεπαν σαν ουφο, στοχοποιημένη από κομματόσκυλα σαν “ύποπτη” περίπτωση, σε τεντωμένο σχοινί συνέχεια στον εργασιακό χώρο με την υπόδειξη “ανυπάκουος εργαζόμενος” στοχοποιημένη από καλές νοικοκυρές σαν μια όχι τόσο συνετή και σοβαρή μάνα, και από το σύνολο των ανθρώπων που γνώριζα σαν “ψιλομ@λάκας” και άχρηστη γιατί δεν είχα ούτε ένα σπίτι της προκοπής ούτε μια κοινωνική ζωή αξιοπρεπή.
Πάλη με τα μνημόνια των απανταχού συμμοριών, φατριών, μαντριών 53 ολόκληρα χρόνια. Κι όταν τώρα με ρωτάς τι κάνεις εσύ που λες τόσα και λύση δεν δίνεις. Σου απαντώ στα ίσια. Ότι έκανα και πάντα με μια επί πλέον δικαίωση. Σε βλέπω τώρα να κοιτάς αγκαλιασμένους τους δυο μονομάχους για τους οποίους θυσίασες όλη σου τη ζωή και το μυαλό σου, να σχεδιάζουν να σου πιουν κι το τελευταίο μεδούλι που σου έχει απομείνει, και σου φωνάζω
Κατάλαβες τώρα ποιος ήταν ο μ@λάκας?
Εντάξεις σε ικανοποιεί η απάντηση?
Και φυσικά αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο όχι στη αφεντομουτσουνάρα μου, ουτε για να πει κάποιος μπράβο, γιατί δεν με ενδιαφέρει η προσωπική επιβραβευση, ούτε να έχω μια σελίδα με πολλά κλικ, γράφω απλά για να τιμήσω όλους τους ανθρώπους που έτσι έζησαν. Μεγαλύτερους και νεώτερους και που έτσι ζουν ακόμα. Χωρίς εκβιασμούς, χωρίς ρουσφέτια, χωρίς φόβο να παλέψουν, χωρίς “άκρες” για να επιβιώσουν. Δεν είναι πολλοί αλλά είναι καλοί. Με αλλιώτικες επιθυμίες και όνειρα από αυτές που τους επέβαλαν οι βοσκοί. Ανθρωποι που με τον ένα ή άλλο τρόπο κατάφεραν να διατηρήσουν την ατομικότητά τους, να ανακαλύψουν το δικό τους κόσμο, χωρίς να είναι αποκλεισμένοι από τους συνανθρώπους , από το κοινωνικό σύνολο, με το οποίο προσπάθησαν να συμβίωσουν με όσο περισσότερο σεβασμό. Κι είναι κακό σπυρί στο σύστημα γιατί είναι πεπειραμένοι στα μνημόνια της ζωής. Γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους τέτοιας πάστας. Στα πιο ανώνυμα μέρη. Κι ακόμα και μέσα στους ψηφοφόρους των δυο μονομάχων ήταν πολλοί άνθρωποι αξιοπρεπείς, μαχητές, έντιμοι και παραπλανημένοι. Αλλά καλοί άνθρωποι.
Εκείνοι φυσικά που κατάφεραν να μείνουν εκτός αλλά εκτός από το να μην είναι συμμέτοχοι ανέπτυξαν και μια άλλη αντίληψη για όλα, που κατάφεραν να περάσουν σε άλλα επίπεδα γνώσης , μόνοι τους, με τη βαρκούλα τους μέσα στον ωκεανό της απάτης, είναι ακομα λιγότεροι. Γιατί αν χρειάζεται αγώνας για να τη βγάλεις αξιοπρεπής χωρίς φόβο, μέσα στην απατηλή πραγματικότητα (από τα θεμέλιά της) φαντάσου τι πρέπει να κάνεις για να περάσεις ΕΚΤΟΣ και μάλιστα όταν δεν ανήκεις και δεν θέλεις να ανήκεις ούτε στα καθιερωμένα μαγαζάκια της πνευματικής αναζήτησης που λειτουργούν στην ίδια βάση με τα υπόλοιπα φαστφουντάδικα.
Ο Οδυσσέας δεν γύρισε στην Ιθάκη πάνω σε κότερο με υπηρέτες να του σερβίρουν κοκτέιλ και ένα μάτσο γλάστρες να του ενισχύουν την αυτοπεποίθηση, σκυμένος πάνω σ΄ενα λαπ τοπ να βλέπει το χρηματηστηριακό τζόγο… Κάπως αλλιώς είναι το ταξίδι για την Ιθάκη. Λίγο πιο άγριο αλλά αξίζει το κόπο. Πιστέψτε με.
Κι αν μετά από όλα τα παραπάνω με ρωτήσεις, εύλογα, ποια πολιτική παράταξη υποστηρίζω τελικά που έχει τις προδιαγραφές για να αναπτύσσουν τα μέλη της μια τέτοια αντίληψη και δύναμη, λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω και μαζί και όλους όσους ακόμα είναι κλεισμένοι στα κουτάκια τους, αλλά ειλικρινά σκέψου μόνος, υπάρχει μια πολιτική παράταξη τώρα έτσι όπως τους βλέπεις όλους γύρω που να δίνει το δικαίωμα στον άνθρωπο να είναι ελεύθερος να αναπτύξει τη δική του αντίληψη για το κόσμο, να συμμετέχει ο ίδιος στην οργάνωση της κοινωνίας, να ψηφίζει όχι νόμους και διατάγματα αλλά ΚΑΝΟΝΕΣ που θα διαμορφώσουν τη λειτουργεία της Πολιτείας σε άλλο επίπεδο δικαιοσύνης, αξιοκρατείας, πολιτισμού και γνώσης. Δηλαδή βλέπεις κάποια παράταξη που γνώμονας του ΜΟΝΤΕΛΟΥ που θα προτείνει είναι ο ελεύθερος και δημιουργικός πολίτης, η δημοκρατία στην ουσία της κι όχι στους τύπους, η αναδιάρθρωση της αντίληψης των ανθρώπων κι όχι η ανακατανομή από τα φραγκοδίφραγκα και η αναδιοργάνωση της ήδη υπάρχουσας τάξης των πραγμάτων? Αν υπάρχει ένας τέτοιος φορέας μ΄αυτόν είμαι λοιπόν.
Κλείνοντας να προσθέσω αυτό. Ποτέ δεν θα έγραφα ένα κείμενο σαν το παραπάνω αν δεν αναγκαζόμουν από μια συνεχή επίθεση που δέχομαι τώρα τελευταία, και μια προσπάθεια να μπει μια “ετικέτα” σε αυτό το μπλογκάκι το οποίο ούτε διάσημο είναι ούτε κρύβει κάποια ομάδα επαγγελματιών που θέλουν να κατευθύνουν τα πράγματα σε συγκεκριμένους χώρους ή παρατάξεις. Είμαστε στο διαδίκτυο, και με όλα τα καλά και τα άσχημα που κρύβει, παραμένει ακόμα ένας χώρος ελεύθερης έκφρασης σε όποιον θέλει να λειτουργεί έτσι. Είμαι ανώνυμη κι όχι επώνυμη, άρα συστήνομαι με αυτό το τρόπο σ΄οποιον τύχει να περάσει από εδώ. Το αν λεώ ψέμματα ή αλήθεια δεν μπορεί κανείς να το ξέρει. Ομως αυτό που αναφέρω σαν αλήθεια είναι σωστό ή όχι. Αυτό μπορεί να το κρίνει κάποιος και να το δεχτεί ή να το απορρίψει. Πολλές φορές μια αλήθεια ειπωμένη ακόμα κι από έναν ύποπτο ή αμαρτωλό είναι σπουδαιότερη από τα συνεχή ψέματα κάποιου που αναγνωρίζεται σαν αξιοπρεπής και σοβαρός. Γι΄αυτό και στα λινκ μου , στα προτιμώμενα μπλογκ, στις σελίδες που παρακολουθώ κριτήριο δεν είναι τελικά τι κρύβεται πίσω από τον συγγραφέα αλλά αυτό που λέει κι αν είναι χρήσιμο.
