Ίσως κάποια στιγμή το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνουμε είναι να τοποθετήσουμε τις λέξεις στη σωστή τους θέση. Με αυτή την οπτική πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να αναμασάμε αυτή τη γελοιότητα, ότι τάχα ζούμε σε δημοκρατικά καθεστώτα. Δεν υπάρχει εδώ και πολύ καιρό, κατά τη δική μου άποψη δεν υπήρξε ποτέ στη νεώτερη ιστορία μας, δημοκρατία με την αληθινή ουσιαστική της έννοια. Από αυτό το πτώμα που αναπνέει με μηχανική υποστήριξη στο γερασμένο κρεβάτι πρέπει επί τέλους να τραβήξουμε τα καλώδια, μια γερή απόφαση για να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε πως μας έχει αφήσει χρόνους, να την πενθήσουμε, να την φυλάξουμε στη μνήμη μας σαν κάτι το ιδανικό που δεν ζει μαζί μας, και να την μνημονεύουμε.
Ο κόσμος που ζούμε, που κινούμαστε, που μεγαλώνουμε τις νέες γενιές, είναι η δικτατορία της ασυδοσίας, της απάτης, η δικτατορία των ανθρωποειδών που λειτουργούν σε απόλυτη αυθαιρεσία, με ψεύτικους νόμους, τεράστια ανηθικότητα, απόλυτη κυνικότητα, σε ένα συνεχή οργασμό κέρδους και εξουσίας. Είναι η απόλυτη τυραννία ντυμένη με μεταξωτές κορδέλες, να απευθύνεται σε απόλυτα παραδομένους και εντελώς αμόρφωτους πολίτες. Ένας συνεχής τζόγος, ένα στοίχημα που παίζει με τις ανθρώπινες ζωές, που καταπατά κάθε έννοια δικαιοσύνης, ισονομίας, ελευθερίας.
Είναι η τυραννία της πνευματικής κατάπτωσης, της αλλοίωσης των νοημάτων της ίδιας της ύπαρξης, η τυραννία της απατηλής ευδαιμονίας, της υποκριτικής φροντίδας των μελών του κοινωνικού ιστού. Η έννοια της δημοκρατίας είναι ένα πολίτευμα, που ο ρόλος του είναι η πρόοδος, η δημιουργία, η ανάπτυξη που μπορεί να κατακτηθεί με συν κοινωνούς τους πολίτες που θα έχουν υγιή αντίληψη της πραγματικότητας, ανάλογη πνευματική ικανότητα να συμμετέχουν και να συν αποφασίζουν για τα κοινά δρώμενα ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να πράττουν.
Η δημοκρατία των τραπεζών και των δομημένων σε απόλυτο σχεδιασμό ασύδοτου κέρδους των πολυεθνικών, των τυφλών σε οποιαδήποτε έννοια κοινωνικής συμπεριφοράς των διαφόρων κέντρων εξουσίας που αποτελούνται από υπαλληλίσκους αμόρφωτους και ανήθικους, μαριονέτες, ανθρωπάρια χωρίς καμιά απολύτως τσίπα επάνω τους, έτοιμους να προβούν σε πράξεις ανηθικότητας και βαρβαρότητας, δεν είναι είναι δημοκρατία, είναι ένα κτήνος που πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας και ελέγχει το μυαλό μας, τη ζωή μας, την ουσία της ίδιας της ύπαρξης, εκτελώντας εντολές μιας τυφλής, στυγνής συμμορίας που υποδύεται τη δημοκρατία, μέσα από κοινοβούλια ξεφτιλισμένα που ξερνάνε αποφάσεις δομημένες στις εντολές των αφεντάδων τους και πανηγυράκια καραγκιόζηδων που ανακοινώνουν τα επόμενα μέτρα που θα πατήσουν ακόμα πιο σκληρά τις μπότες πάνω στα εξαντλημένα, ανέκφραστα και άβουλα μούτρα εκείνων που φαντασιώνονται ακόμα πως τάχα είναι πολίτες.
Κι επειδή ανάμεσα στους βολικούς νεκρο ζώντανους , τους χρήσιμους ηλίθιους, υπάρχουν ακόμα σε πείσμα όλων εστίες έστω και μικρές που απαιτούν αυτή η ξεφτίλα να εμφανίσει το πραγματικό της πρόσωπο, που προσπαθούν να ξεμπροστιάσουν την απάτη και να φωνάξουν δυνατά για να ξυπνήσουν τις αποκοιμισμένες συνειδήσεις, αναγκαστικά θα οδηγηθεί αυτό το τσίρκο των απατεώνων, των απίστευτων καραγκιόζηδων να πάρει δραστικά μέτρα, γιατί δεν πρέπει να μείνει κανένα περιθώριο, κανένα παραθυράκι που να επιτρέπει μια ελπίδα ξυπνήματος μέσα στην ομαδική παράνοια. Αναγκάζονται πάλι, να γεμίσουν τους δρόμους με φορτωμένους σαν αστακούς υπηρέτες του καθεστώτος έτοιμους να συνθλίψουν μόλις τους δοθεί το σύνθημα ακόμα και μια ελάχιστη απαίτηση ελευθερίας, δημιουργούν συνθήκες ρουφιανιάς και δοσιλογισμού, επιβραβεύουν πάλι μαυραγορίτες και καταδότες, εκλέγουν και τοποθετούν σε όλα τα μήκη και πλάτη του κρατικού μηχανισμού τα πιο άθλια και ξεφτιλισμένα ανθρωπάρια που κάνουν το καλύτερο ξέπλυμα της βρωμιάς για να εισπράττουν το χαρτζιλίκι της ξεφτίλας τους.
Η τραγωδία είναι πως οι προηγούμενες γεννιές είναι απλά ξεφτιλισμένες και έχοντας υπάρξει ίσως κάποια στιγμή στα νιάτα τους, υπό μία έννοια αγγελιοφόροι και απαιτητές μιας μελλοντικής ουτοπίας, οι νεώτερες γενιές δυστυχώς κατασκευάζονται από τη κούνια τους μεταλλαγμένες, με πλήρη απουσία του συναισθήματος ευθύνης και υποχρέωσης να αρπάξουν τη τύχη στα χέρια τους και να πολεμήσουν τους δυνάστες της ζωής τους, γενιές που στο γενετικό τους υλικό έχουν επιμελώς τοποθετηθεί καλώδια που οποιαδήποτε στιγμή κάποιος μπορεί να ρυθμίζει να λειτουργούν ανάλογα με τις εντολές της απόλυτης κυρίαρχης τάξης των πραγμάτων.
Ο Τζούλιαν Ασάνζ και ο κάθε Ασανζ αυτής της δυστοπικής στυγνής παγκόσμιας τυραννίας, είναι το παράδειγμα των μεθόδων εξόντωσης κάθε ανυπότακτου πνεύματος που θα τολμήσει να αμφισβητήσει την απόλυτη κυριαρχία της απάτης, του έντεχνα δομημένου και γαμημένου συστήματος που ισοπεδώνει κάθε έννοια ευνομίας. Δεν τους ενδιαφέρει πλέον το ταπεινό σαρκίο και η επιβολή της κοινής τιμωρίας των αντι εξουσιαστών, τρυπάνε κατ΄ευθείαν το μόνο όργανο που μπορεί να λειτουργήσει πάνω από την δικτατορία των υπανθρώπων. Το μυαλό. Το πολεμάνε με κάθε μέσο που διαθέτουν και δημιουργούν και νέα όπλα για να μπορέσουν κάποια στιγμή να το αφανίσουν απόλυτα από τη ταυτότητα που καθορίζει την ανθρώπινη ύπαρξη. Το συνθλίβουν στους πιο δυνατούς χρησιμοποιώντας μεθόδους λοβοτομής, το αναπλάθουν στους υπόλοιπους με κατασκευασμένη γνώση, ξεπουλημένη παιδεία, συνεχή βομβαρδισμό εννοιών και υποδείξεων που καθοδηγούν τις άβουλες μάζες ταχύτερα στο σφαγείο.
Είναι ένας ακήρυχτος πόλεμος, ο πλέον στυγνός που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, γιατί οι άνθρωποι έχουν πλέον εκπαιδευτεί να πιστεύουν και όχι να σκέπτονται , να υπακούσουν και όχι να λειτουργούν, να καταπίνουν με δεμένα τα μάτια κάθε βρωμιά που τους πασσάρετε σαν απαραίτητη τροφή. Δημιουργούν τις ανάγκες που δένουν ακόμα πιο σφιχτά τα λουριά γύρω από τα άβουλα σώματα. Εκπαιδεύουν επιστήμονες ταγμένους στα ιδεώδη τους. Χειραγωγούν δούλους που πρέπει να σέβονται τον αφέντη τους. Μεθοδεύουν σταθερά την αντίληψη πως όλα είναι τακτοποιημένα και τίποτα δεν μπορεί να τα αλλάξει. Το κτήνος ορθώνεται πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων παντοδύναμο ώστε να νοιώθουν ελάχιστοι, αδύναμοι να αγγίξουν ακόμα και τη σόλα των παπουτσιών του. Ένα εμείς τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε πλανάται παντοδύναμο στην επαναλαμβανόμενη ηλίθια καθημερινότητα. Μια ιδέα ανέφικτης παρέμβασης στα κοινά δρώμενα έχει σφηνωθεί στα γεμάτα άχυρο πλέον μυαλά συμπράττοντας έτσι στο συνεχές έγκλημα χωρίς ενοχές, χωρίς συνείδηση, χωρίς καμία έμπνευση που να ταράξει τον απόλυτο βάλτο που οι ζωές μας οι ψυχές βυθίζονται χωρίς αύριο.
Ξυπνήστε όσοι ακόμα μπορείτε να κατεβείτε από το κρεββάτι του Προκρούστη , σταματήστε αυτό το θλιβερό τεμάχισμα της ύπαρξής σας. Δείτε τους ληστές, τους δολοφόνους της ζωής σας και της ζωής των παιδιών σας με το αληθινό τους πρόσωπο. Αποδεχτείτε πρώτα την απόλυτη κοροϊδία που σας ρίχνουν κατάμουτρα χωρίς αιδώ, γιατί μόνο η αναγνώριση της απάτης μπορεί να οδηγήσει σε επιθυμία ανεύρεσης λύσης και τρόπων για να συνθλιβεί το κτήνος. Δεν είναι αήττητοι γιατί δεν είναι δημιούργημα κάποιου ανίκητου δαίμονα, είναι δικό μας δημιούργημα. Εμείς κατασκευάσαμε αυτό το Γκόλεμ που δρα ασυνείδητα διψώντας για αίμα, αδιάφορο πλέον να υπακούσει στις εντολές του ίδιου του κατασκευαστή του. Μην ξεφτιλίζεστε άλλο ακολουθώντας ευλαβικά τις οδηγίες και τα ψεύτικα καλέσματα. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΟΦΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Ζούμε σε μια πατρίδα που κάθε πέτρα της έχει χαράξει όλη την ανθρώπινη πορεία. Οι λέξεις που δημιουργήθηκαν ορίζουν αιώνες μετά τον ανθρώπινο λόγο. Ο πολιτισμός που δίδαξε στον άνθρωπο να στέκεται όρθιος, απολαμβάνοντας το απόλυτο έρωτα της ζωής και αψηφώντας τον φόβο του θανάτου. Εδώ στα πόδια μας είναι το κλειδί της ουσίας της ζωής, να ζούμε μαγεμένοι από το θαύμα της και όχι αδύναμοι να το συλλάβουμε. Δεν απευθύνομαι στους ανίατους αλλά στους τραυματισμένους που θέλουν να επουλώσουν τις πληγές τους και να προχωρήσουν με δύναμη, δεν απευθύνομαι σε ένα άδειο κέλυφος που περιφέρεται ασκόπως συνηθισμένο σαν κατσαρίδα στην μολυσμένη ατμόσφαιρα, αλλά σε εκείνους που μπορούν ακόμα να μετρήσουν τους χτύπους της καρδιά τους.
Μας αφανίζουν
Μας οδηγούν αργά και σταθερά στο τελευταίο σκαλοπάτι της αθλιότητας.
Θα μας βάλουν να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας, σαν πρωταγωνιστές μιας τραγωδίας, που δεν επιλέξαμε, δεν συνηγορήσαμε και δεν αποδεχόμαστε.
Δεν υπάρχει δημοκρατία, ήρθε η ώρα να γίνει ευθανασία σ΄αυτό το έκτρωμα που υποδύεται την εύνομη Πολιτεία. Με ποιο τρόπο? Μόνοι μας ή όλοι μαζί, όπως βρήκαν το τρόπο κάθε φορά, τα ελεύθερα πνεύματα να αντισταθούν και να γράψουν σελίδες ηρωισμού σε όλη τη διάρκεια των αιώνων τυραννίας. Όπως οι μάχες που κερδήθηκαν σε καταστάσεις που η ελευθερία έμοιαζε κάτι το ανέφικτο. Όπως τα βιβλία που γράφτηκαν υπό καθεστώτα τρομοκρατίας και έδωσαν φως και γνώση πριν καούν στη πυρά. Όπως τα πνεύματα που συνειδητοποίησαν πως κανείς και με κανένα τρόπο υποτάξει δεν μπορεί να τα υποτάξει αν εκείνα δεν παραδοθούν.
Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα που έμοιαζαν όλα μάταια και οι ελάχιστοι κατέρριψαν τα δεσμά της δουλείας. Είναι γεμάτη από αληθινά φωτεινά πνεύματα που στάθηκαν άξια δίπλα στις ανάξιες υποκριτικές πνευματικές ομάδες. Είναι γεμάτη από ανθρώπους που αμφισβήτησαν, κατανόησαν την αλήθεια και έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για να την υπερασπιστούν. Ο καθένας από τη θέση του μπορεί να κάνει κάτι κι ας μοιάζει μάταιο. Καμιά ελευθερία δεν κατακτάται χωρίς θυσίες. Κανένα όνειρο δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα αν δεν έχεις την επιμονή να το κερδίσεις. Δεν μπορούμε να γκρεμίσουμε τα κάστρα που έχουν χτίσει, μπορούμε όμως να φροντίσουμε να χτίσουμε το δικό μας σπίτι σε υγιή βάση. Δεν μπορούμε να αφανίσουμε τους δυνάστες της ύπαρξής μας, μπορούμε όμως να μην τους αφήνουμε να ροκανίζουν τη ζωή μας κουνώντας συνέχεια το κεφάλι καταφατικά σε κάθε ανωμαλία που γεννάει ο εκφυλισμένος νους τους, σκεπτόμενοι απλά με λογική και αγνοώντας τα καλέσματά τους στη γιορτή της ανηθικότητας.
Είναι δυνατόν να σας καλούν να γίνετε ρουφιάνοι και να το αποδέχεστε?
Είναι δυνατόν να γ@μάνε τα παιδιά σας και να παρακολουθείτε το θέαμα?
Είναι δυνατόν να ασελγούν συνεχώς στη ζωή σας και να σκύβετε το κεφάλι σαν μαριονέτες?
Είναι δυνατόν να σας πετάνε κατάμουτρα ψέμματα και να τα αποδέχεστε σαν αλήθειες.
Τι στο διάολο τη θέλετε τη ζωή αν πρέπει να είναι τόσο ξεφτιλισμένη? Τι στο διάολο κάνετε στο σήμερα που ζείτε, στο αύριο που θα είναι ίδιο και θλιβερό, κερδίζοντας μερικά βηματάκια ακόμα ανούσιας ζωής έτσι για να λέτε πως υπάρχετε? Υπάρχει κάτι σημαντικότερο από το να κρεμιέσαι από τη ζωή παρακαλώντας για λίγα ψίχουλα ψεύτικης ευτυχίας. Να απαιτήσεις την αληθινή ευδαιμονία ηλίθιε που σε πετσοκόβουν στα μέτρα τους κάθε στιγμή και κοιτάς αποχαυνομένος το τεμαχισμό σου. Ξύπνα, πολέμα το, αγνόησε φόβους και εκβιασμούς, ζήσε ψάχνοντας κάθε δυνατότητα να το πετύχεις. Όρθωσε το ανάστημα σκλάβε κι ας σε αφανίσουν. Θα πεθάνεις τουλάχιστον με αξιοπρέπεια από το να ζεις ξεφτιλισμένος και να είσαι συνένοχος και στο ξεφτιλισμό των παιδιών σου.
Υπάρχουν τρόποι, κι αυτό στο αποδεικνύουν συνεχώς οι άνθρωποι που θυσιάζονται να σκέφτονται όταν εσύ κοιμάσαι, εκείνοι που παλεύουν όταν εσύ κάθεσαι δεμένος στη φωλίτσα σου, εκείνοι που επιμένουν να χρησιμοποιούν το μυαλό τους για να δημιουργήσουν κι όχι να καταστρέψουν. Εκείνοι που τους κοιτάς να κυνηγάνε το όνειρό τους και τους ονομάζεις τρελούς, εσύ ο κάτοικος του ψυχιατρείου που σε έχουν μάθει να νομίζεις πως είσαι έξω από τα κάγκελα. Ανόητο, φοβισμένο, υποταγμένο ανθρωπάκι που γεμίζεις το πιάτο τους με το αίμα σου.
ΞΥΠΝΑ. Πεθαίνεις.