Θα τοποθετηθούν οι 21 ανεμογεννήτριες στην Ζήρεια; Το θέμα των ημερών
Πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα και ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες, από πολλούς, σχετικά με την μελλοντική τοποθέτηση στην κορυφογραμμή της Ζήρειας πάνω από το Καλλιάνοι και το Κεφαλάρι (Ντούσια), 21 ανεμογεννητριών από την εταιρεία «ΕΛΛΑΚΤΩΡ», για τη δημιουργία αιολικού πάρκου.
Γίνεται επίσης παραλληλισμός με ανάλογο έργο που έγινε στα Άγραφα από την ίδια εταιρεία και οι φωνές διαμαρτυρίας συνεχώς μεγαλώνουν…
Ταπεινή μας άποψη είναι πως θα πρέπει να επικρατήσει λογική και αυστηρή μεν θετική δε κριτική στις ενέργειες της εταιρείας, δεδομένου ότι το έργο βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της μελέτης των περιβαλλοντικών επιπτώσεων και βέβαια προ της διαβούλευσης στην οποία οι φορείς του Δήμου μας ελπίζουμε ότι θα ενεργήσουν «τα δέοντα» προκειμένου να εξασφαλιστούν οι τομείς του περιβάλλοντος, του τουρισμού και της αγροτικής οικονομίας της περιοχής μας.
Η παραγωγή ενέργειας από φυσικές πηγές όπως ο άνεμος είναι ζητούμενο για την πατρίδα μας που «λούζεται» από ανέμους και ηλιοφάνεια και η κάθε αντίδρασή μας θα πρέπει να είναι επί πραγματικών προβλημάτων που προκύπτουν ή θα προκύψουν και όχι στη βάση ενός στείρου φανατισμού. Άλλωστε η «ΕΛΛΑΚΤΩΡ» και η κάθε εταιρεία ενεργεί με βάση αδειοδοτήσεις που παρέχονται πάντα από το Ελληνικό Δημόσιο και μόνο …
Γ.Σ.
Ένα σημαντικό θέμα, με μεγάλες προεκτάσεις στους τομείς του περιβάλλοντος, του τουρισμού και της αγροτικής οικονομίας, έχει έρθει στην επικαιρότητα τις τελευταίες ημέρες. Πρόκειται για τη δημιουργία του αιολικού πάρκου, αποτελούμενου από δίκτυο 21 ανεμογεννητριών, στην κορυφογραμμή της Ζήριας, και στα διοικητικά όρια των δήμων Σικυωνίων και Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης, από την εταιρεία «Ελλάκτωρ». Σύμφωνα με τον σχεδιασμό το πάρκο θα εκτείνεται από την περιοχή πάνω από το Κεφαλάρι και τους Καλλιάνους και θα καταλήγει στην άλλη πλευρά της Ζήρειας, στα Τρίκαλα και την Καρυά.
Το θέμα έρχεται από το μακρινό 2010. Τότε η εταιρεία κατέθεσε αίτηση για τη δημιουργία αιολικού πάρκου «δεσμεύοντας» μία δημόσια έκταση τριών χιλιάδων στρεμμάτων. Η ΡΑΕ δεν προχώρησε άμεσα στην αδειοδότηση της επένδυσης, καθώς εκείνη την εποχή η αγορά των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) είχε κορεστεί και δεν είχε μείνει οικόπεδο και ταράτσα που να μην έχει προχωρήσει στην εγκατάσταση φωτοβολταϊκών. Μάλιστα πολλοί μικροεπενδυτές έπαθαν μεγάλη οικονομική ζημιά καθώς είχαν προχωρήσει σε συμβάσεις δανείων με τράπεζες, προκειμένου να φτιάξουν τις μονάδες των ΑΠΕ. Όταν λοιπόν, εξ αιτίας της μεγάλης προσφοράς, οι τιμές έπεσαν, βρέθηκαν να μην μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια.
Σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα, όμως, έχει διαμορφωθεί ένα νέο τοπίο. Η αγορά ενέργειας έχει πάρει και πάλι τα πάνω της και οι τελευταίες εξελίξεις είναι ραγδαίες. Οι απαιτήσεις είναι σε διπλή κατεύθυνση. Καταρχήν στην μείωση (έως και εξάλειψη) της παραγωγής ενέργειας από ορυκτά καύσιμα και κατά δεύτερον στην εκπλήρωση των υποχρεωτικών στόχων που έχουν τεθεί, από τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες 20-20-20 (δηλαδή μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά 20%, κάλυψη του 20% της ενέργειας που καταναλώνουμε από ΑΠΕ και 20% εξοικονόμηση ενέργειας), και από την ελληνική νομοθεσία, αναφορικά με την εγκατάσταση αιολικών σταθμών. Σήμερα μόνο 2500 MW αιολικών πάρκων είναι σε λειτουργία, τη στιγμή που ο στόχος για το έτος 2014 ήταν τα 4000 MW, ενώ για το έτος 2020 τα 7500 MW! Ειδικά για την Πελοπόννησο ο σχεδιασμός προβλέπει μονάδες συνολικής ισχύος 400 MW, οι οποίες ορίζονται ως εξής: 100 MW από αιολικά πάρκα, 100 MW από φωτοβολταϊκά και τα υπόλοιπα 200 MW από διάφορες άλλες μορφές (ορυκτά καύσιμα, φυσικό αέριο, υδροηλεκτρικά φράγματα κ.λπ)
Την ίδια ώρα η Πελοπόννησος βρίσκεται στο επίκεντρο της δημιουργίας δύο ενεργειακών αξόνων. Του δυτικού άξονα που θα καλύπτει ενεργειακές ανάγκες της δυτικής Πελοποννήσου, αλλά και της δυτικής Ελλάδας και του ανατολικού άξονα, ο οποίος έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία, καθώς θα καλύπτει τις ενεργειακές ανάγκες της ανατολικής Πελοποννήσου, αλλά και της Κρήτης, μέσω της κατασκευής του υποθαλάσσιου αγωγού σύνδεσης, που είναι ήδη σε εξέλιξη. Γίνεται, λοιπόν, σαφές πως σε πρώτη φάση υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Από την άλλη μεριά η συγκεκριμένη επένδυση έχει και ορισμένα προβλήματα. Το πρώτο είναι πως τα επενδυτικά σχέδια προχωράνε βάσει αριθμού πρωτοκόλλου. Στην Πελοπόννησο τα συγκεκριμένα επενδυτικά σχέδια ξεπερνούν τα 100 (!) και έχουν συνολική ισχύ 2000 MW, όταν -όπως είπαμε πιο πάνω- ο σχεδιασμός «μιλάει» για έργα ισχύος 400 MW. Το σχέδιο της «Ελλάκτωρ», λοιπόν, είναι αρκετά πίσω και ίσως δεν καταφέρει να πάρει ποτέ άδεια λειτουργίας, ή να αργήσει να την πάρει.
Το δεύτερο πρόβλημα, που είναι ίσως και το σημαντικότερο, αφορά το υψηλό κόστος της επένδυσης, το οποίο ξεπερνάει τα 300 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό συμβαίνει γιατί το έργο θα γίνει σε πολύ μεγάλο υψόμετρο (πάνω από 2.100 μέτρα) και σε μία δασώδη και απότομη περιοχή, όπου η πρόσβαση αυτή την στιγμή, από τους υπάρχοντες οδικούς άξονες, οι περισσότεροι των οποίων είναι αγροτικοί δρόμοι, είναι εξαιρετικά δύσκολη.
Εκτός από αρκετά χιλιόμετρα νέων δρόμων ή/και διαπλάτυνση του υφιστάμενου οδικού δικτύου, για να δημιουργηθεί ένα αιολικό πάρκο απαιτούνται, πυλώνες, καλώδια μεταφοράς και τεράστιες τσιμεντένιες βάσεις (μία για κάθε ανεμογεννήτρια). Ταυτόχρονα, οι δρόμοι αυτοί θα πρέπει να παραμένουν πάντα ανοιχτοί -για την περίπτωση βλάβης- ωστόσο, όλοι ξέρουμε πως είναι απίθανο να μην κλείσουν τον χειμώνα από το χιόνι σε αυτό το υψόμετρο. Τέλος, το κόστος εκτοξεύεται και από την ανάγκη μεταφοράς της παραγόμενης ενέργειας από τόσο μεγάλο υψόμετρο.
Το μεγάλο υψόμετρο δημιουργεί ένα επιπλέον πρόβλημα. Οι ανεμογεννήτριες, εκ της φύσεώς τους, απαιτούν μία συγκεκριμένη ισχύ ανέμων για να λειτουργήσουν. Χρειάζονται ανέμους που να μην είναι κάτω των 2-3 μποφόρ, αλλά ούτε και πάνω από τα 6. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση (πάνω από 6 μποφόρ) η λειτουργία τους αναστέλλεται, για να μην καταστραφούν. Πολλοί πιστεύουν, λοιπόν, πως σε ένα τέτοιο υψόμετρο τις περισσότερες φορές οι Α/Γ δεν θα λειτουργούν επειδή η ισχύς των ανέμων θα είναι μεγάλη και τότε η παραγωγή ρεύματος θα γίνεται με άλλους τρόπους και κυρίως με χρήση υγροποιημένου φυσικού αερίου. Είναι, λοιπόν, σαφές πως σε ένα χαμηλότερο ύψος, και με ένα αιολικό πάρκο μικρότερης δυναμικής η Ελλάκτωρ θα είχε καλύτερα αποτελέσματα και καλύτερη τύχη. Γιατί δεν το κάνει;
Σύμφωνα με όσα μας μεταφέρθηκαν ο χώρος που έχει δεσμεύσει η Ελλάκτωρ ανήκει στο δημόσιο και δεν εμπλέκεται με ιδιωτικές ιδιοκτησίες. Αυτό κάνει πολύ πιο εύκολα τα πράγματα δεδομένου πως δημόσιες εκτάσεις μπορούν να παραχωρούνται χωρίς μεγάλες γραφειοκρατικές διαδικασίες, όταν συντρέχουν λόγοι δημοσίου συμφέροντος. Αντίθετα σε χαμηλότερα υψόμετρα υπάρχει ο κίνδυνος εμπλοκής με ιδιωτικές εκτάσεις και δυσκολία στην εξασφάλιση αδειοδοτήσεων από φορείς (π.χ. αρχαιολογία, δασαρχεία κ.λπ). Επίσης είναι σαφές πως οι αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών είναι μεγαλύτερες, όσο πιο κοντά τους είναι το αιολικό πάρκο.
Το συμπέρασμα που προκυπτει από τα παραπάνω είναι πως το έργο αυτό κινείται «επί ξυρού ακμής». Η διαδικασία για την εξασφάλιση της αδειοδότησης λειτουργίας έχει ξεκινήσει (από τον περασμένο Φεβρουάριο), αλλά θα απαιτηθεί πολύς χρόνος για να αρχίσει να υλοποιείται το έργο. Πρέπει να υπάρξει Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, να περάσουμε στο στάδιο της διαβούλευσης, να καταθέσουν τις γνωμοδοτήσεις τους οι φορείς (Τοπική Αυτοδιοίκηση, Δασαρχείο, Αρχαιολογική Υπηρεσία κ.ά.) οι οποίες, ωστόσο, δεν είναι δεσμευτικού χαρακτήρα.
ΠΗΓΗ: korinthia.net.gr
