Αν δεν είσαι συνένοχος ή απλά αποδέκτης του αίσχους, κάνε κάτι να το σταματήσεις
Μιλάμε για ένα πλήθος ανθρώπων-σκιών, που περιφέρονται σ΄αυτό το τόπο χωρίς σκοπό, χωρίς ουσία, απλά κουφάρια που έχουν απολέσει τη νοητική ικανότητα, κι έχουν μετατρέψει την μίζερη ζωή τους σε μια συνεχή πλάνη, που οι χειραγωγοί των ανθρώπινων συνειδήσεων, ρίχνουν “μεζεδάκια “να τσιμπολογάνε τα πεινασμένα ζωάκια και να κάθονται ήσυχα.
Μιλάμε για μια χώρα που οι κάτοικοι, η πλειοψηφία τους, ζουν συνεχώς εδώ και πάρα πολλά χρόνια τη δική τους μέρα της μαρμότας. Ψηφίζουν με εναλλαγές τους ίδιους που τους κλέβουν, θεωρούν πως ευτυχισμένη εποχή ήταν εκείνη που μπορούσαν και οι ίδιοι να κλέβουν τα ψίχουλα κάτω από τραπέζι που γινόταν το μεγάλο φαγοπότι. Πολίτες που απώλεσαν την αξιοπρέπεια τους, το ήθος τους, όταν άρχισαν να σέρνονται και να γλύφουν τα βουλευτικά γραφεία και τα γραφεία των βλαχοδήμαρχων, ζητώντας χάρες και βολέματα κάθε είδους, όπως έτσι κι αλλιώς έκαναν με το θεό τους και τους αγίους τους, όταν τους ασήμωναν και τους έταζαν για να φροντίσουν τη πάρτη τους.
Μιλάμε για πολίτες που επιλέγουν και ελπίζουν συνεχώς να τους σώσουν άτομα, που ακόμα κι ένα μικρό παιδί μπορεί να κατανοήσει πως είναι λεχρίτες. Σε όλη τη διάρκεια της περίφημης μεταπολίτευσης οι πολιτικές αναμετρήσεις, ήταν ποδοσφαιρικό ντέρμπυ και δεν είχαν καμία σχέση με την ουσιαστική και ελεύθερη πολιτεία που ονειρεύεται μια δημοκρατία. Καραμούζες, σημαιάκια, παχιά λόγια από άριστους επαγγελματίες κλεφταράδες και φυτεμένους από τους ιδιοκτήτες της αποικίας, έταζαν, τάζουν, δεν κάνουν τίποτα, συνεχίζουν να κλέβουν, να ξεπουλάνε μισοτιμής, να γεμίζουν τους λογαριασμούς τους με λεφτάκια, και τα ζωντόβολα …ελπίζουν ακόμα πως κάποιος από αυτές τις συμμορίες θα τους σώσει. Βγάλανε για πρωθυπουργό κάποιον που θα ανέτρεπε υποτίθεται τη προδοτική συμφωνία, βγήκε και το έκανε μόκο, αλλά θεοποιείται τώρα (πόσα να αντέξει ένας λογικός άνθρωπος?) γιατί τους έσωσε από το τέρας του κορονοϊου. Είναι οι πολίτες της χώρας που τιμωρήθηκε γιατί ήταν οι κάτοικοι λαμόγια, τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, και κλέβανε τα λεφτά από το τίμιο γερμανό συνταξιούχο, και τώρα λαβαίνουν συγχαρητήρια σε παγκόσμιο επίπεδο, για το πόση υποταγή και υπακοή έδειξαν, σε ότι παρανοϊκό πλασσαρίστηκε σαν αναγκαιότητα, στο πόλεμο απέναντι στο μεγάλο αόρατο τέρας – ιό.
Δυστυχισμένες υπάρξεις, που όταν αγανακτήσουν από μια ακόμα περικοπή στους μισθούς, στις συντάξεις, από νέα μνημόνια και χαστούκια, από προδοτικές συμφωνίες και ξεπουλήματα, φωνάζουν χωρίς ουσία μέσα στους τοίχους των σπιτιών, στις παρέες στα καφενεία, και στη νεώτερη έκδοση σε σελίδες στο διαδίκτυο που νομίζεις πως ετοιμάζουν τη μεγάλη επανάσταση, και μετά όλοι στο καναπέ, κλαίνε για την αποχώρηση της Μενεγάκη, αγωνιούν για το πως τοποθετήθηκε το ντοματάκι στο πιάτο των μάστερ σεφ, πόσο ωραίος έδειχνε ο κώλος της κοπελίτσας στα νέου τύπου εξελιγμένα τηλεοπτικά μπουρδέλα, με κάθε τσατσά και κάθε ανώμαλο να μετατρέπονται σε είδωλα, σε ένα κόσμο που έχει απολέσει κάθε έννοια λογικής.
Στην ιαπωνική θρησκεία, υπάρχει το σιντό, οι ναοί του οποίου έχουν μια τελείως διαφορετική διαρρύθμιση από ότι ονομάζουμε εμείς εκκλησία. Σε πολλούς από αυτούς υπάρχει ένα μόνο πράγμα στο κέντρο του ναού. Ένας καθρέφτης. Ίσως είναι καιρός να βγάλουμε από τη ντουλάπα κι εμείς αυτό το αντικείμενο που όλοι έχουμε στα σπίτια μας και να το τοποθετήσουμε στη μέση του δωματίου μας. Να σταματήσουμε να ακούμε όλο αυτό το βουητό που βομβαρδίζει συνεχώς το κεφάλι μας, να σταματήσουμε να κοιτάμε τις “βαλτές” εικόνες που μοναδικό σκοπό έχουν να μαυρίζουν συνεχώς την ανθρώπινη ψυχή και να την εξουθενώνουν, και να κοιτάξουμε το μοναδικό άτομο που μπορεί να μας δώσει απαντήσεις σε αυτό που ψάχνουμε, όσοι ψάχνουμε ακόμα.
Ποιος είμαι, τι θέλω, τι ονειρεύομαι, τι από όλα όσα μου πλασάρουν γύρω μου είναι συμβατά ή όχι με αυτό που στ΄αληθεια νοιώθω μέσα μου. Πόσα χρειάζομαι από την αφθονία σκουπιδιών που αγωνίζομαι σαν σκλάβος να αποκτήσω, και πόσα μου λείπουν από εκείνα που δεν αγοράζονται και δεν έχουν τιμή? Κι όταν διάφορες φωνές θα μπερδεύουν αυτή την επιθυμία αναζήτησης μιας αλλιώτικης ύπαρξης, τις σταματάμε ρωτώντας απλά “ποιος μιλάει”? Πόσα λόγια από αυτά που λες είναι δικά σου? Πόσες σκέψεις από αυτές που κάνεις είναι δικές σου? Ξέρεις?
Δεν είναι όλα τελειωμένα. Δεν έχει καταφέρει το σκοτάδι να αφανίσει κάθε αχτίδα από φως. Ποτέ δεν θα καταφέρει να το κάνει ότι και μέσα να χρησιμοποιήσει. Υπάρχουν άνθρωποι, λιγότεροι σίγουρα από τα μεγάλα κοπάδια. Αγρίμια ελεύθερα που μπορούν να δημιουργήσουν τις αγέλες τους. Να φυτέψουν νέους σπόρους μέσα στα καμμένα λιβάδια ενός ψεύτικου και αηδιαστικού τρόπου ύπαρξης που έχουν ονομάσει με μεγάλο θράσος “πολιτισμό”.
Στην Ελλάδα έχουμε ένα επί πλέον πρόβλημα, η ανοησία, η αποχαύνωση και η εκπαίδευση στο να βλέπεις μόνο όπου σου κουνάνε το δάχτυλο, οι επαγγελματίες συμμορίτες με όλα τα τσιράκια τους που έχουν διαφορετικές χρωματικές αποχρώσεις, αλλά που στο μέσα τους είναι όλοι μαύροι, κυκλοφορεί παντοδύναμο το εγρηγοράτο της ψευτοδημοκρατίας, το οποίο ψιθυρίζει συνεχώς στα αυτάκια του κατοίκου αυτής της χώρας, πως ότι μιλάει πολύ για Ελλάδα, είναι ύποπτο, πως όποιος τολμά να σκεφθεί τα αυτονόητα είναι ανόητος, πως όποιος επαναλάβει πολλές φορές τη λέξη πατρίδα είναι φασίστας. Έχουν εκπαιδεύσει τους αληθινούς φασίστες να περιφέρονται παριστάνοντας τη Μαρία Τερέζα, έχουν ρίξει από κοντά και μερικά ανδρείκελα που σκοπό έχουν να μαυρίζουν την εικόνα του πατριώτη, χρησιμοποιώντας επαγγελματίες τραμπούκους κι εγκληματίες, και τα χάπατα, τώρα πια κάτω από τη χειρουργική μασκούλα, περιμένουν το επόμενο παραμύθι που θα τους πει η γιαγιούλα για να κοιμηθούνε ήσυχα…
11.11 κάθε Κυριακή, μπροστά στα Δημαρχεία της χώρας άνθρωποι δίνουν ραντεβού, να γνωριστούν, να μιλήσουν να σκεφθούν τι μπορεί να γίνει, οραματίζονται κάτι αλλιώτικο από αυτό που η “μεγάλη οικογένεια” έχει επιβάλλει. Σίγουρα μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους, θα υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις, απόψεις, ιδεολογίες, σίγουρα θα υπάρχουν εκείνοι που θα ωθούνται από μια προσωρινή και ρηχή αντίληψη της πραγματικότητας κι εκείνοι που θα έχουν κάτι περισσότερο καταλάβει, και θα αποζητούν μια μόνιμη λύση. Η κίνηση ξεκίνησε μέσα από το διαδίκτυο, από έναν άνθρωπο που κατανόησε πως το να κάθεσαι στο σπίτι δεν λέει τίποτα, που είχε την υπομονή μόνος να στήνεται μπροστά σε ένα δημαρχείο και που πολλοί λοιδορούσαν την ιδέα, ίσως γιατί δεν μπόρεσαν να δουν πως αυτό είναι μια άριστη ευκαιρία να δοθεί η ευκαιρία στους διάσπαρτους, μοναχικούς ανθρώπους που δεν θέλουν να ανήκουν στα στημένα μαγαζάκια, να βρεθούν και να μιλήσουν σε αληθινό επίπεδο και όχι μέσα από καλώδια και οθόνες. Ίσως γιατί όλοι έχουν συνηθίσει να μασάνε έτοιμη τροφή και να πηγαίνει το βουνό σ΄αυτούς γιατί βαριούνται να περπατήσουν.
Ο συνήθης ύποπτος ανταποκρίνεται σε αυτή τη πρόσκληση, και θα βρίσκεται στο Δημαρχείο στο Περιστέρι. Όσοι νοιώθετε πλέον αληθινή δυσανεξία στη σάπια τροφή, ας προσπαθήσουμε, όχι σαν μοιραίοι σκλάβοι, αλλά ωραίοι και περήφανοι, σαν Ελληνες.
