Της Ματίνας Σταθάκη
Μου είπε ένα παιδί σήμερα στη δουλειά:
“Θέλω να περιμένω περισσότερο καιρό για την εκδρομή μου στα χιόνια, γιατί έτσι θα είμαι περισσότερες μέρες χαρούμενος, περιμένοντας την εκδρομή.”
Τελικά πόση αλήθεια κρύβει μια παιδική σκέψη;
Πόσο εύκολα τα παιδιά παραδέχονται την αλήθεια, εντελώς απροκάλυπτα, ως το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο…
Για εκείνο το παιδί ευτυχία είναι να περιμένει. Να έχει κάτι να περιμένει.
Ναι, φυσικά του είπα όλες τις λογικές σκέψεις μου.
Του είπα ότι μετά θα έρθει κάτι άλλο ευχάριστο και θα έχει να περιμένει αυτό.
Του είπα ότι υπάρχουν πολλά ευχάριστα στη ζωή μας που μας περιμένουν και πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και δεν είναι μόνο ένα πράγμα αυτό που μας κάνει χαρούμενους.
Αλλά αυτό που δεν είπα, αυτό που δεν παραδέχτηκα ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό, είναι πως το παιδί είχε απόλυτο δίκιο.
Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει.
Αυτό που σχεδιάζουμε. Αυτό που προσμένουμε και λαχταράμε τόσο.
Αυτό που ζούμε, τη στιγμή που το ζούμε, σπανίως μπορεί να ονομαστεί ευτυχία. Συνήθως δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας. Ακόμα και όταν έρθει σπάνια αγγίζει αυτό που έχουμε φανταστεί.
Η ευτυχία λοιπόν διαρκεί όσο διαρκεί η επιθυμία, η αναμονή, αυτή η γλυκιά προσμονή.
Μετά σκάει σαν φούσκα.
Ευτυχώς όμως είναι σαν Big Babol, σαν εκείνες τις τσίχλες που όταν κάνεις φούσκες είναι μεγάλες και όταν σκάνε κάνουν θόρυβο… Ευτυχώς!
Αυτό να θυμάστε λοιπόν.
Όσο κι αν η ευτυχία σας προσπερνά, όσο κι αν έχετε την αίσθηση πως δεν έχει έρθει ακόμα, εσείς να θυμάστε πως κάθε ευτυχισμένη στιγμή είναι σαν μια φούσκα Big Babol που σκάει. Μπορεί να σκάει αλλά αφήνει έντονα τη γεύση και τον απόηχό της.
Και αυτό μένει για πάντα…
Γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες τσίχλες και αν δοκιμάσουμε, κανείς δεν ξεχνάει τις τσιχλόφουσκες των παιδικών του χρόνων.