Πονάω ανάλογα με το πώς ζω
Έχω την εντύπωση πως κάποιος κάποτε είπε πως η ζωή είναι μαθηματικά, όμως ακόμα κι αν δεν το είπε αυτός, το λέω εγώ σήμερα. Αλλά θα φτάσουμε κι εκεί στην συνέχεια.
Βλέπετε, όταν ήμουν μικρός άκουγα και ξανα-άκουγα πως η καρδιά πονάει και ποτέ δεν καταλάβαινα αν όλοι μιλούσαν για μια τόσο συχνή πάθηση του ιατρικού κλάδου ή για μια υπερβολή της μεταφοράς του λόγου. Καμπόσα φεγγάρια πιο πέρα, ένιωσα την δική μου καρδιά να πονάει, αλλά ήμουν μικρός, δεν θα παραδεχόμουν ποτέ πως κείνα τα συναισθήματα ήταν πόνος της καρδιάς. Κάποια ήταν αποχαιρετισμοί, κάποια οικογενειακές απογοητεύσεις και δεν συμμαζεύεται.
Ήρθε η εποχή που τα ενήλικα όχι-όχι, πάμε ξανά:
Ήρθε η εποχή που τα ώριμα μάτια μου, άρχισαν να βλέπουν τα πάντα υπό την διάθλαση του ενήλικου ματιού. Τα πάντα γύρω μου είχαν πόνο με μερικά παράσιτα χαράς και επιτυχίας. Όχι ποτέ δεν ήμουν απαισιόδοξος σαν ενήλικας, απλά ήταν μια ωμή πραγματικότητα.
Αν είχα την αντικειμενική διάθεση να δω την ζωή μου ρεαλιστικά, τότε έβλεπα πως παρά τις δυσκολίες μου, ο πόνος ήταν παντού ολόγυρα. Άνθρωποι χωρίς δουλειά, παιδιά χωρίς γονείς, οικογενειάρχες χωρίς τα απαραίτητα. Τι δυστυχία Θεέ μου!
Κι όμως μέσα μου, ένα φτερωτό νοητό τερατάκι μου φώναζε πως έπρεπε να πονέσω. Έπρεπε να ανήκω κι εγώ σε εκείνους που νιώθουν τον πόνο μπας κι έτσι ζήσω. Το έκανα, δηλαδή… το δοκίμασα και ένιωσα να ζω. Να ταυτίζομαι με τραγούδια, με ανθρώπους, να νιώθω πιο… γήινος.
Σήμερα, έχοντας μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για το πως είναι να είσαι ζωντανός, μπορώ να πω πως μέσα από τις απολαύσεις που είχα την ευκαιρία να βιώσω, τα ταξίδια μου, τις επιτυχίες μου και παράλληλα τους αποχωρισμούς μου, τα δάκρυα της απόστασης, το σφίξιμο των δοντιών της αποτυχίας, το γύρισμα του στομαχιού της αδικίας, είναι αλήθεια πως η ζωή καμώνεται από όλες αυτές τις ακραίες συναισθηματικές και βιωματικές εμπειρίες.
Βλέποντας έναν πατέρα ήδη άρρωστο να νικάει μια πανδημία και να επιστρέφει στην ζωή εκμεταλλευόμενος τις 20% πιθανότητες που του έδωσαν οι γιατροί και έναν άλλο που είχε τόσο κόσμο και πόρους στην διάθεση του, να τα παραμερίζει όλα και να απομονώνεται για να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του αυτομαστιγώνοντας τον εαυτό του, αντιλαμβάνομαι πως συχνά οι άνθρωποι δεν οδηγούνται από τις απολαύσεις ή τις προσδοκίες, αλλά από το κίνητρο.
Και τελικά, πείθομαι πως (και) η ζωή είναι μαθηματικά, γιατί στο τέλος ή προς το τέλος αυτής της διαδρομής, εκείνοι που έζησαν μόνο επιτυχία, πλούτη, χαρές και απολαύσεις δεν θα έχουν ζήσει. Γιατί η ζωή είναι σαν τον ελληνικό καφέ, στηρίζεται στο κατακάθι. εκεί που όταν τον πιείς μερικοί πηχτοί κόκκοι του, μπερδεύονται στον λαιμό και σε πνίγουν με μια γλυκιά πικρή γεύση. Αυτό το κατακάθι που δεν φαίνεται, που όμως είναι ο ίδιος ο καφές που νωρίτερα κατανάλωσες. Αυτή είναι η ζωή. Και όσο κατακάθι έχεις φάει στην μούρη, τόσο πιο πολύ έζησες. Απλά αναλογικά μαθηματικά δηλαδή.
πηγή εικόνας: https://s3.amazonaws.com/
