Μετρό, ώρα 8.00. Δίπλα μου το απόλυτο ζόμπι. Μια γυναίκα που στο πρόσωπό της κάτω από τη μάσκα, για προστασία έχει βάλει μια γάζα εκείνες με το αυτοκόλλητο που βάζουμε στα μετεγχειρητικά ή άλλα τραύματα. Όχι δεν ήταν τραυματισμένη. Είναι το τρίτο ζόμπι που βλέπω να έχει βρει αυτό το τρόπο να προστατεύεται. Φόραγε και γάντια. Και με τα γάντια κράταγε αντισηπτικό μαντηλάκι για να πιάνει τη χειρολαβή. Ένοιωσα μια έντονη επιθυμία στον επόμενο σταθμό να κατέβω και να τρυπώσω κρυφά στα υπόγεια τούνελ. Με την ελπίδα να βρω τα τερατάκια που περιγράφουν διάφοροι συνωμοσιολόγοι. Τις κρυμμένες φυλές στη κούφια γη. Μια έντονη επιθυμία να απομακρυνθώ από τη κανονική γη που γέμισε με κούφια κεφάλια, που μυρίζουν άσχημα.
Ποια είναι άραγε τα όνειρα μιας γελοίας κοινωνίας? Τι θέλουν όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι? Με τις μάσκες στις μούρες, με τα πιστοποιητικά εξόδου από το σπίτι, με την απαγόρευση κυκλοφορίας τις νύχτες, το μαγαζί που έχει βάλει λουκέτο, την ανύπαρκτη δουλειά, τα παιδιά του που τα μαθαίνουν να συμπεριφέρονται σαν μαριονέτες καλοκουρδισμένες, με μια δυστυχία που απλώνεται παντού φοβερότερη από κάθε πανούκλα… τι θέλουν?
Πόσο καραγκιόζης πρέπει να είναι αυτό το ανεγκέφαλο και χαζοχαρούμενο υποκείμενο που χτυπάει τα χεράκια με ενθουσιασμό για το θαυματουργό εμβόλιο που θα του επιτρέψει να γυρίσει στη κανονικότητα? Ποια κανονικότητα εννοεί ο βλάκας? Ποιανού κανονικότητα? Της δικής του και μερικών γνωστών του ? Σε ποια κανονικότητα θα επιστρέψουν όσοι έσβησαν αβοήθητοι , μόνοι, που έχασαν τη ζωή τους γιατί δεν υπήρχε χώρος γι΄αυτούς επειδή δεν είχαν τον γαμημένο τον ιο αλλά κάποια άλλη σοβαρή ασθένεια που υποβαθμίστηκε στο γενικευμένο στημένο πανηγύρι? Σε ποια κανονικότητα θα επιστρέψουν εκείνοι που έχασαν έκλεισαν τα μαγαζιά τους και έμειναν άφραγκοι, με χρέη, εκείνοι που έχασαν τη δουλειά τους και μπήκαν στις ουρές των ανέργων? Σε ποια κανονικότητα θα μπουν άνθρωποι που γέμισαν τις μέρες τους με χάπια, αυτοκτονικοί, καταθλιπτικοί, απελπισμένοι και τρομοκρατημένοι από ένα τοπίο γεμάτο αδιέξοδα και θάνατο?
Ποια θα είναι η κανονικότητα για τα παιδάκια που εκπαιδεύονται όλο αυτό το καιρό πως να συμμορφώνονται με γελοίες υποδείξεις και κανόνες που αναγκαστικά τους επιβάλλουν και οι γονείς τους, για να μην πέσει το πρόστιμο, ο αποκλεισμός από το σχολικό περιβάλλον, η κατακραυγή από τον περίγυρο.
Όλα αυτά λέει ο βλάκας πως είναι αναγκαία, γιατί ένας τρομερός ιός, έχει απλωθεί παντού και κινδυνεύουν οι ζωές μας. Σιχαίνεται όποιον αμφισβητήσει το παγκόσμιο κορωνο-δόγμα, τον θεωρεί επικίνδυνο, ανεγκέφαλο, μόλις ένα βηματάκι βρίσκεται από το να φωνάξει «στη πυρά, στη πυρά»… Έχω διαβάσει αυτές τις μέρες ανθρώπους που υποτίθεται νόμιζα σοβαρούς να μιλάνε με ένα πρωτοφανές μίσος για συνανθρώπους τους, που τολμούν να εκφράσουν μια άλλη άποψη…. Με μίσος.. Δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα άλλο εκτός από αυτό που λένε τα σιχαμένα κανάλια. Ακόμα κι αν προσπαθήσεις να τους πεις πως ναι, πιστεύω , το βλέπω πως υπάρχει ένας ιός, συμφωνώ μαζί σου, και υπάρχουν θύματα αλλά… μόλις βάλεις το αλλά είναι σαν τους τσιμπάει κάποια μύγα και κουνάνε το κεφάλι, κλείνουν τα αυτιά για να μην μολυνθούν με οποιαδήποτε άλλη εκδοχή των γεγονότων.
Τι ονειρεύονται αυτοί οι γελοίοι? Είναι ζωντανοί που θέλουν να παραμείνουν κάτι τέτοιο ή είναι πεθαμένοι αλλά δεν το ξέρουν?
Δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος που του έχει μείνει ένα ίχνος λογικής μέσα του, μια τσίπα, ένα φιλότιμο, κάποιες αληθινές ευαισθησίες, όνειρα καθαρά πέρα από τη βρωμιά… και να μην επιθυμεί να φύγει μακριά από όλη αυτή τη σαπίλα. Δεν μπορείς να αγαπάς τη ζωή και να συνεχίσεις να ζεις ανάμεσα σε νεκρούς….. Νομίζω πως πλέον η μόνη λύση είναι η φυγή μακριά από τη μόλυνση, όχι του ιού, της άρρωστης κοινωνίας. Μακριά από τις επιβολές των τυράννων και της υποταγής των εξαθλιωμένων και υποτακτικών υπηκόων τους.
Μικρές ελεύθερες κοινότητες, που να ζουν με ελάχιστα αλλά να ανασαίνουν με το δικό τους τρόπο. Άνθρωποι που θα μάθουν από την αρχή τρόπο να επιβιώνουν, να καλλιεργούν, να εκτρέφουν τα ζώα τους, να φτιάχνουν το φαγητό τους, τα ρούχα τους, άνθρωποι που θα κάνουν μια ΕΠΑΝΕΚΙΝΗΣΗ, στο τι είναι άξιο και τι όχι, στο τι είναι πολύτιμο και τι άχρηστο, στο τι είναι δίκαιο και τι όχι. Μικρές κοινωνίες που τα μέλη τους θα είναι εκείνοι που θα τις έχουν χτίσει , θα τις υπηρετούν, και θα τις αναπτύσσουν πάνω σε κοινούς ουσιαστικούς στόχους, για να μεγαλώσουν σε αυτές παιδιά ελεύθερα, με αγάπη για τη ζωή, τη φύση, τον συνάνθρωπο, τις επιστήμες, τις τέχνες.
Αυτές τις μικρές κοινωνίες, τα κτήνη που δημιουργούν αυτή τη στιγμή τη παγκόσμια κοινωνία των σκλάβων, των σκλάβων χωρίς όνειρα, χωρίς δυνατότητα να σπάσουν τις αλυσίδες, χωρίς ικανότητα σκέψης και ελεύθερης αντίληψης, αυτές τις μικρές κοινωνίες δεν θα αφήσουν με κανένα τρόπο να δημιουργηθούν. Όμως μοιραία, στο τέλος των ημερών, και μετά το γκρέμισμα των τυράννων από τους θρόνους τους, μετά το απόλυτο χάος που θα ξεσπάσει στην ανθρωπότητα, τις μέρες της μεγάλης θλίψης, του μεγάλου πόνου που έρχονται σύντομα….
Αυτές οι μικρές κοινωνίες θα είναι το μέλλον που ξεπροβάλλει μέσα από τα ερείπια. Εύχομαι οι ζωντανοί ακόμα άνθρωποι, οι ζεστοί, που κινούνται υπομονετικά ανάμεσα στους ανούσιους «χλιαρούς» και τους απωθητικούς «ψυχρούς» να αντέξουν, γιατί ο δρόμος της τελικής αναμέτρησης είναι μακρύς και επώδυνος….
Το πρόβλημα είναι πως από τώρα όσοι στ΄αλήθεια θέλουν να αλλάξουν αυτό τον τρόπο ζωής, που κολυμπάει μέσα στην απάτη, την αδικία, τη βία και την υποταγή σε καρτέλ εγκληματιών, θα έπρεπε ήδη να κάνουν «κινήσεις» για σηκωθούν από τα ζεστά κρεββάτια και να αποδείξουν στους εαυτούς τους και στους υπόλοιπους πρόθυμους πως είναι αποφασισμένοι κάτι να κάνουν. Υπάρχουν προτάσεις, προσκλήσεις, νέες ιδέες, πόσοι ανταποκρίνονται σε αυτά τα καλέσματα?
Τι σημαίνει ένας άνθρωπος προσπαθεί και προτείνει συγκεκριμένα πράγματα και όχι μόνο αφηρημένες έννοιες? Ένα παράδειγμα στην παρακάτω σελίδα. Μπορείτε να διαφωνήσετε ή να συμφωνήσετε με αυτά που θα διαβάσετε. Αν συμφωνείτε , είστε έτοιμοι να ανταποκριθείτε, με θάρρος? Αν διαφωνείτε έχετε να προτείνεται κάτι συγκεκριμένο, καλύτερο, ουσιώδες. Έτσι μόνο μπορούμε να ξεκινήσουμε να δημιουργούμε ένα μέλλον στα παιδιά , αφού το παρόν τους το κλέψαμε, και αυτό που τους ετοιμάζουν είναι θάνατος.
Να συναντηθούμε, να μιλήσουμε, να προτείνουμε, να σχεδιάσουμε νέους δρόμους. Αν τίποτα από αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε, ας σωπάσουμε και ας αποδεχτούμε την ήττα μας.
http://lofos.info/pythas/index.html
ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΧΩΡΙΟ
http://lofos.info/laloslal/call.html