Άρθρο Ευαγγελίας Δασκαλάκη μαθήτριας Α΄ Λυκείου
Όταν μου στέρησαν τα συνταγματικά κατοχυρωμένα ατομικά δικαιώματα, προσβάλλοντας την ανθρώπινη αξία μου, δεν αντέδρασα. Ήταν ζήτημα δημόσιας υγείας.
Όταν μου απαγόρευσαν να μετακινούμαι μετά τις 21.00, δεν αντέδρασα. Ήταν ζήτημα δημόσιας υγείας.
Όταν έκλεισαν τις εκκλησίες και απαγόρευσαν τις Θείες Λειτουργίες, δεν αντέδρασα. Ήταν ζήτημα δημόσιας υγείας.
Όταν απαγόρευσαν τις διαδηλώσεις γιατί το κράτος φοβόταν την συγκέντρωση των πολιτών, δεν αντέδρασα. Ήταν ζήτημα δημόσιας υγείας.
Όταν οι συμπολίτες μου «παρακούοντας» την παραπάνω αντισυνταγματική απόφαση, βγήκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν κατά των υγειονομικών μέτρων ή κατά της άδικης και αυταρχικής συμπεριφοράς των αστυνομικών και δέχτηκαν τα χημικά, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν άλλωστε αναρχικός, ήταν ζήτημα δημόσιας υγείας.
Όταν απαγόρευσαν στους συμπολίτες μου να εκφέρουν αντίθετη άποψη από αυτή του καθεστώτος και οι αναρτήσεις τους παρακολουθούνταν και διαγράφονταν από το διαδίκτυο, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν συνωμοσιολόγος, ήταν ζήτημα δημόσιας υγείας.
Όταν συνέχιζα να παρακολουθώ τα δελτία ειδήσεων που προπαγάνδιζαν την διασπορά του ιού, δεν αντέδρασα. Ήθελαν το καλό μου, μεριμνώντας για την δημόσια υγεία.
Όταν οι συμπολίτες μου βρίσκονταν στο χείλος της οικονομικής καταστροφής εξαιτίας του lockdown, πάλι δεν αντέδρασα. Το κράτος θα τους φρόντιζε με την διανομή κρατικών επιδομάτων.
Όταν συνέχιζα να παρακολουθώ τα μαθήματα μου μέσα από μια ψηφιακή τάξη, που προσβάλλει βάναυσα τις προσωπικές και ηθικές αξίες του μαθητή, δεν αντέδρασα κάνοντας αποχή. Δεν ήταν καιρός να χάνω μαθήματα και να μην γράψω καλά στις εξετάσεις. Εξάλλου ήταν μόνο μια προσωρινή διευκόλυνση για την προστασία της δημόσιας υγείας.
Όταν με εκβίασαν με την απειλή του κοινωνικού αποκλεισμού, προκειμένου να εμβολιαστώ για την υποτιθέμενη επιστροφή στην κανονικότητα, φυσικά δεν αντέδρασα. Ήταν και πάλι ζήτημα δημόσιας υγείας.
Όταν απέλυσαν τον συμπολίτη μου επειδή αρνήθηκε να εμβολιαστεί, δεν αντέδρασα. Ο καθένας οφείλει να πληρώνει το τίμημα των αποφάσεων του. Ήταν ζήτημα δημόσιας υγείας.
Όταν θα διχοτομηθεί το Αιγαίο, πάλι δε θα αντιδράσω. Θα είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας και προστασίας. Εξάλλου ποιος θέλει τον πόλεμο; Η πατρίδα δεν έχει ανάγκη την δική μου θυσία.
Όταν θα έχω αποξενωθεί και απαρνηθεί τις αξίες μου, τις αρχές μου και τα ιδανικά μου και εισαχθεί στη ζωή μου η τεχνητή νοημοσύνη, τότε πια θα είναι πολύ αργά για να αντιδράσω. Μόλις θα έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν ήταν τελικά ζήτημα δημόσιας υγείας αλλά κρατικής επιβολής, ελέγχου και επιτήρησης των πολιτών.
Πλέον θα έχω ξεχάσει πως είναι να λες ΟΧΙ και να υπερασπίζεσαι το δίκαιο, τις ατομικές ελευθερίες και την αγάπη σου για την πατρίδα.
Όταν θα έχουν όλα χαθεί, θα μου έχει μείνει η Δημόσια Υγεία. Και τότε πικρά θα καθίσω να κλάψω για όλα αυτά που εκουσίως παρέδωσα χάνοντας και την προσωπική μου υγεία!