Μπόρα είναι, θα περάσει έλεγα, όμως η βροχή συνεχιζόταν και δυνάμωνε, ώρα με την ώρα. Ο αέρας, σαν κρυφός συνεργός την βοηθούσε να φτάσει στα τζάμια. Να χτυπά ανελέητα τα παντζούρια. Να μου υπενθυμίζει συνεχώς την παρουσία της.
Δεν καταλάβαινα αυτήν την λύσσα.
Δεν μπορούσα να εξηγήσω. Ακόμα και τώρα, πολλές φορές, μου φαίνεται περίεργη.
Μπόρα είναι όμως θα περάσει.
Οι επισκέψεις όμως γινόταν όλο και πιο τακτικές και η διάρκειά τους μεγάλωνε. Δεν ήταν πλέον μια απλή μπόρα, ήταν αλλεπάλληλα χτυπήματα της ζωής.
Ίσως ήταν μία θύμησή ότι ονειρεύτηκα παραπάνω από αυτό που μου αναλογούσε. Ότι λαχτάρισα περισσότερα από αυτά που έπρεπε.
Ποιος όμως ορίζει τα όνειρα;
Αναρίθμητες είναι οι φορές που δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον εαυτό μας. Η ψυχή αποζητά τόσο απεγνωσμένα συγκινήσεις. Συγκινήσεις που θα την κάνουν να αισθανθεί ουσιαστικά.
Άφησε λοιπόν την μπόρα να λυσσομανάει.
Όσο καταφέρνεις να γεμίζεις και να “χορταίνεις” την ψυχή σου, θα συνεχίσεις να νικάς.
Σοφία Δημητριάδου