2 εικόνες καρφώθηκαν στο μυαλό μου και ειλικρινά μου προκάλεσαν αηδία, γιατί είναι εκείνες οι στιγμές που αρκεί ένα μικρό περιστατικό, για να γίνει κατανοητό κάτι τρομακτικό που φανταζόμαστε αλλά όταν το βλέπουμε μπροστά μας, είναι πολύ χειρότερο από αυτό που είχαμε στο μυαλό μας.
Το παιδάκι στη διπλανή παρέα στη καφετέρια έβαλε τα κλάματα έντρομο, λέγοντας στη μαμά του, με φωνή που έδειχνε απελπισία. Μαμά αυτός ο κύριος έβηξε, τι θα πάθω τώρα? Τι θα πάθω? (ένας κύριος σε μια διπλανή παρέα έβηξε…) Η μαμά σαν απάντηση του είπε με αυστηρό τόνο (πίστευα πως θα χαμογελάσει και θα του πει τι είναι αυτά που λες) , τι σου έχω πει? να μην βγάζεις τη μάσκα καθόλου….?
Τα δύο παιδάκια στεκόντουσαν στην είσοδο πολυκαταστήματος με τη μάνα τους. Εκείνη κούναγε αυστηρά το χέρι και τους έλεγε ”όπως σας έχω πει, μη τυχόν και πλησιάσετε κανέναν κοντά, θα προσέχετε να είστε μακριά από όλους όσους είναι εκεί μέσα, το νου σας…” Τα παιδάκια την κοίταζαν με προσοχή φοβισμένα λες και θα έμπαιναν σε μια κόλαση γεμάτη δαίμονες που θα έπρεπε να αποφύγουν…
Αλήθεια έχετε τρομοκρατήσει έτσι τα παιδιά σας? Έχετε μεταφέρει τη παράνοια σας, το δικό σας φόβο, στις αθώες ψυχές που μόλις μαθαίνουν τη ζωή? Τα βάζετε να βλέπουν τα τρομολαγνικά δελτία που συντάσσουν οι συμμορίες και τους δείχνετε εικόνες αρρώστιας και θανάτου, ανθρώπους που βασανίζονται και τα απειλείτε πως έτσι θα είναι κι εκείνα?
Αύριο θα τα οδηγήσετε στις ουρές με το χεράκι απλωμένο να τα τρυπήσουν με το θαυματουργό φάρμακο, και θα αισθάνεστε πως έχετε εκπληρώσει το καθήκον σας, σαν γονείς?
Μπορείτε να αντιληφθείτε πως εγκληματικά, διεστραμμένα μυαλά, ορίζουν τις τύχες τις δικές σας και των παιδιών σας, μια ανθρωπότητα που κακομεταχειρίζεται με κάθε τρόπο τα παιδιά, με εκατομμύρια να πεθαίνουν από τη πείνα, με την παιδεραστία να έχει φθάσει σε επίπεδα φρικτά, με παιδιά που εξαφανίζονται συνεχώς και κανείς δεν ξέρει αν γίνανε σκεύη ηδονής, ανταλλακτικά για τα σάπια όργανα, ή εμπόρευμα στα σκλαβοπάζαρα της ντροπής, αυτά που είχαν τη τύχη να είναι στο σπίτι τους, στην οικογένεια τους σε ένα σχετικά ασφαλές περιβάλλον, αναλάβατε εργολαβία να τα προσαρμόσετε στην γενικευμένη παράνοια?
Δεν ξέρω για ποια εγκλήματα και πως θα τιμωρηθούν οι ανά το κόσμο εγκληματίες, αλλά εσείς θα τιμωρηθείτε με το χειρότερο τρόπο. Θα δείτε τα αποτελέσματα επάνω σε εκείνα τα πλάσματα που αγαπάτε πιο πολύ με το χειρότερο τρόπο. Δεν θα μπορείτε να πάρετε πίσω ότι κάνετε ακόμα κι αν πέσετε στα γόνατα και παρακαλάτε για έλεος.
Μπορείτε να κάνετε στους εαυτούς σας ότι γουστάρετε, αλλά τα παιδιά σας δεν είναι ιδιοκτησία σας, είναι ψυχές που ήρθαν για να απολαύσουν το θαύμα της ζωής, για να ΖΗΣΟΥΝ, να δημιουργήσουν τους επόμενους κόσμους, σας ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ και ΥΠΑΚΟΥΝ γιατί είστε οι φάροι τους, στην άγνωστη πορεία. Κι εσείς τα οδηγείτε πάνω στα βράχια.
ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ. Σε κάθε συνείδηση υπάρχει μια κόκκινη γραμμή, που ακόμα κι ο πιο αδαής, με το ένστικτο, ή τη καλλιέργεια που έχει αποκτήσει στη ζωή του βάζει, ακριβώς για εκείνη τη στιγμή που θα πρέπει ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ, ποια είναι τα όρια που κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει στη ζωή του. Ποια είναι τα δικά σας όρια? Αν αύριο σας πουν πως για να είναι σώα τα παιδιά σας πρέπει να τα δέσετε και να τα φυλακίσετε σε ένα κλουβί θα το κάνετε ηλίθιοι, για να έχουν τσάμπα θέαμα οι πελάτες στο τσίρκο?
Το κείμενο αυτό δεν απευθύνεται σε εκείνους τους γονείς, που γνωρίζω πως υποφέρουν αυτή τη στιγμή κι έχουν έρθει σε απόγνωση γιατί δεν ξέρουν τι να κάνουν, γιατί και οι ίδιοι είναι μπερδεμένοι, εκβιασμένοι και τρομοκρατημένοι, ούτε σε εκείνους φυσικά που έχουν πάρει την απόφαση να παλέψουν με κάθε τρόπο, για να προστατεύσουν τα παιδιά τους από το σκοτάδι που πάνε να τα ρίξουν οι ανώμαλοι, απευθύνεται σε εκείνους που όχι μόνο συμπράττουν στο έγκλημα αλλά κοιτάζουν με περιφρόνηση και οργή όσους δεν είναι παρέα τους στην εκτέλεση του με την αυτοπεποίθηση του βλάκα που δεν έχει ιδέα πόσο βλάκας είναι.
Το ωραιότερο πράγμα είναι να βλέπουμε το χαμόγελο των παιδιών και το κρύψατε, για να προστατέψετε την γερασμένη κοινωνία που δεν γνωρίζει πλέον πως να χαμογελάει….Γεμίσατε τις ψυχούλες τους με το τρόμο ενός θανάτου που παραμονεύει.. εσείς που είστε ήδη πεθαμένοι.
ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΟΣ.