ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ 7 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
13 Σεπτεμβρίου 2014,
Με κοιτάζεις με ύφος τσαντισμένο και μου λες. Κι εσύ που τα λες όλα αυτά, εσύ που γράφεις τα σεντόνια για να το παίξεις κάπως, τι παραπάνω κάνεις το ίδιο δεν είμαστε?
Λοιπόν κάτσε να το ξεκαθαρίσουμε για να μην τσακωνόμαστε άδικα. Σου έχω νέα. Δεν είμαστε το ίδιο. Δεν σκεφτόμαστε το ίδιο. Δεν ονειρευόμαστε τα ίδια πράγματα. Δεν έχουμε τους ίδιους στόχους. Δεν λειτουργήσαμε με την ίδια αντίληψη στη ζωή. Μπορείς να στριμώξεις τις αδυναμίες σου, τις αρρώστιες σου, τις εμμονές σου, τις φοβίες σου, και τα άχρηστα ινδάλματά σου σε μια φαντασίωση πως όλοι έτσι κάνουν, έτσι ώστε όταν ψιλο υποψιάζεσαι πως δεν είναι ζωή αυτό που έχεις αλλά κατάντια, να παίρνεις θάρρος πως “έλα μωρέ” όλοι την ίδια μούρη έχουμε, αλλά δεν είναι έτσι.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΚΟΙΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΦΥΛΑΚΗ.
Από εκεί και πέρα το χάος. Υπάρχουν αυτοί που δεν έχουν πάρει χαμπάρι πως βρίσκονται στη στενή. Υπάρχουν εκείνοι που το ξέρουν, αλλά κοιτάνε να τη βγάλουν καθαρή προσκολλημένοι σε διάφορες κλίκες, στους διάφορους προστάτες. Υπάρχουν εκείνοι που ονειρεύονται αποδράσεις αλλά περιμένουν κάποιον να τους υποδείξει το πως. Υπάρχουν εκείνοι που βρίσκουν ευκαιρία και μέσα από τα κελιά κάνουν μπίζνες. Υπάρχουν εκείνοι που γίνονται τα γιουσουφάκια των υπόλοιπων. Υπάρχουν εκείνοι που το φιλοσοφούν κι εκείνοι που το παίζουν τρελοί. Και άπειρες άλλες κατηγορίες επιβίωσης. Τσαμπουκάδες, φωνακλάδες, σιωπηλοί, μοναχικοί, καραγκιόζηδες κι αγριωποί, παραδομένοι στη μοίρα τους ή συνεχώς ανυπάκουοι.
Κι υπάρχουν κι εκείνοι που δεν ονειρεύονται απλά…
Παρατηρούν, μαθαίνουν, μένουν άγρυπνοι, σχεδιάζοντας την απόδραση…
Τη κλασική απόδραση που σκάβεις με τα νύχια μέχρι να βγεις από το χώμα και να πάρεις τη πρώτη ελεύθερη ανάσα…
Μια ανάσα που μοιάζει μ΄εκείνη τη πρώτη που πήρες μόλις σ΄εβγαλαν από το κοιλιά της μάνας σου..
Πριν σε φορτώσουν τις αμαρτίες που δεν γνώριζες, πριν σε χρεώσουν με υποχρεώσεις που δεν ζήτησες, πριν σε καταδικάσουν για ένα έγκλημα που δεν έκανες….
Πριν απαιτήσουν να είσαι “ο μαζί τα φάγαμε”….
Αυτή είναι η αλήθεια, έτσι λειτουργούσε και λειτουργεί αυτός ο κόσμος.
Πόσοι είναι αυτοί που προσπαθούν? Περισσότεροι από όσους φαντάζεσαι, αλλά μοιάζουν λίγοι, μπροστά στον απίθανο αριθμό εκείνων που έχουν πλήρη άγνοια κι εκείνων που ξέρουν αλλά συνήθισαν τη σκλαβιά τους.
Εν τω μεταξύ, η ζωή εκείνων που δεν υποτάχτηκαν όπως καταλαβαίνεις δεν είναι ποτέ εύκολη. Ζουν συνέχεια σε ένα κίνδυνο χωρίς τέλος. Γιατί δεν ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ με τους κανόνες. Δεν συμμαχούν με τους δεσμοφύλακες.
Όμως είναι το κακό σπυρί… ο κίνδυνος του να δημιουργηθεί πάντα ένα προηγούμενο… και να το ζηλέψουν κι άλλοι. Πήγαινε τώρα να το γλεντήσεις και να χορέψεις χωρίς ενοχές. Άλλωστε αν δεν είμαστε το ίδιο, στο τέλος απλά θα σκεφτείς πως είσαι καλύτερα γιατί δεν είσαι τόσο ξενέρωτος. Θα πεις πως είναι μερικοί που στη σπάνε συνεχώς με τη γκρίνια τους. Που δεν μπορούν να χαρούν μια στιγμή.
Τόσο πολύ συνηθίζει ο σκλάβος τη φυλακή του, που μπορεί να καταντήσει να ονομάζει το όνειρο για ελευθερία ξενερωσιά…..
Τόση κατάντια.
Η απόδραση μπορεί να μη γίνει ποτέ αλλά τίποτα, τίποτα δεν σ΄εμποδίζει να επιλέξεις να γίνεις ο ταξιδιώτης του ουρανού ακόμα και μέσα στη πιο σκληρή απομόνωση, χίλιες φορές καλύτερα από το να είσαι ο νεροκουβαλητής στη κόλαση..
* Ο ταξιδιώτης του ουρανού, Τζακ Λόντον. (διάβασε το άμα το βρεις)
Και τώρα που έχουμε φθάσει? πόσοι έχουν ξυπνήσει μέσα στον εφιάλτη κι είναι έτοιμοι να ρίξουν χρώματα, φως, να ζωγραφίσουν το τοπίο από την αρχή?