Σε πρόσφατη επίσκεψή μου στην περιοχή τής Νεμέας διασταυρώθηκα με αγροτικά οχήματα που μετέφεραν σταφύλια στα οινοποιεία τής περιοχής. Η εποχή τού τρύγου έχει αρχίσει και από την ποιότητα των σταφυλιών που έχουν παράξει οι αμπελουργοί θα εξαρτηθεί και η ποιότητα των κρασιών που θα μας ευφράνουν.
Το κρασί είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον ανθρώπινο πολιτισμό. Η παραγωγή κρασιού πρωτοεμφανίστηκε πριν από 8.000 χρόνια στην περιοχή τού Καυκάσου, οι δε αρχαίοι πολιτισμοί αναπτύχθηκαν σε περιοχές όπου ευδοκιμεί το αμπέλι, η ελιά και το στάρι, από τα οποία με την κατάλληλη καλλιέργεια και επεξεργασία προκύπτουν το κρασί, το ελαιόλαδο και το ψωμί.
Δεν είναι δε τυχαίο ότι όπου αναπτύχθηκε η καλλιέργεια και το εμπόριο του κρασιού στη συνέχεια ακολούθησαν η επιστήμη, η αρχιτεκτονική, η ναυπηγική, οι τέχνες, η λογοτεχνία, η ποίηση και όλα τα επιτεύγματα της ανθρώπινης διανόησης που εν μέρει προέκυψαν από τη μόνιμη εγκατάσταση των ανθρώπων, η οποία υπαγορεύτηκε από την καλλιέργεια του αμπελιού, οι νομάδες ήταν πρακτικώς αδύνατο να παράξουν κρασί.
Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν ιδιαίτερη σχέση με το κρασί, είχαν διαγνώσει τη διατροφική του αξία και τη τεράστια συμβολή του στην ευεξία τού σώματος και του πνεύματος.
Αναφορά στο κρασί γίνεται στα Ομηρικά Έπη, ο Διόνυσος ήταν ο Θεός τού Οίνου και της Αμπελουργίας και αρχαίοι πρόγονοί μας διοργάνωναν συμπόσια όπου από κοινού απολάμβαναν το κρασί και τις συζητήσεις τους πάνω σε φιλοσοφικά ζητήματα.
Το εμπόριο δε του κρασιού ήταν πηγή πλούτου για τις πόλεις-κράτη που το ασκούσαν, όπως η Αρχαία Κόρινθος. Παραγωγοί κρασιού ήταν επίσης οι Κινέζοι και οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι. Κατά την Παλαιά Διαθήκη ο Νώε όταν αποβιβάσθηκε από την Κιβωτό φύτεψε αμπέλι, ενώ το κρασί εξετίμησαν δεόντως οι Ρωμαίοι, οι οποίοι οικειοποιήθηκαν εκτός από τον Βάκχο (Διόνυσο) και τις αμπελουργικές και οινοποιητικές τεχνικές των Ελλήνων, το ίδιο δε έπραξαν αργότερα οι Βυζαντινοί, οι Ενετοί και άλλοι Λαοί που στο ελληνικό κρασί βρήκαν μία πηγή πλούτου και ευζωίας.
Το κρασί ενσωματώθηκε και στη Χριστιανική Διδασκαλία, κοινωνούμε οίνο που συμβολίζει το αίμα τού Χριστού, ο οποίος ευλόγησε τον οίνο στον γάμο στην Κανά και είναι σε όλους γνωστή η Παραβολή τής Αμπέλου (Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή, και ο πατήρ μου ο γεωργός εστί. Ιωάννης 15,1-8). Αυτές τις μέρες οι αμπελουργοί και οι οινοπαραγωγοί μοχθούν για να μας προσφέρουν ένα προϊόν, το οποίο έχει πλήρως ταυτιστεί με τον πολιτισμό και την κουλτούρα μας, ώστε δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι πλέον έχει κωδικοποιηθεί στο DNA μας.
Οι Έλληνες μπορούμε να καυχώμεθα ότι τυγχάνουμε άριστοι αμπελουργοί και οινοπαραγωγοί, τέχνες που περνάνε από γενιά σε γενιά και από τόπο σε τόπο. Συνεπικουρούμενοι από τις ιδανικές κλιματικές και εδαφολογικές συνθήκες καλλιεργούμε πολλές ποικιλίες σταφυλιών και τα παραγόμενα κρασιά καλύπτουν και ικανοποιούν όλα τα γούστα.
Κατά καιρούς έχουν ειπωθεί πολλά εγκωμιαστικά σχόλια για το κρασί, όπως ότι είναι εμφιαλωμένη ποίηση (Ρ. Λ. Στήβενσον), είναι ένα από τα πιο πολιτισμένα πράγματα σ’ αυτόν τον κόσμο (Έρν. Χέμινγουεϊ), παρηγορεί τους λυπημένους, αναζωογονεί τους γέροντες, εμπνέει τους νέους, κάνει τον κουρασμένο να ξεχνάει τον μόχθο του (Λόρδος Βύρων), φέρνει στο φως όλα τα κρυμμένα μυστικά της ψυχής (Οράτιος) και ότι σε αυτό κρύβεται η αλήθεια (Πλίνιος). Το σίγουρο είναι στη χώρα μας παράγουμε και απολαμβάνουμε υψηλής ποιότητας κρασιά, τα οποία δεν αποτελούν μόνο ευεργετικό για το σώμα και το πνεύμα ποτά, επιπλέον είναι «διαπιστευτήρια» της συλλογικής μνήμης μας και του αρχέγονου πολιτισμού μας. Εις υγείαν!
Και να έχουμε πάντα στο νου μας τη ρήση τού Ιπποκράτη «Το κρασί, αν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα και με μέτρο, ανάλογα με τον άνθρωπο, είναι άριστο τόσο για την υγεία, όσο και για την αρρώστια.»
Ιωάννα Κασίμη
Ειδική Συνεργάτης
Περιφερειάρχη Πελοποννήσου
ΠΕ Κορινθίας