Ποιο είναι αλήθεια το αντίτιμο που καλούμαστε να πληρώσουμε, με αντάλλαγμα την συνέχιση της ‘’κανονικότητας’’ μας? Το έχετε σκεφθεί? Νομίζετε πως είναι τα νοίκια, τα δάνεια, οι ασφαλιστικές μας εισφορές, η εφορία, τα διάφορα ταμεία, οι τράπεζες, γενικότερα οι ταμιακές μας εκκρεμότητες? Αυτά είναι, όταν αισθάνεσθε πως κάτι σας πιέζει, κάτι σας λείπει?
Τίποτα από όλα αυτά τα ύπουλα τεχνάσματα δεν είναι αυτό μας κλέβουν. Αυτό που στ΄αλήθεια μας κλέβουν είναι Ο ΧΡΟΝΟΣ. Από την ώρα που γεννιέσαι μέχρι την ώρα που θα αναχωρήσεις από αυτό τον κόσμο, αυτό που πραγματικά θα σου έχουν κλέψει, θα είναι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ. Κάθε υπηρεσία που μας προσφέρουν, κάθε αγαθό, κάθε τι που μας εκπαίδευσαν να έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε, κάθε τι που γεμίζει τα ταμεία των «επικυρίαρχων’’ δεν τα πληρώνουμε με χρήμα, αλλά με ΧΡΟΝΟ ΖΩΗΣ.
Σκέψου μόνο τι πράγματα αγόρασες με όλο το χρόνο που έπρεπε να θυσιάσεις για να το καταφέρεις.
Πόσο χρόνο από τη ζωή σου κόστισε 1 φρατζόλα ψωμί, πόσο 1 αυτοκίνητο, πόσο 1 σπίτι…
Τι θα μπορούσες να είχες ζήσει σε μια κοινωνία που οι άνθρωποι θα ξόδευαν το χρόνο τους μόνο για αξιόλογες καταστάσεις και που τώρα ίσως δεν τις ζήσεις ποτέ. Μια κοινωνία δομημένη με τέτοιο τρόπο ώστε οι άνθρωποι να προσφέρουν το χρόνο τους μόνο για εκείνα τα πράγματα που είναι αληθινά απαραίτητα για να ευφραίνεται ο νους, η ψυχή, το σώμα.
Η ουτοπία που σου απαγορεύουν να φανταστείς.
Η ζωή που σου έκλεψαν.
Ο χρόνος είναι χρήμα…
Τρέξε το πρωί στο μετρό, στο αυτοκίνητο, να προφτάσεις να χτυπήσεις κάρτα
Να ξοδέψεις 8-10 ώρες για να πληρωθείς και να ξοδέψεις το αντίτιμο του κόπου σου σε όλα εκείνα τα πράγματα που ΣΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΑΝ να θεωρείς απαραίτητα. Σε πόλεις κλουβιά, σε μουντά διαμερίσματα, στους καφκικούς πύργους με τα αόρατα κάγκελα…
Δίπλα η φύση γλεντάει πανέμορφη.
Τα υπόλοιπα πλάσματα, εκτός από εκείνα που σκλάβωσες για να σε εξυπηρετούν, γεννιούνται και πεθαίνουν ελεύθερα.
Οι εποχές, τα τοπία, αλλάζουν και ντύνονται με χίλια χρώματα, αγνοώντας τη στατικότητα της μίζερης ανθρώπινης ζωής. Τα κύματα δεν σταματούν ποτέ, το χορτάρι φυτρώνει ξανά και ξανά, ο ήλιος παίζει αιώνιο κρυφτό με τα σύννεφα, το σύμπαν ολόκληρο χτυπάει στον αιώνιο παλμό του, μετρώντας ανάλαφρα δευτερόλεπτα, απέναντι στους δικούς σου ασήκωτους αιώνες….
Κι εσύ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΟΥ, ΤΟΥΣ ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΕΣ ΣΟΥ.
Κι έφτασες πλέον στο σημείο να δεχτείς να σου κλέψουν ακόμα και τον κλεμμένο χρόνο σου. Εφτασες στο σημείο για να προστατεύσεις την απατηλή καθημερινότητα να προσφέρεις στους δεσμοφύλακες ακόμα και την ελάχιστη απατηλή σου ελευθερία. Τις ελάχιστες ώρες που μπορούσες να ”κρυφτείς” στις μικρές σου συνήθειες και να νοιώσεις πως κάτι έκανες σ’ αυτό το ταξίδι που άλλοι όρισαν τους κανόνες, και σε διέταξαν να τους ακολουθήσεις, αυτές τις ελάχιστες ”κλεμμένες” ώρες σου… τις παρέδωσες στους εκβιαστές χωρίς να κάνεις κιχ…
Ομως όλο αυτό το παιχνίδι απάτης μοιραία θα τερματιστεί.
Φύλαξε σε κάποια άκρη του μυαλού μια αμφιβολία μέσα στις τόσες βεβαιότητες. Φύλαξε…
* η εικόνα από το dark city