Δούλοι του Σκότους
Δεν είναι υποταγή, είναι νοοτροπία. Είναι τα πειθήνια θύματα στις ρωμαϊκές αρένες. Χρειάστηκε πολύς κόπος, τεχνάσματα, υπομονή από τους ‘’σοφούς’’ συμβούλους των αυτοκρατόρων, ώστε να μετατραπεί η αγέλη σε κοπάδι, με την απόλυτη συνεργασία φυσικά των απανταχού ιερατείων.
Αυτό που κάνει πολλούς να απορούν, μα γιατί ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται? Γιατί τόσα χρόνια μας σφυροκοπούν αλύπητα σε διάφορα επίπεδα, αλλά δεν έχει κουνηθεί βλέφαρο. Η απάντηση ίσως είναι πιο απλή από ότι φανταζόμαστε.
Είναι άνθρωποι που εκπαιδεύτηκαν στο να υπομένουν και να γυρίζουν και το άλλο μάγουλο. Έμαθαν πως σ΄αυτή τη ζωή κουτσοπορευόμαστε, πως η αδικία, οι ανισότητες, τα βάσανα, είναι αυτά που ο Θεός δίνει για να δει αν αντέχουμε, αν είμαστε ικανοί να κερδίσουμε το εισιτήριο για κάποιο παράδεισο, μετά θάνατον. Κι αν σε διάφορες φάσεις της ιστορίας, αυτά τα κοπάδια κατόρθωσαν να εξεγερθούν και να απαιτήσουν καλύτερη μεταχείριση από τους χασάπηδες, μέχρι εκεί έφθασαν, καλύτερη μεταχείριση. Ποτέ δεν ανέτρεψαν τα δεδομένα σε τέτοιο βαθμό, ώστε σπάσουν οι αλυσίδες του σκότους που κρατάνε δέσμιες τις ανθρώπινες ψυχές.
Ίσως σας φανεί υπερβολικό αυτό που λέω, αλλά κοιτάξτε προσεκτικά γύρω σας, τους κοντινούς σας ανθρώπους, τους γείτονες, τους άγνωστους που συναντάτε στο δρόμο, ακούστε προσεκτικά τα μηνύματα που μας προωθούν συνεχώς τα μέσα προπαγάνδας. Μια στυγνή προπαγάνδα, στήριγμα ενός συστήματος που είναι όλο δομημένο σε κληρονόμους προνομίων και ταπεινούς ανώνυμους. Σε εκείνους που βασιλεύουν επί της γης κι εκείνους που θα κληρονομήσουν την βασιλεία των ουρανών.
Τι πιο βολικό από το να βλέπεις το υπέροχο δώρο της ζωής σαν ένα προσωρινό όχι μέγιστης αξίας πέρασμα? Τι πιο βολικό για τις συμμορίες, οι δούλοι να πιστεύουν πως όσα εγκλήματα να διαπράξουν κάποτε θα τιμωρηθούν στη κόλαση, ενώ οι αδικημένοι να ανέλθουν στα βασίλεια των ουρανών. Τι πιο βολικό από το να κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια και να περιμένεις ένα θαύμα?
Τι πιο βολικό από το να αγωνίζεσαι να φτιάξεις ένα κόσμο όπου δεν θα υπάρχουν πεινασμένοι, να δίνεις ένα νόμισμα σε ένα ζητιάνο και να νομίζεις πως έκανες κάτι πολύ σπουδαίο. Αντί να βγάλεις την οργή σου, και να ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ δικαιοσύνη, παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων, εξορία από τους κόλπους της κοινωνίας κάθε άχρηστου παράσιτου, να υπομένεις τη βρωμιά, γιατί ξέρεις πως θα τιμωρηθούν κάποτε, κάπου, από κάποια μεγάλη δύναμη και το σπουδαιότερο να σε έχουν πείσει πως ‘’τι να κάνεις» ‘’έτσι έχουν τα πράγματα’’
Την ώρα που οι αυτοκράτορες διασκεδάζουν στα συμπόσια, κοιτάζουν από ψηλά τις λεγεώνες, διασκεδάζουν με τον ανθρώπινο πόνο, οι λαοί σκύβουν το κεφάλι στα θηρία που θα τους κατασπαράξουν στις αρένες. Κι ενώ αυτά τα θύματα, υπομένουν τα βάσανα αδιαμαρτύρητα, όταν οι ίδιοι αυτοκράτορες επιθυμήσουν πόλεμο, τους ίδιους στέλνουν να πολεμήσουν και τους διατάζουν από θύματα να γίνουν σταυροφόροι, για να υπερασπίσουν ψεύτικα λάβαρα σε πουλημένα παιχνίδια.
Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού
Παντρεύεται ο δούλος του Θεού
Πεθαίνει ο δούλος του Θεού….
Πως άραγε ο δούλος μπορεί να σκεφθεί το τρόπο να αποκτήσει την ελευθερία του? Πως μπορεί να ενωθεί με το υπόλοιπο κοπάδι και να εξεγερθούν απέναντι στο χασάπη? Είναι δυνατόν? Οι επαναστατημένες φωνές των ημερών, δεν είναι τίποτα άλλο από βελάσματα. Κι ανάμεσα υπάρχουν έξυπνα πρόβατα που παίρνουν θέση και συστήνονται σαν σωτήρες. Για να τσιμπήσουν κι αυτοί μια θέση στα επόμενα θεωρία της αρένας.
Κι εμείς εδώ?
Γεννημένοι και μεγαλωμένοι στη γη που άπλωσε το φως στο σκοτάδι, που μίλησε για το μεγαλείο ανθρώπων και ανθρώπινων θεών, τον ηρωισμό, τη δικαιοσύνη, που γέννησε τους φιλοσόφους, τους ήρωες, τους επιστήμονες, τους καλλιτέχνες, και έδωσε τη δύναμη στους ανθρώπους πάνω στη γη να καλλιεργήσουν το πνεύμα τους, εμείς εδώ τι ανάγκη είχαμε να είμαστε δούλοι κάποιου θεού?
Αντί να συγκρατήσετε τη δόξα των ηρώων μας, το μεγαλείο ψυχής , τη σοφία τους και την χαρά που ένοιωθαν για την ζωή, επιλέξατε το ρόλο του θύματος που περιμένει θαύματα, γυρίζοντας συνεχώς το άλλο μάγουλο να σας χαστουκίζουν ανελέητα.
Επιλέξατε τη μίζερη ζωούλα, τη ταπεινή φωλίτσα, και το ετοιματζίδικο φαγάκι, αντί για μια ζωή περήφανη, ελεύθερη, γεμάτη από εδέσματα που θα χόρταιναν την ψυχή και το πνεύμα.
Όμως αναρωτιέμαι, αν υπάρχει οποιαδήποτε σχέση με αυτό το ένδοξο παρελθόν. Μήπως οι ευσεβείς πόθοι ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ, πως κάτι σ΄αυτό το δυστυχισμένο μαντρί μπορεί να αλλάξει, είναι απλά όνειρα που δεν έχουν καμία σχέση με τη πραγματικότητα? Μήπως το να σκεφτόμαστε πως υπάρχει κάτι μέσα στη ψυχή των κατοίκων αυτής της χώρας που κάποτε θα ξυπνήσει, μια φλόγα που σιγοκαίει και θα γίνει φωτιά, είναι απλά ευσεβείς πόθοι ?
Το βάπτισμα στην υπακοή, στην αποδοχή του μοιραίου, και την μικρότητα σκέψης έχει πλέον ρίζες που μετρούν αιώνες…
Κάπου μακριά υπάρχει το φως που ποτέ δεν χάθηκε, πέρα από το σκοτάδι, πέρα από τις αλυσίδες, όμως αλήθεια πόσοι έχουν απομείνει ικανοί να το κοιτάξουν χωρίς να τυφλωθούν?
