Οι ελεύθεροι Άνθρωποι δεν φοβούνται, διεκδικούν τα όνειρά τους
Παρακολουθούσα μια παλιά σειρά, και ξαφνικά σταμάτησα την εικόνα σε μια συγκεκριμένη φράση που είπε κάποιος… ”Ο φόβος τους μικραίνει το κόσμο σε μέγεθος που να μην ξεπερνά τους εαυτούς τους”. Είναι εκείνες οι φράσεις κλειδιά που κλείνουν μέσα τους όλες τις απαντήσεις που προσπαθούσες να βρεις…
Ναι, οι βδέλλες που ρουφάνε εδώ και πολύ καιρό τη ζωή μας, έχουν μικρύνει σε επικίνδυνο βαθμό το ανάστημα μας. Το παιχνίδι της παγκόσμιας τρομοκρατίας δεν αφαιρεί πλέον τα υλικά αγαθά που οι περισσότεροι αγωνιούσαν για την απώλεια τους. Αφαιρεί την ικανότητα του ανθρώπου να δει κάτι περισσότερο πέρα από τον αρχέγονο φόβο του θανάτου.
Δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ πόλεμος στην ανθρώπινη ιστορία που να θρήνησε τόσα θύματα χωρίς να έχει κηρυχτεί η έναρξή του. Το πιο συγκλονιστικό είναι πως αυτός ο πόλεμος, ο πιο ύπουλος, ο πιο καταστροφικός για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη, είναι ένας πόλεμος που σιγά σιγά αφαιρεί όλη την ουσία της ζωής και αφήνει ερείπια που δεν μπορούν στ΄αλήθεια να προχωρήσουν ένα βήμα πιο πέρα από το χώρο που καταλαμβάνει η σόλα των παπουτσιών.
Πόσες φορές δεν μιλήσαμε για την συντέλεια… πόσες φορές νομίσαμε πως γλυτώσαμε και δεν ήρθε τελικά, κι όμως η συντέλεια ήρθε. Στο άμεσο μέλλον κάθε χρόνος θα αφαιρεί πλέον όχι ένα ή δυο πραγματάκια από τη ζωή μας. Θα καταργεί ολόκληρη κατηγορία. Κάποιο πρωί θα ξυπνήσεις και θα δεις πως όλα εκείνα που θεωρούσες δεδομένα θα είναι απαγορευμένα πλέον. Και θα υπάρχουν ένα σωρό μπούρδες που θα σου λένε για πιο λόγο ακριβώς το έκαναν. Κι εσύ θα λες, ε ..για να το λένε έτσι θα είναι.
Μπορώ φτιάξω έτσι στο πόδι ένα τεράστιο κατάλογο με πράγματα, συνήθειες, επιθυμίες, όνειρα που θα εξαφανίζονται και θα απαγορεύονται δια ροπάλου, και μάλιστα, με τη βοήθεια εκατοντάδων βιβλίων επιστημονικής φαντασίας, μπορώ να αφήσω τη φαντασία μου αχαλίνωτη.
Θα γίνεται σιγά σιγά και θα σου κάνουν αρκετές πρόβες πριν από το κάθε κομμάτι που θα σου κόβουν. Θα σου πλασάρουν κάποια νέα σενάρια φόβου, για να είσαι συνέχεια τρομοκρατημένος και μέσα στο θολωμένο μυαλό…. τσακ θα φεύγει κι ένα κομμάτι. Θα προσπαθείς να καταλάβεις από πότε ξεκίνησε η κάθε νέα σου συνήθεια αλλά δεν θα θυμάσαι. Θα νομίζεις πως όλα είναι κανονικότητα.
Κάποια πρωινά θα ξύνεις τη κούτρα… και θα αναρωτιέσαι «δε θυμάμαι, είχα κάποτε πόδια?….μπα, μάλλον δεν είχα θα συμπεραίνεις» «Κι εκείνα τα παπούτσια στη ντουλάπα ποιανού είναι?…» Του συγκατοίκου θα σου φωνάζει μια φωνή. «μα..είχα συγκάτοικο?» Δεν θυμάσαι θα σου ξαναλέει η φωνή. Τρελός είσαι? «Οχι, βέβαια τον θυμάμαι» θα λες βιαστικά μην σε πάρουν στραβά! Αρα τα παπούτσια είναι του Μήτσου κι εσύ δεν είχες πόδια ποτέ. Σωστά? Πολύ σωστά.
Τα λόγια είναι πολύ φτωχά πλέον.
Οι προσπάθειες απόδρασης από τις βδέλλες ανύπαρκτες.
Μοναδική ελπίδα, οι ανένταχτοι περικυκλωμένοι. Ένας, δέκα, εκατό… να σηκωθούμε από τα κελιά, όσο ακόμα μπορούν να ανοίγουν οι πόρτες και να σχεδιάσουμε μια νέα ζωή.
