Σημειώσεις από ένα παλιό τετράδιο…
Ξυπνάς ένα πρωί κι αποφασίζεις ότι δεν θέλεις να πείσεις κανέναν . Δέχεσαι ακόμα και τη φαιδρότητα που προκαλείς στον καλά τακτοποιημένο κόσμο. Δεν θέλεις ν αποδείξεις ότι έχεις δίκιο. Λες απλά «ναι είμαι φαιδρός» για να συντομεύσεις τη διαδικασία. Λες «ναι έχεις δίκιο» για να μην δώσεις ευκαιρία σε άλλα ψέματα να επιμένουν να σε πείσουν. Το σκας. Στ΄αλήθεια.
Λες απλά αν τούτοι δω είναι από εδώ, εγώ είμαι από εκεί. Παίρνεις λοιπόν στη βαλίτσα το “εκεί” και πας να το φυλάξεις μη καταφέρουν να το μολύνουν. Να φυλαχτεί κάτι μη και βάλουν χαράτσι ακόμα και στα όνειρά μας. Εκείνοι που έχουν περιορίσει τα όνειρα σε μια κονσόλα με νουμερα. Νούμερα οι ίδιοι.
Η αγαπημένη Νέα Εποχή, ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος. Πιστοί και άπιστοι. Τρελοί και γνωστικοί. Γραφικοί και σοβαροφανείς. Τεχνοκράτες και συνωμοσιολόγοι. Δεν περιμένει έγκριση αυτός ο θαυμάσιος νέος κόσμος ούτε από τα ιερατεία για να παρουσιάσει τα θαύματα του, ούτε από το κομμάτι εκείνο των επιστημόνων που παλεύουν να συγκρατηθούν σε μια στοιχειώδη λογική και να ξεχωρίσουν το αναγκαίο από το επικίνδυνο. Οι μαθητές έχουν ξεπεράσει τους δασκάλους και φτιάχνουν δικά τους φτερά κι ας καούν!
Η εκκλησία σύντομα θα πρέπει να εξηγήσει στους πιστούς τι είναι αυτοί οι επίγειοι θεοί που θα κάνουν ανάπηρους να περπατάνε, τυφλούς να βλέπουν, μουγγούς να μιλάνε. Από που προέρχονται αυτοί οι νέοι δημιουργοί που θα φτιάχνουν συκώτια, νεφρά, πνευμόνια και καρδιές κατά παραγγελία, θα σταματάνε τη γήρανση, θα κάνουν γυναίκες να γεννάνε στην ηλικία της γνωστής βιβλικής Σάρας, και μάλιστα όχι με μία μάνα αλλά με περισσότερες, θα μπορούν να φτιάξουν υβρίδια, και φυσικά θα μπορούν να δημιουργήσουν παιδιά χωρίς πατέρα, με άμωμο σύλληψη. Αλήθεια αυτά τα παιδιά τι θα είναι Θεοί?
Ήδη οι άνθρωποι που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στη συμμόρφωση που θα έρθει από «επάνω» βλέπουν ομοιότητες με την αμαρτωλή θαυμαστή Βαβυλώνα(τη πόρνη) με τα Σόδομα και τα Γόμορρα και τη στάχτη και μπούρμπερη που θα πέσει πάνω μας. Κάθε σκαλί εκκλησίας υπάρχει πλέον και η γνωστή παραδοσιακή φιγούρα που βλέπουμε στις χολιγουντιανές ταινίες, του τρελαμένου με το ταμπελάκι που γράφει «έρχεται» «this is the end» κλπ.
Από την άλλη η επιστήμη παλεύει ανάμεσα στη χρησιμότητά της και τη μωροδοξία της. Έχει πλέον τόσα όπλα στα χέρια που νοιώθει μυρμήγκιασμα όταν δεν βρίσκει τι να τα κάνει. Υπάρχει μια δίψα και μια μεγάλη ανυπομονησία να τα χρησιμοποιήσει όλα εδώ και τώρα. Δεν χρησιμεύει πλέον μόνο για να βοηθήσει την ανθρωπότητα να προοδεύσει, έχει τη δύναμη να δημιουργήσει. Να πιάσει νερό και λάσπη και να φυσήξει μέσα ότι της έρθει στο μυαλό. Κανείς δεν τη σταματάει γιατί η υπόθεση κρύβει πολύ περισσότερο χρήμα και δόξα από ότι ονειρεύτηκε κάθε τύραννος , κάθε παρανοϊκός ηγεμόνας, κάθε άπληστος εξουσιαστής που πέρασε ποτέ πάνω από αυτό τον πλανήτη.
Πόσα εκατομμύρια φουκαριάρηδες Αδάμ θα θυσιαστούν (πάλι..) στο βωμό αυτής της αναζήτησης. Πόσοι φουκαριάρηδες Αδάμ θα περάσουν από τα καινούργια τραπέζια διαφόρων Μένγκελε και ΣΙΑ μέχρι να βρουν πόσο αντέχει στο πόνο ο άνθρωπος, πως μπορεί να ζήσει χωρίς πόδια ή με τέσσερα πόδια. Πόσα κορίτσια και αγόρια θα θυσιαστούν για να διατηρήσουν τη νιότη τους οι νέες Μπάθορυ που θα πληρώνουν όσο όσο για να κρατηθούν σαν μούμιες ταριχευμένες όσο περισσότερο στη ζωή.
Δίσκοι φορτωμένοι με εντολές μέσα στο κρανίο, σκαναρίσμα και φωτοκόπιες μιας κατευθυνόμενης ζωής, και οι πραγματικοί ψυχασθενείς ελεύθεροι να αλωνίζουν και να έχουν δικαιολογίες για τα έργα τους παρόμοιες μ΄εκείνες των ναζιστικών στρατοπέδων. Η δουλειά απελευθερώνει (γι΄αυτό και τα δυο κατοστάρικα που θα εισπράττεις δώρο είναι, κανονικά θα έπρεπε να δουλεύεις τσάμπα) τα συναισθήματα είναι ελαττώματα και χαρακτηριστικό κατώτερης φύσης πλασμάτων , οι εκλεκτοί είναι συγκεκριμένοι, τα μιάσματα εκατομμύρια που μπορούν χρησιμοποιηθούν για να βελτιώσουμε το μυαλό τους να μοιάσει κατ΄εικόνα και ομοίωση στους δημιουργούς, να το αφαιρέσουμε, να το αλλοιώσουμε , να εκμεταλλευτούμε τα όργανά τους, να υπάρχει αφθονία από πειραματόζωα που θα θυσιάζονται για να λάμψει αυτός ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος.
Πίσω από τη τραβηγμένη μούρη μιας γερασμένης κοινωνίας, δεν υπάρχει η πάλη με το θάνατο και η θαρραλέα αντιμετώπιση του αρχέγονου φόβου, η αναζήτηση απάντησης στα βαθύτερα αίτια της ύπαρξης, υπάρχει η επιστήμη που θα φτιασιδώσει περίτεχνα τη τσαλακωμένη μούρη, και θα σκεπάσει κάτω από το χαλί το αληθινό της «φυσικό» πρόσωπο. Δεν δέχεται με κανένα τρόπο η κοινωνία πως είναι γερασμένη και πρέπει επί τέλους να πεθάνει για να ελπίσει σε μια ανάσταση σ΄ενα αλλιώτικο κόσμο, επιμένει να φτιασιδώνει τις αρρώστιες της, να επιμηκύνει την αγωνία της, να προσπαθεί να περπατήσει με δεκανίκια. Προσπαθεί να γιατρέψει την άνοια της με εμφυτεύματα και τη στειρότητα της με τα παιδιά της γεννημένα στους σωλήνες.
Είναι άραγε η νέα Βαβυλώνα? Είναι η Ατλαντίδα πριν τη μεγάλη καταστροφή? Είναι απλά το ξερό μας το κεφάλι, που επιμένει να μη θέλει να δει? Το πρόβλημα είναι πως αυτά που γράφω εδώ πέρα τώρα εγώ, τα σκέφτονται πολλοί άλλοι. Με τον ίδιο τρόπο. Γιατί άραγε? Τι συμβαίνει παράλληλα με τις στρατιές που ετοιμάζονται να θέσουν υποψηφιότητα για το πρώτο ταξίδι στο διάστημα. Τι συμβαίνει παράλληλα με εκείνους που ετοιμάζονται να διαθέσουν το κρανίο τους για τοποθέτηση βισμάτων που θα τους μεταφέρουν σε ονειρεμένους παραδείσους, τι συμβαίνει παράλληλα μ΄εκείνους που αρρωσταίνουν και θυσιάζονται στο βωμό του πυρετού του κέρδους, της αφθονίας, της ύβρεως?…
Μήπως πρέπει κάπου να σταματήσουμε να είμαστε συμμέτοχοι σε όλο αυτό το πανηγύρι, τη παιδική χαρά μερικών που νομίζουν πως τα ανθρώπινα μυαλά είναι οι πλαστελίνες στο νηπιαγωγείο τους? Εκτός κι αν έτσι είναι , οπότε.. τα σέβη μου… Είσαι πλαστελίνη?..
Το να πρέπει να αναγκάσεις τον εαυτό σου να συμμετέχει σε μια σύναξη πτωματωφάγων, δεν έχει καμιά λογική. Ομολογώ πως αυτό που νοιώθω, είναι μια εμετική διάθεση, γιατί πως να το κάνουμε, τα ζόμπι βρωμάνε. Προσπαθώ να βρω ένα καλό λόγο συμμετοχής στο τσιμπούσι των σαρκοβόρων γύρω από το κουφάρι, αλλά δεν ανήκω σ΄αυτό το είδος. Πως να ζορίσω τον εαυτό μου να κατανοήσει τη νοοτροπία διαφόρων αρπακτικών.
Κάθε ζωντανό πλάσμα – πλην ανθρώπων – γνωρίζει τη θέση του, τις εντολές που υπαγορεύονται από τη φύση του, το είδος τροφής που ταιριάζει στον οργανισμό του, τα μέρη που είναι φιλικά κι εκείνα που είναι εχθρικά για να φτιάξει τη φωλιά του. Τα είδη που είναι επικίνδυνα προς το δικό του κι εκείνα που μπορεί να συμμαχήσει. Ίσως και γι΄αυτό το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο δεν έχει ανάγκη να ανακαλύψει ούτε προδότες ούτε ήρωες στις τάξεις του.
Τι είναι ο προδότης για ένα γάτο? Κάποιος γάτος που θα τον δώσει στεγνά στους σκύλους? Τι είναι ο ήρωας σε ένα λαγό? Ένας λαγός που θα διεκδικήσει τη τροφή του από μια ομάδα τσακάλια που μοιράζονται ένα γεύμα? Υπάρχει μια αρμονία, μια λογική, μια εγκυκλοπαίδεια – εγχειρίδιο που ανατρέχουν όλα τα ζώα εκτός από εμάς. Τον “δε με αφορά” στη δική τους κοινωνία δεν είναι αδιαφορία, είναι άγραφος νόμος της φύσης. Δεν με αφορά αν δυο καρχαρίες τσακώνονται για το ποιος θα φάει ένα άλλο ψάρι εκτός κι αν είμαι κι εγώ καρχαρίας. Και μια και δεν είμαι, δεν έχω ποτέ εναποθέσει τους νόμους , τους κανόνες που θα ορίζουν τη ζωή μου και τη ζωή των παιδιών μου σ΄ενα καρχαρία. Λειτουργώ με τους νόμους της δικής μου αγέλης.
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί για ποιο λόγο ακριβώς το εργαστήριο αποφάσισε να σηκώσει στα δυο πόδια ένα πίθηκο κι όχι μια τίγρη…
Η κυρία Καίτη ήταν η εικόνα του μίζερου ανθρώπου, του παραφουσκωμένου με ψέμματα, εκείνου που έχει στοιβάξει μέσα του όλες τις άθλιες ζήλιες, κακίες, ένα φοβιτσιάρικο πλάσμα που δεν μπορούσε ούτε τη ζωή να παλαίψει, ούτε τις επιθυμίες της να ικανοποιήσει κι έτσι όλο της το είναι είχε σκοπό να μην αφήσει κανέναν άλλον να επιθυμεί. Η τουλάχιστον όσο μπορούσε να έβλεπε κι άλλους δυστυχισμένους και υποταγμένους όσο ήταν κι εκείνη μέσα της.
Ο κόσμος της ήταν πολύ μικρός για να μπορεί να χωρέσει την ελευθερία. Η οπτική της για τα πράγματα που έβλεπε γύρω της έφταναν όσο πάταγε η σόλα των παπουτσιών της. Τα όνειρά της είχαν καταντήσει περισσότερο όνειρα εκδίκησης παρά δημιουργίας. Δεν ήξερε πως να γίνει ευτυχισμένη κι επιθυμούσε διακαώς να μην γίνουν ούτε οι άλλοι.
Πως μου ήρθε τώρα η κυρία Καίτη στο μυαλό… Ξέρετε όταν μια κοινωνία ολόκληρη έχει καταντήσει τόσο μικρόψυχη ώστε να μην θυμάται καν πως είναι ο άνεμος της ελευθερίας, όταν μια μάζα ανθρώπων λειτουργεί κοιτάζοντας τη σόλα των παπουτσιών του, και νοιώθει συνεχώς μέσα του αντί για αγάπη, μια ζήλια, μια εκδίκηση, ένα μίσος για τη ζωή και τις ομορφιές της, όταν δηλαδή μια κοινωνία δεν την έχει αγγίξει ένας άντρας που να την αγαπάει αληθινά εδώ και πολλά χρόνια, κι έχει ζήσει όλη της τη ζωή με αλητήριους που πηδάνε δεξιά κι αριστερά και λογαριασμό δεν δίνουν, όταν μια κοινωνία τα παιδιά της τα ίδια την δουλεύουν ή την εκβιάζουν….
Τότε αργά ή γρήγορα αυτή η κοινωνία θα μοιάσει στη κυρία Καίτη, και οι προοπτικές θα είναι να σπάει μαζί της πλάκα ο καθένας, κι η ίδια αντί να σπάσει τα δεσμά της και να πολεμήσει για την ελευθερία της θα γελάει χαιρέκακα κάθε φορά που κάποιος θα καταντάει τη ζωή του όπως τη δικιά της…
Η αρρώστια που έχει απλωθεί στα μυαλά μας είναι σοβαρή. Έχει απλώσει ιστούς μέσα μας, σε κάθε μα κύτταρο. Μάθαμε να είμαστε μικροί κι ανήμποροι. Μεγαλώσαμε παλεύοντας για τιποτένια πράγματα. ακόμα κι αν κάποιος μας πάρει πλέον από το χέρι να μας ταρακουνήσει, σε πρώτη φάση, θα μας ξενίσει και θα βάλουμε τον εγωισμό μας μπροστά μη τυχόν και μας κατάλαβε. Θα του δείξουμε πως δεν τον έχουμε ανάγκη και να κοιτάζει τα χάλια του. Θα τον ονομάσουμε ανεπρόκοπο..
Και θα συνεχίζουμε να καθόμαστε στην αυλίτσα μας παρατηρώντας τη ζωή να περνάει ερήμην μας.
Σ’ εκείνη τη γειτονιά υπήρχαν πάρα πολλοί που την είχαν πάρει χαμπάρι τη κυρία Καίτη. Και την απομάκρυναν από το σπίτι τους. Κι άλλοι που δεν της ξαναμίλησαν. Κάτι φοβισμένες νοικοκυρούλες ήταν αυτές που μπορούσε ακόμα να τις επηρρεάσει με τις υποκριτικές συμβουλές της, με τα ματζούνια της και με τις διεσειδαιμονίες που κουβάλαγε…
Κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος τράβηξε το δρόμο του χωρίς να της δώσει πια σημασία…
