«Ζούμε σ’ ένα κόσμο που κραυγάζει και που μας έχει καταστρέψει την ακοή. Σ’ ένα κόσμο εικόνων που μας έχει θολώσει την όραση ….. Πόσοι πολύχρωμοι παπαγάλοι μας περιβάλλουν! Στην αρχή μπορεί και να μας ξαφνιάσουν με την γεμάτη έπαρση ομιλητικότητά τους ! Πολύ σύντομα ανακαλύπτουμε πως δεν διαθέτουν παρά μία φράση και με τη φράση τούτη κατασιγάζουν την πείνα τους, ξεδιψούν, λάμπουν, ανεβαίνουν, σταδιοδρομούν …..»
Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος
Ζούμε σ’ ένα κόσμο με κραυγές “αγωνίας” για την υγεία μας, για την υγεία των διπλανών μας, τη ζωή μας, τη ζωή των παιδιών μας και των γονιών μας. Με κραυγές αντιθέσεων, αμφισβητήσεων, αμφιβολιών και αδιάκοπων απειλών και τιμωριών.
Ζούμε μ’ ένα μόνιμο φόβο που γίνεται φοβία, με μία συνεχή θλίψη που γίνεται κατάθλιψη, με μια αγωνία που εξελίσσεται σε πανικό στην προσπάθεια επιδίωξης ασφάλειας. Εν τέλει όπως λέει και ο εθνικός μας ποιητής ζούμε την συνθήκη εκείνη που μας: “σκιάζει η φοβέρα και πλακώνει η σκλαβιά…..”
Ζούμε σ’ ένα κόσμο που η φοβέρα του θανάτου έχει υποτάξει την κοινωνία στους παραλογισμούς των απαγορεύσεων και των τιμωριών των παρεκτροπών ( ; )
Ζούμε σ’ ένα κόσμο όπου καθημερινά βυθιζόμαστε στην πραγματικότητα των εικόνων που περιλαμβάνει νοσηλείες covid, διασωληνώσεις covid, θανάτους covid. Και ΚΡΟΥΣΜΑΤΑ covid. Πολλά κρούσματα ! Απειλητικά κρούσματα που επισκιάζουν τον κόσμο της ασφάλειας και “εμβολιάζουν” τη ζωή μας με πολλαπλές δόσεις άγχους, έτσι για να ζεσταίνουν το αίμα μας και να παθιάζουν την ψυχή μας. Να την παθιάζουν με μια ακατάσβεστη επιθυμία για κατοχή κι αφανισμό του άλλου, του αντιπάλου, του διαφορετικού από την κρατούσα – και μιντιακή – άποψη και θέση, συνανθρώπου μας.
Φθάσαμε λοιπόν σ’ ένα σημείο που όχι μόνο θόλωσε η ματιά μας, αλλά στραβωθήκαμε εντελώς χωρίς να μπορούμε να δούμε την μεγάλη εικόνα. Την εικόνα που δείχνει ότι τα κρούσματα δεν είναι νοσηλείες, δεν είναι διασωληνώσεις, δεν είναι θάνατοι. Είναι ιώσεις. Οι ανεμβολίαστοι δεν είναι ασθενείς, είναι υγιείς.
Φτάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε να διακρίνουμε ότι οι άνθρωποι μ’ αυτές τις ιώσεις μπορεί να νοσήσουν μπορεί και όχι και μπορεί όπως στις πλείστες των περιπτώσεων να το ξεπεράσουν με ήπια συμπτώματα. Αυτό βέβαια σαν εγκυκλοπαιδική γνώση το ξέρουμε` έλα όμως που αποδεικνύεται πως τα “ερτζιανά κύματα” κάποιων εγκεφάλων δεν πιάνουν – επεξεργάζονται τις εκπορεύσεις αυτής της γνώσης. Κάποιοι πολύχρωμοι εγκέφαλοι αρέσκονται σε βεβαρυμένες λέξεις (διασωλήνωση, θάνατος -σλόγκαν-) και τις παπαγαλίζουν μέχρι να τις αποσκελετώσουν. Λέξεις υποβλητικές, επιβλητικές και πειστικές για να προσαρμόσουν τα δεδομένα στις θεωρίες τους και όχι την θεωρία στα δεδομένα. Ένα στημένο σφάλμα που το χρησιμοποιούν οι δόλιοι πολιτικοί μας για να πείσουν αφελή ακροατήρια. Για να διχοτομήσουν την κοινωνία. Για να κατασκευάσουν εχθρούς στο σύστημά τους, με στόχο να τους ξεριζώσουν, να τους εκμηδενίσουν και να τους δολοφονήσουν. Αυτοί οι εχθροί του συστήματος έχουν ταυτότητα: Είναι οι ανεμβολίαστοι συμπολίτες μας. Είναι συνειδητή η σχεδίαση από τους τροχονόμους της ιστορίας να οδηγήσουν τους ανεμβολίαστους συμπολίτες μας και δη τους υγειονομικούς, τα πρώτα θύματα των πολιτικών τους επιλογών, στον αφανισμό.
Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσεις τις αναστολές εργασίας που ξεκίνησαν για δύο μήνες και έφτασαν τους επτά !!!
Πώς να εξηγήσεις το έκτακτο επίδομα των 600 € που δόθηκε σε ΟΛΟΥΣ τους υγειονομικούς εκτός από τους ανεσταλμένους.
Πώς να εξηγήσεις ότι αυτό το επίδομα το πήραν αναλογικά οι υγειονομικοί που βγήκαν σε σύνταξη πριν ισχύσει ο νόμος της αναστολής. Και όμως οι ανεσταλμένοι υγειονομικοί που πρόσφεραν κανονικά τις υπηρεσίες τους μέχρι 31 Αυγούστου 2021 (1η Σεπτεμβρίου άρχισε η αναστολή) ΔΕΝ ΠΗΡΑΝ ΤΙΠΟΤΑ αλλά με ειδική διάταξη εξαιρέθηκαν του ευεργετήματος του κράτους προς τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής.
Πώς να εξηγήσεις ότι περάσαν τροπολογία σε νόμο που απαγορεύει την εργασία σε ανεσταλμένους υγειονομικούς όσο διάστημα διαρκεί η αναστολή τους !!! Δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να βιοποριστούν για όσο διάστημα αποφασίζει το κράτος να τους στερεί τον μισθό τους.
Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι βγαίνουν όλοι οι χυδαίοι πολιτικάντιδες και τα παπαγαλάκια τους και απειλούν ότι θα είναι εκτός ΕΣΥ οι υγειονομικοί που μέχρι τις 31 Μαρτίου του 22 δεν προχωρήσουν στον ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ.
Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι είναι έτοιμοι να καταργήσουν διατάξεις συντάγματος προκειμένου να πραγματοποιήσουν τα άρρωστα σχέδιά τους.
Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι στήνουν στον τοίχο και σημαδεύουν με το δάχτυλο στη σκανδάλη τους ανθρώπους που ένα χρόνο πριν ήταν στην πρώτη γραμμή και χειροκροτούνταν από μια ευγνωμονούσα, για τις υπηρεσίες τους, κοινωνία.
Πώς αλλιώς να εξηγήσεις την πεισματική τους άρνηση απέναντι στις προτάσεις των συλλογικών οργάνων των υγειονομικών για επιστροφή όλων των ανεσταλμένων στην εργασία τους με δύο – και ίσως και παραπάνω αν χρειαστεί – ράπιντ τεστ την εβδομάδα, όπως ισχύει για όλη την υπόλοιπη κοινωνία.
Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι ενώ τα νοσοκομεία και η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας στενάζουν υπο την πίεση ( όπως μας λένε) του νέου κύματος πανδημίας, οι καρεκλοκένταυροι δικτατορίσκοι επιμένουν να κρατούν εκτός του Συστήματος Υγείας μάχιμους λειτουργούς.
Και όμως υπάρχει εξήγηση. Αφού μας κουφάνανε και μας τυφλώσανε με τα ρυπαρά σλόγκαν τους, αφού μας πλάνεψαν και έσπειραν τον δισταγμό και την ανησυχία για τον κίνδυνο νόσησης από ανεμβολίαστους (αλλά δύο φορές την εβδομάδα εξεταζόμενους με ράπιντ τεστ) συμπολίτες μας, αφού “θωράκισαν” το σύστημα υγείας από τους ανεύθυνους, σκοταδιστές, ημιμαθείς, αμαθείς, επικίνδυνους …, ανεμβολίαστους υγειονομικούς, αφού διχοτόμησαν και έσκισαν στα δύο την κοινωνία μέσα σ’ αυτό το διχαστικό χάος το πρώτο που θα θυσιάσουν είναι το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Η δημόσια δωρεάν περίθαλψη σε λίγο θα πάψει να υπάρχει. Ήδη ασθενείς οδηγούνται, με κατευθύνσεις και από λειτουργούς που υπηρετούν ακόμη στο ΕΣΥ, σε ιδιωτικές δομές υγείας. Κλινικές κλείνουν, νοσοκομεία μεταρέπονται σε covid, χειρουργεία δεν αναβάλλονται πια αλλά απροκάλυπτα δηλώνεται πως δεν πραγματοποιούνται, παρακολουθήσεις αρρώστων και συνταγογραφήσεις εκτελούνται όλο και περισσότερο από ιδιωτικά ιατρεία.
Και βέβαια υπάρχουν κι άλλες εξηγήσεις για την παγκόσμια επιμονή τους στον σχεδιασμό και υλοποίηση των εμβολιαστικών τους προγραμμάτων και στην περιθωριοποίηση όσων αντιστέκονται στα σχέδιά τους. Εξηγήσεις που ενδεχομένως να είναι και το θέμα κάποιας άλλης ανάρτησης της οποίας το περιεχόμενο αν δεν ενοχλεί τους ιθύνοντες θα έχει την τύχη να διαβαστεί από τους αναγνώστες του φιλόξενου σάιτ σας.
Κλείνοντας θα ήθελα να καταθέσω μια προσωπική οδυνηρή εμπειρία που βίωσα εξ αιτίας ενός σοβαρού προβλήματος υγείας της μητέρας μου. Μετά από μία επείγουσα επεμβαση στην οποία υποβλήθηκε χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε στεφανιαία μονάδα. Σ’ αυτή την ίδια μονάδα έτυχε να νοσηλευτεί και ένα άτομο από το γειτόνικό μου περιβάλλον. Όταν λοιπόν τυχαία συναντηθήκαμε στην γειτονιά το άτομο αυτό ( εμβολιασμένο) μου διηγήθηκε την περιπέτειά του και τη νοσηλεία του (τις ίδιες μέρες που νοσηλεύτηκε η μητέρα μου) στην μονάδα. Μεταξύ άλλων μου ανέφερε για μία ανεμβολίαστη ασθενή που ενώ οι γιατροί την ρωτούσαν γιατί δεν εμβολιαζόταν, εκείνη απέφευγε να απαντήσει. Όταν απομακρύνθηκε το προσωπικό από τα κρεβάτια τους κάποια στιγμή η ανεμβολίαστη ασθενής γύρισε στη γειτόνισσα και της ζήτησε νερό αλλά η γειτόνισσα με περίσσιο θυμό αρνήθηκε και να της το δώσει και να ειδοποιήσει κάποιον για την εξυπηρετήσει και με καμάρι μου εξεστόμισε ότι αφού ήταν ανεμβολίαστη και δεν έδινε εξηγήσεις στους γιατρούς “να διψάσει” !!!
Κεραυνοβολήθηκα από την απάντησή της !
Στη σκέψη ότι η ανεμβολίαστη μητέρα μου, – αλλά και όποια άλλη μητέρα – μπορεί να χρειάστηκε ένα ποτήρι νερό και να έτυχε τέτοιας συμπεριφοράς, πάγωσα.
Σε μια περίοδο με αυστηρά υγειονομικά πρωτόκολλα, που δεν επιτρέπεται η επαφή με τους δικούς σου ανθρώπους στις πιο σημαδιακές ώρες της ζωής τους, που τους στερούν την συντροφιά και συμπαράσταση των αγαπημένων τους προσώπων, αφήνοντάς τους ΜΟΝΟΥΣ με την αγωνία για την πορεία της υγείας τους, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούν ούτε και να ακουμπήσουν με εμπιστοσύνη στην ευαισθησία των διπλανών τους.
Τί είναι αυτό που χαρακτηρίζει τελικά τον βίο μας ;;;
Ξέρουμε που να ψάξουμε για τον μίτο μας;
Πώς να τον ακολουθήσουμε;
Πώς να τον ανακαλύψουμε όταν χαθούμε;
Πώς να βρούμε τελικά ποιά είναι η ξεκάθαρη διαδρομή μας και ποιό το χρέος μας σ’ αυτή την διαδρομή;
Τ.Τ