Εσείς που νοιώθετε τόσο πόνο, για τους Ουκρανούς που τους χτυπούν οι κακοί Ρώσοι, νοιώθετε τον ίδιο πόνο και για το γείτονα σας που φωνάζετε να ψοφήσει ο κ@ριόλης, να τον φυλακίσουν στο σπίτι και να μην έχει να πάει πουθενά, να του αφαιρέσουν τη δουλειά και να πεινάσει, να κόψουν το κατοστάρικο και παραπάνω στο παλιόγερο που κινδυνεύουμε να μας μολύνει αφού δεν εμβολιάστηκε ή είστε από εκείνους που θεωρούν ότι η ελευθερία είναι πολύτιμο αγαθό για όλους?
Στη μακριά πορεία της ζωής, αν είναι κάτι που ανακαλύπτουμε κάθε στιγμή, σε κάθε ευκαιρία, είναι η απύθμενη υποκρισία που φωλιάζει στα μυαλά των ανθρώπων. Είναι εκείνη η γελοία επιλεκτική συμπόνια, η με όρους εν συναίσθηση. Είναι ο πόλεμος που έχει καλούς και κακούς, οι σφαίρες που σκοτώνουν δίκαια ή άδικα. Είναι η λύπη για εκείνα τα παιδιά που πεινάνε αλλά όχι για τα άλλα. Η φρίκη που νοιώθει κάποιος για την τάδε βιασμένη γυναίκα αλλά όχι για την άλλη βιασμένη. Το εμπόριο σάρκας , το εμπόριο παιδιών, η κακοποίηση, οι βασανισμοί, οι εκτελέσεις, που έχουν σημασία ανάλογα με το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνικότητα .
Η γενοκτονία ενός μακρινού ή κοντινού λαού. Ο «μακρινός λαός» μπορεί να αφανιστεί από το χάρτη και να μην δώσει κανείς σημασία ούτε σαν μικρή είδηση στα κανάλια που παρακολουθούν οι υπνωτισμένοι άνθρωποι που κοιτάνε μόνο που τους δείχνει το δάχτυλο. Ειδικά εδώ στην μικρή μας και πανέμορφη χώρα, αυτή η επιλεκτική συμπόνοια, άριστα κατασκευασμένη από τους έμπειρους διαμορφωτές συνειδήσεων, έχει πάρει άλλες διαστάσεις.
Κάθε έγκλημα, κάθε φρίκη, κάθε πράξη ανομίας, εγκληματικότητας, διαφθοράς, ενδιαφέρει το πλήθος στο βαθμό που θα το υποδείξουν τα κανάλια και τα δίκτυα κοινωνικής ενημέρωσης. Δεν υπάρχει πλέον στάλα λογικής, έτσι ώστε κάποιος να μπορεί να διακρίνει τα «παιχνιδάκια» που παίζονται πάνω στο δύστυχο σαρκίο του. Ζούμε σε φασιστικό καθεστώς, όπου έχουν ισοπεδωθεί όλα τα αυτονόητα δικαιώματα, ένα κράτος που τα πάντα ορίζουν μαφιόζικες συμμορίες, χιλιάδες συνάνθρωποι βιώνουν δράματα ισάξια ενός πολέμου, που είναι ακήρυχτος αλλά πέρα για πέρα υπαρκτός, και δεν έχει κουνηθεί βλέφαρο. Μόνο κάτι διαμαρτυρίες που κάνουν τους τυράννους να γελάνε και να ησυχάζουν καθώς γεύονται τα ανθρώπινα συκώτια με ένα καλό κιάντι….
Αυτός εκεί που σκοτώθηκε από τις τάδε σφαίρες είναι πολύ κακό πράγμα… διαμαρτυρηθείτε, αν δεν το κάνετε είστε φασίστες, απάνθρωποι, ο τάδε που σκοτώθηκε όμως δεν μας νοιάζει, αντίθετα αν διαμαρτυρηθείτε γι΄αυτόν μάλλον είστε φασίστες και απάνθρωποι… Πρέπει να νοιάζεστε για το τι θα γίνει για την τάδε πατρίδα, αλλά για την δική μας πατρίδα εδώ μην πολύ φωνάζετε γιατί είναι ύποπτο. Πρέπει να αγανακτείτε γιατί η άλλη πατρίδα χάνει εδάφη από εισβολείς, αλλά εμείς μπορεί να ξεπουλήσουμε τα πάντα όμως δεν θα το πούμε παράδοση της χώρας θα το ονομάσουμε ανάπτυξη, επενδύσεις.
Μπορούμε να φτιάξουμε ένα σωρό δομές για να φιλοξενήσουμε δυστυχισμένους από όλο το κόσμο, να βρουν μια καλύτερη μοίρα, αλλά δεν μπορούμε να φτιάξουμε μερικές γ@μηνένες δομές για όλους εκείνους τους ντόπιους που σαπίζουν κάτω από γεφύρια, στα σκαλιά του μετρό, στα παγκάκια, ούτε μπορούμε να φροντίσουμε για τα παιδιά που σαπίζουν από τα ναρκωτικά, δεν μπορούμε να καθαρίσουμε τα στενά και τις πλατείες της κατακτημένης πλέον από μαφιόζικες κάθε εθνικότητας συμμορίες πρωτεύουσα, που μοιάζει σαν ένα διεθνές παζάρι όπου πουλιούνται όπλα, ναρκωτικά, κλεμμένα, άνθρωποι, σε καλές τιμές.
Δεν έχω αφιερώσει ούτε μια αράδα να γράψω την άποψη μου για ότι συμβαίνει στην Ουκρανία ή σε άλλους πολέμους, γιατί σε πόλεμο είμαστε κι εμείς, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, σε πόλεμο με κατακτητές που κρύβονται πίσω από τραπεζικές κονσόλες, πολυτελή γραφεία, και ακριβά κουστούμια, υποστηριζόμενοι από εκείνους που έχουν ακόμα κρατήματα γερά, δεν νοιώθουν τίποτα για τον δυστυχισμένο συμπατριώτη, για το παιδί της διπλανής πόρτας που κοιτάζει ένα άδειο ψυγείο, δεν θα πάνε ένα λουλούδι σε έναν από τους δεκάδες τάφους εκείνων που αυτοκτόνησαν, δεν θα ανεμίσουν καμιά ελληνική σημαία διαμαρτυρίας για το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας και της ίδιας της γης που έδωσαν το αίμα οι πρόγονοι μας για να την φυλάξουν….
Θα περάσει ο κάθε καραγκιόζης τις μέρες, περιμένοντας το επόμενο πιασάρικο σύνθημα, την επόμενη υπόδειξη για το ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός, με την ευγενική χορηγία μιας μάζας από ξεπουλημένους τεχνοκράτες κι ένα πνευματικό κόσμο που αναλώνεται σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, με ένα ουισκάκι στο χέρι και μια σκέψη για το επόμενη ευκαιρία επιδότησης.
Τα μνημόνια ήρθαν για να μείνουν. Οι περικοπές μισθών, συντάξεων ήρθαν για να μείνουν, το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας ήρθε για να μείνει και για να γίνει όλο και χειρότερα. Καπάκι φάγαμε και τον ιο που οδήγησε σε κάθε αυθαιρεσία της εξουσίας, με την απόλυτη αποδοχή των τρομοκρατημένων ή εκβιαζόμενων πολιτών. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε και τα σύνορα μας θα φθάνουν μέχρι τη Μαλακάσα, και η πρωτεύουσα θα μοιάζει με μια μεγάλη συνοικία βραζιλιάνικων καρτέλ, όπου κάθε λογής άτομα, θα διεκδικούν μια θέση στον ήλιο κι ένα κομμάτι ψωμί, δίπλα σε πανάκριβα ξενοδοχεία, πολυτελή εστιατόρια και χολυγουντιανές βίλες στην περιφέρεια και στην παραλία, που δεν θα ρίχνουν βλέφαρο για το τι συμβαίνει στις φαβέλες…
Θα είναι μια πατρίδα που είχε την ατυχία να μην μην βρεθεί ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ, για κυβερνήτης, μια πατρίδα που αναλώθηκε σε αριστερο-δεξια παιχνιδάκια, στημένα από τους αργυραμοιβούς, που παίζουν ζάρια μες τους αιώνες και που άφησαν αδιάφορους τους ιθαγενείς που αρκέστηκαν στη θεσούλα, στο σπιτάκι, στο αυτοκινητάκι, στο γκομενάκι και στο μεζεδάκι της ασφαλούς καθημερινότητας, χωρίς ιδανικά, χωρίς όραμα για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς έμπνευση, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα….
Δεν μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο αύριο, γιατί εδώ και πολλά χρόνια, τα οράματα μιας ολόκληρης κοινωνίας είναι εκείνα που προωθούν τα διαφημιστικά σποτάκια… τα ιδανικά που γίνονται σκοπός για τα παιδιά που γεννιούνται, χτίζονται από ένα συνάφι που αποτελείται από ανώμαλους, διεφθαρμένους, αμόρφωτους, άχρηστα ανθρωπάκια που απόκτησαν αξία, μόνο και μόνο γιατί μπορούν να εξυπηρετούν τους στόχους που έθεσαν οι νταβατζήδες που τους χαρτζιλικώνουν.
ΠΑΙΔΕΙΑ, ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ είναι το χαμένο κλειδί της προόδου και της ελευθερίας. Μια μεγάλη προσπάθεια, να μείνει ο λαός αμόρφωτος, να μην γνωρίζει ούτε στοιχειώδη ιστορία, γεωγραφία, να μην διαβάζει ακόμα κι ένα κλασικό βιβλίο, να μην δημιουργεί συναισθήματα πατριωτισμού, περηφάνειας, να μην μπορεί να διακρίνει την απάτη από την αλήθεια.
Ένας λαός βυθισμένος στην λήθη που φαντασιώνεται πως είναι ελεύθερος και αποκτούν έννοια οι εθνικές του γιορτές εφόσον «πέφτουν» σε τριήμερο, και θα έχει την ευκαιρία για 3 ημέρες απόδρασης από την μόνιμη φυλακή του. Νευρόσπαστα (μαριονέτες) που οι νευροσπάστες ορίζουν την ύπαρξη τους, σε ένα άθλιο θέατρο σκιών.