Απληστία.. αν ακόμα αναρωτιέστε ποια είναι η ρίζα του κακού. Τι είναι εκείνο που δημιούργησε ένα σύστημα που επιβιώνει και γίνεται παντοδύναμο, ακόμα κι αν καθημερινά δείχνει το απαίσιο πρόσωπό του, τη στυγνότητα του, την απανθρωπιά του. Απληστία, το τέρας μέσα μας που θρέφει συνεχώς το τέρας έξω από εμάς και καθιστά παντοδύναμους, εκείνους που αν δεν υπήρχε ακριβώς αυτό το ανθρώπινο ελάττωμα, θα ήταν όλοι τους ένα μεγάλο μηδενικό.
Η ζωή γεμάτη από άχρηστα αντικείμενα, άχρηστες συνήθειες, άχρηστους ανθρώπους, που έχουν χάσει κάθε επαφή με την ουσία της ζωής. Που δεν θα απαντήσουν ποτέ στο ερώτημα, «γιατί είμαι εδώ?» Τι ακριβώς χρησιμότητα έχει η ζωή μου, ποιο το αληθινό της νόημα, ποια είναι εκείνα τα πράγματα που έχουν αξία και θα έδιναν την ευκαιρία σε εκείνο το πλάσμα, που για κάποιο λόγο προικίστηκε με μια ανώτερη νοημοσύνη, να την χρησιμοποιήσει για την βελτίωση της ζωής του και της ζωής των συνανθρώπων. Επιστήμη, τεχνολογία που θα αποσκοπεί την εξέλιξη, αλλά με όριο τον σεβασμό της ζωής και της φύσης. Επιστήμονες που δεν θα εξυπηρετούν χρηματοδότες αλλά θα υπηρετούν τον άνθρωπο.
Ο καπιταλισμός πέτυχε γιατί είναι το μέγιστο Εγρηγοράτο , μια γιγάντια σκεπτομορφή που δημιουργήθηκε από τα ανθρώπινα ελαττώματα, τις ανθρώπινες αδυναμίες, τα ψέματα του εγώ, τις φιλοδοξίες κάθε μωρόδοξου, την επιθυμία κυριαρχίας, εξουσίας, υποταγής και σε αντίθεση με τα “κληρονομικά συστήματα” τους βασιλείς και φεουδάρχες που ήθελαν ακριβώς τα ίδια, τούτο εδώ το κατασκεύασμα έδωσε χαρτί ελευθέρας ΣΕ ΟΛΟΥΣ, να ΘΕΛΟΥΝ, και να διεκδικούν κομμάτι στη πίτα. Με ένα όρο, κανένα όριο ηθικής.
Είναι το σύστημα που στηρίζει το ένα πόδι του στο ΕΓΩ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ και το άλλο στο ΤΑ ΘΕΛΩ ΟΛΑ. Όχι μια στέγη, πολλές, όσες περισσότερες μπορεί κάποιος να αποκτήσει με όποιο κόστος. Όχι τροφή για να ζώ, αλλά ζωή για τρώω. Όχι ενδύματα για να με προστατεύουν, αλλά για να τα επιδεικνύω. Πράγματα που παλιώνουν συνέχεια και αντικαθιστούνται με καινούργια. Η εξέλιξη της τεχνολογίας, της επιστήμης, σε ένα κόσμο χωρίς όρια ηθικής, χωρίς κανόνες δικαίου, γίνεται όπλο μαζικής αποχαύνωσης, γίνεται εργαλείο εκμετάλλευσης, γίνεται αιτία δεινών αντί χαράς.
Αντικείμενα μιας χρήσης.
Ζωή άχρηστη.
Πνεύμα αδρανοποιημένο, κοιμισμένο.
Ψυχή πεινασμένη, μαραμένη.
Μια ατέλειωτη κούρσα εξουσίας, ναρκισσισμού, επιβολής πάνω στους άλλους, διεστραμμένων επιθυμιών, ανωμαλία στη φύση….
Δεν υπάρχουν όρια στην ασυδοσία. Εχει 10-20 σπίτια θέλει κι άλλα… Αγοράζει ντουλάπες από ρούχα… θέλει κι άλλα… κι άλλα.. είναι σκασμένος στο φαΐ και πεινάει κι άλλο…Έχει μαζέψει εκατομμύρια.. δεν του φθάνουν.. θέλει κι άλλα… Και οι σκλάβοι που λιγουρεύονται τα ψίχουλα που πέφτουν από το μεγάλο φαγοπότι, είναι κατ΄εικόνα και ομοίωση στις επιθυμίες, με τα τέρατα που τους πετάνε τα αποφάγια. Γιατί οι επιθυμίες και τα όνειρα είναι κατευθυνόμενα από ένα τεράστιο μηχάνημα που χαράζει τη πορεία της ζωής των σκλάβων.
Η ζωή μεταμορφωμένη σε πρέζα, που κάποιος έμπορος πρέπει να σου προμηθεύει συνεχώς τις δόσεις της, για να προχωράς σε ένα ταξίδι που η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που έχεις , είναι η ελευθερία, η δυνατότητα επιλογής. Όπως το πρεζόνι που αντιλαμβάνεται σαν ελευθερία, τις ψευδαισθήσεις που δημιουργεί η στιγμιαία ανακούφιση… ξαπλωμένος σε ένα άθλιο δωμάτιο, έτσι ο ανθρωπάκος-σκλάβος έχει στιγμιαίες ανακουφίσεις… πήρα ένα σπιτάκι, ένα αυτοκινητάκι, ένα μισθούλι….τοποθετημένος στη μέση ενός κόσμου που κυριαρχεί, η εγκληματικότητα, ο βιασμός της ζωής, η αδικία, η εξαθλίωση των πολλών, ο ασύδοτος πλουτισμός των ελάχιστων.
Κάποτε αυτή η ανωμαλία της φύσης, θα έπιανε πάτο.. είμαστε σχεδόν στο πάτο, είναι η ώρα που οι τύραννοι θα παίξουν τα απόλυτα χαρτιά επιβολής.. και οι σκλάβοι θα πρέπει να επιλέξουν, αν θα παραδώσουν τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας στους εμπόρους, ή αν θα σπάσουν με όποιο κόστος τις αλυσίδες.
Οι αλυσίδες σπάνε μόνο με ένα τρόπο, όπως σε κάθε εθισμό.
ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ
Σταμάτα μια στιγμή και αναρωτήσου.
Τι στ΄αλήθεια έχω ανάγκη? Τι χώρο χρειάζομαι για να ζω? Πόσο φαγητό? Πόσα αντικείμενα άχρηστα έχω γεμίσει τη ζωή μου? Γιατί ετοιμάζομαι να αγοράσω αυτό… ποιος μου το υπέδειξε? Κι όταν μια φωνή μέσα σου λέει κάντο… ρώτησε.. ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ?
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ?
Είστε σίγουροι πως είστε εσείς?