Σφαχτά στο Θυσιαστήριο
Η εκπαίδευση στην υπακοή των φυλακισμένων δεν ξεκινάει σε πολύπλοκα και ιδιαίτερα για το καθένα επίπεδα. Ξεκινάει από τα βασικά Αυτή την ώρα περνάμε στη τραπεζαρία και τρώμε, αυτή την ώρα βαράει σιωπητήριο και κοιμόμαστε κι αυτή την ώρα βγαίνουμε 1 ώρα στην αυλή για βόλτα. Τελεία και παύλα. Το αν θα μπορείς μέσα στη φυλακή να διαβάζεις ένα βιβλίο, αν θα γίνεις καλός δεσμοφύλακας ή φυλακισμένος με καλές γνωριμίες, αν θα διακριθείς ανάμεσα στους υπόλοιπους βάση κάποιας ιδιαίτερης ικανότητας, λαμογιάς, ή απλά γιατί θα παριστάνεις το νταή, είναι δευτερεύοντα κι έρχονται μετά.
Γιατί ξυπνάς αυτό το παιδί που κοιμάται ευτυχισμένο για να το ταΐσεις? Που ξέρεις αν είναι μεγαλύτερη η ανάγκη του να ονειρευτεί από το να φάει? Που ξέρεις εσύ αν πεινάει? Κι όταν ακόμα σου φωνάζει πως δεν… γιατί του σπρώχνεις ένα κουτάλι με το ζόρι στο στόμα. Γιατί διακόπτεις εκείνο το άλλο παιδάκι από το παιχνίδι του? Γιατί του αφαιρείς τους κύβους που προσπαθεί να συναρμολογήσει για να το βάλεις για ύπνο?
Τι ώρα είναι? Που αγόρασες το ημερολόγιο? Ποιος σου το πούλησε?
Ίσως θεωρείς πως έχεις αποκτήσει αρκετά αγαθά, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Δεν γνωρίζεις τι είναι αυτός που τα απόκτησε. Μια στιγμή , κοιτάς τη ταυτότητα. Είμαι ο Χ. Ούτε το όνομά σου δεν έχεις αποφασίσει ελεύθερα.
Γνώρισα έναν άνθρωπο ευτυχισμένο. Έτρωγε όποτε πείναγε και κοιμόταν όταν νύσταζε. Είχε τη τύχει να μην έχει σωτήρες γύρω του που αγωνιούσαν ποιος θα του μάθει τα περισσότερα. Ποιος θα του δώσει γνώση, εκπαίδευση, δουλειά.
Ήταν αδέσποτος. Όταν πείναγε έτρωγε. Όταν νύσταζε κοιμόταν. Κάποια στιγμή σκέφθηκε πως το πλέον ανόητο πράγμα που έκανε εξυπηρετεί τη δουλειά-δουλεία. Όταν έχασε και τη ταυτότητά του, δεν μπορούσε να θυμηθεί ούτε τι όνομα του είχαν δώσει στη γέννα. Ξάπλωσε σ΄ενα παγκάκι και κοίταξε ψηλά. Νομίζω πως με λένε ελεύθερο, σκέφθηκε.
Νομίζεις πως η ελευθερία είναι ουτοπία? Αν ήταν, δεν θα είχαν ξαμολυθεί τόσα λαμόγια γύρω για να σε πείσουν πως είναι. Λαμόγια κάθε είδους. Κι εκείνοι που σε φυλάκισαν κι εκείνοι που σου μεταφράζουν την ελευθερία σε επιλογή των νέων στρατοπέδων αποβλάκωσης.
Κάπου διάβασα ένα ωραίο σύνθημα.
Δουλεύω, για να αγοράσω ένα αυτοκίνητο, για να με πηγαίνει στη δουλειά.
Τουλάχιστον δούλεψε, για να αγοράσεις αυτοκίνητο και να φύγεις σε άγνωστη κατεύθυνση, όπου θα τρως, θα κοιμάσαι, και θα ονειρεύεσαι όποτε θέλεις. Τότε θα είχε κάποια έννοια ο κόπος σου.
Οι αλήθειες περπατάνε δίπλα στο ψέμα σε μια μάχη τιτάνια Αυτή τη στιγμή αυτό που συμβαίνει γύρω μας, το ονομάζω ΘΥΣΙΑ. Είμαστε η απαραίτητη προσφορά αίματος.. Ας προχωρήσουμε σε ένα άλλο μονοπάτι, όσοι δεν θεωρούμε πως η ύπαρξη μας ταυτίζεται με έναν αμνό κάποιου αιμοχαρούς Θεού.
