Nikoleta Dafnou -Νικολέτα Δάφνου
Από μικρή τους άκουγε να της λένε:
“Κορίτσι – πράμα, μη βρίζεις!”
“Κορίτσι – πράμα, κλείσε τα ποδαράκια σου, φαίνεται το βρακί σου, κορίτσι – πράμα!”
“Κοίτα ‘δω… κορίτσι – πράμα και να φωνάζει να την ακούει η γειτονιά!”
“Κορίτσι – πράμα και ντύνεται σαν πουτ#να!”
“Κορίτσι – πράμα κι αντιμιλάει!”
“Κοίτα γλώσσα, κορίτσι – πράμα!”
“Κορίτσι – πράμα και παίζει ξύλο!”
Κι έτσι μεγάλωσε αυτή
νομίζοντας πως το όνομά της
η ιδιότητά της
ήταν “Το κορίτσι – πράμα”
πως έπρεπε να είναι μια πραμάτεια
μια ακίνητη, ήσυχη κούτα μετακόμισης
και γκρίζαρε
κι ασχήμυνε το Κορίτσι – Πράμα
κι όταν ήρθε ο αγοραστής της
ο μαστροπός της
ο βι@στής της
ο παιδοκτόνος της
ο κύρης της
ο μπάτσος της
ο ανώμαλος της γειτονιάς της
ο μαλAκας εργοδότης της
ο μάτσο σύζυγός της
το Κορίτσι – Πράμα έφαγε αμίλητη την πρώτη απόλυση
το πρώτο χούφτωμα στο bar
την πρώτη κοροϊδία στο τιμόνι
την πρώτη έκτρωση γιατί “δε μου σηκώνεται με προφυλακτικό ρε μωρό μου”
την πρώτη έκρηξη θυμού του, το πρώτο σπασμένο πιάτο
την πρώτη γροθιά που της μάτωσε τα χείλη
το πρώτο ξυλοκόπημα μέχρι λιποθυμίας
κι όλο έλεγε σα mantra “Είμαι Κορίτσι – Πράμα”
μια πραμάτεια
ένας σωρός
πειθήνιος
υπάκουος
μια σωρός
πειθήνια
υπάκουη
ματωμένη
νεκρή
τα γυάλινα μάτια της κοιτάζουν πια τις ψυχές όλων μας με απορία
17, 27, 56, 80 ετών
από το σύζυγο, από τον πατέρα, από τον ζηλιάρη γκόμενο, από την παρέα στο σχολείο
γιατί τον ατίμασε, γιατί “τι θα πει ο κόσμος”, γιατί “τα ‘θελε ο κ$λος της”, γιατί “ή με εμένα ή με κανέναν”, γιατί…
Γιατί τα μωσαϊκά των – τάχα μου- φιλήσυχων σπιτιών γεμίζουν κάθε βράδυ
μα κάθε βράδυ
με γυάλινα μάτια
γυναικών που σφάχτηκαν
κι υπεύθυνων που δεν παίρνουν ποτέ την ευθύνη για το “Κορίτσι – Πράμα”;
Ρητορική ερώτηση.
Ας μετεωρίζεται ἐς ἀεί
μέχρι να βρει απάντηση κι ειρήνη.
Κείμενο: ©Νικολέτα Δάφνου / 2 Αυγούστου 2022
