Τσιμάρας Τζανάτος
Ξέρω ότι περίμενες να περάσω.
Είχες αποφασίσει να αγαπήσεις τον πρώτο περαστικό.
Δεν πέρασα.
Δεν με αγάπησες.
Αγάπησες τον επόμενο.
Ο επόμενος,
δεν θα μάθει ποτέ
πως εμένα περίμενες.
Όταν μια μέρα τον αφήσεις,
δεν θα ξέρει
πως για ’μένα τον άφησες.
Που δεν με συνάντησες, τότε.
Περίεργο πράγμα ο έρωτας.
Συναντάμε μόνο τη σκιά του.
Ουδέποτε τον ίδιο.
***
Όταν δίνω το χέρι μου σε μια γνωριμία,
δεν υπολογίζω ότι ο άλλος ζυγίζει –
το βάρος του σε κρέας.
Ότι ψάχνει – την ανταλλακτική του αξία στην αγορά.
Ότι ψαύει – τον βαθμό ευγενείας του δέρματος,
για να το κάνει γάντια για το χειμώνα του.
Όταν δίνω το χέρι μου – εμένα δίνω.
Όταν μου δίνουν το δικό τους – έχω την πιθανότητα
να μου έχουν δώσει τον κόσμο ολόκληρο.
Δεν είναι απλό πράγμα οι χειραψίες.
Κινδυνεύεις κάποιες φορές να μείνεις δίχως χέρια.
Δείτε πόσοι γύρω μας προχωρούν
με τα χέρια κρυμμένα στις τσέπες ως τους αγκώνες.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΓΝΩΣΤΟΥ: “Η βία του βίου”