Η πρώτη πράξη «ανυπακοής» που θυμάμαι στη ζωή μου, ήταν πολύ παλιά, ήμουν στη 2α δημοτικού, ένα μικρό ήσυχο κοριτσάκι, καλό παιδί, καλή μαθήτρια, αλλά είχα τις «παραξενιές μου». Όταν κάτι δεν μου ενέπνεε εμπιστοσύνη, όταν κάτι ένοιωθα πως δεν μου αρέσει, δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος να με πείσει να το κάνω, ούτε με τον ωραίο ούτε με τον άσχημο τρόπο.
Θυμάμαι σαν τώρα εκείνη τη μέρα, πήγα ήσυχη στο σχολείο μου, όπως κάθε πρωί αλλά βρέθηκα μπροστά σε κάτι καινούργιο.. στην αυλή είχαν στρωθεί μερικά θρανία, πίσω από αυτά ήταν άνθρωποι με άσπρες μπλούζες και πάνω στα θρανία ήταν διάφορα πράγματα σαν αυτά που είχε η μαμά στο φαρμακείο του σπιτιού (βαμβάκια, οινόπνευμα, κλπ.)
Μετά από λίγη ώρα κατάλαβα, όπως μας είπαν οι δάσκαλοι, πως όλα τα παιδάκια θα περνάγαμε από εκεί, και οι καλοί γιατροί θα μας έκαναν ένα μικρό τσίμπημα στο μπράτσο που δεν θα πονάγαμε και θα ήταν για να μας προστατέψει από κάποια αρρώστια. Τα παιδάκια μπήκαν όλα στη σειρά κι αυτό το θέαμα που είδα με τρόμαξε. Άλλα έκλαιγαν, άλλα ήταν φοβισμένα, η απόφαση που έπρεπε να πάρω ήταν άμεση. Κρύφτηκα στις τουαλέτες όλο το πρωινό.. Κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι πως ήμουν εκεί ούτε είχα δώσει παρουσία το πρωί, οπότε το πολύ πολύ να νόμιζε η δασκάλα πως δεν είχα έρθει σχολείο…
Η διαδικασία κράτησε όλο το πρωί κι εγώ εκεί κρυμμένη, μακριά από κάτι που δεν ήθελα να κάνω. Μακριά από όλα τα άλλα παιδάκια που περίμεναν στην ουρά με το μπράτσο απλωμένο…
Μην φανταστείτε πως στη συνέχεια της ζωής μου εξελίχθηκα σε κάποιο άτομο που ήταν ενάντια στα εμβόλια ή πήγαινε κόντρα στην επιστήμη της υγείας, ίσα ίσα που τρέφω μεγάλο σεβασμό για τους ανθρώπους που την υπηρετούν με ευσυνειδησία, και τηρούν τους όρκους που έδωσαν, απλά τώρα συνειδητοποιώ πόσο φυσική ήταν η απόφαση μου, να μην εμβολιαστώ με κάτι που ΕΠΕΒΑΛΑΝ εκείνοι που δεν θα τους εμπιστευόμουν ούτε τη φύλαξη της κατσαρίδας που τριγυρίζει στην αυλή μου.
Η λέξη «αρνητής» και «αντιεμβολιαστής» είναι ότι πιο σιχαμένο έχουν εφεύρει στο γνωστό παιχνίδι τους «διαίρει και βασίλευε». Προσθέτοντας και το «ψεκασμένος» ήθελαν το κοπάδι εκτός από ένα συναίσθημα οργής, να έχει το δικαίωμα να γελοιοποιεί όσους τόλμησαν να αναρωτηθούν τι είναι όλο αυτό το αίσχος που συμβαίνει γύρω μας. Όλους εκείνους που θεωρούν ότι ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Η ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΑΣ. Εμβολίαζαν το κοπάδι και την ίδια στιγμή του έλεγαν πως ενώ ήταν εμβολιασμένοι κινδύνευαν από τους ασυνείδητους που δεν έχουν εμβολιαστεί.. Έφθασαν οι δύστυχοι άνθρωποι που τους έχουν κάνει το μυαλό κιμά, να φοβούνται ακόμα κι όταν είχαν αρρωστήσει οι ίδιοι ακόμα και τριπλοεμβολιασμένοι εκείνον που δεν είχε τρυπηθεί, χωρίς να μπορούν να συνειδητοποιήσουν ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ.
Κυκλοφορούν άνθρωποι οι οποίοι έχουν τρυπηθεί 3 και 4 φορές με μάσκα, γάντια, φοβισμένοι, καχύποπτοι και αν τους πλησιάσεις λέγοντας πως είσαι ανεμβολίαστος, με αρνητικό τεστ (αφού όσοι δεν έχουν τρυπηθεί συνεχίζουν να κάνουν τεστ, ενώ είναι και αισθάνονται απόλυτα υγιείς) να βρίζουν ή να φεύγουν μακριά γιατί θεωρούν αυτόν τον «ανυπάκουο» δημόσιο κίνδυνο… Γιατί έχουν πιστέψει ακόμα κι αυτό το παραλογισμό, πως ένα άτομο υγιές, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑ, κάπου μέσα του μπορεί να φέρει αυτό το τέρας το οποίο ξαφνικά θα απλώσει τα πλοκάμια του και θα μας φάει.
Στο γραφείο μου έχουν κάνει ΟΛΟΙ ΤΡΕΙΣ ΔΟΣΕΙΣ. Εχουν αρρωστήσει στη συνέχεια ΟΛΟΙ ΑΠΟ 3 ΚΑΙ 4 ΦΟΡΕΣ. Κάθε εβδομάδα κάποιος είναι άρρωστος, είτε ελαφριά είτε πιο βαριά. Κάθε πρωί με κοιτούν με νόημα και επαναλαμβάνουν «θα έρθει και σειρά σου» λες και το εύχονται.
Γνώρισα όλο αυτό το καιρό την απαξίωση από ανθρώπους που θεωρούσα φίλους και με θεωρούσαν αξιόλογο άτομο. Ξαφνικά έγινα ανόητη, ασυνείδητη, επικίνδυνη. Πέρασα τους χειμώνες καθισμένη σε ένα παγκάκι μέσα στο κρύο με ένα καφέ στο χέρι, αποκλεισμένη από ταβέρνες, καφετέριες, καταστήματα. Υποχρεωμένη μέχρι σήμερα να τρυπάω τη μύτη μου ξανά και ξανά κάθε εβδομάδα γνωρίζοντας πιο θα είναι το αποτέλεσμα αφού ένας ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, την παραμικρή αδιαθεσία να έχει το αισθάνεται… ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΩΣΗ, ΜΟΛΥΝΣΗ, ΦΛΕΓΜΟΝΗ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑ.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΕΤΑΔΩΣΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΝ ΔΕΝ ΦΤΕΡΝΙΣΤΩ, ΒΗΞΩ, ΑΦΗΣΩ ΚΑΠΌΙΑ ΥΓΡΑ, ΣΤΑΓΟΝΙΔΙΑ, ΑΙΜΑ, ή ότι άλλο τα αγγίξει και αγγιχτεί ο ίδιος στο πρόσωπο, στο στόμα, στα μάτια, στις τουαλέτες… Τι στο διάολο ξεχάσατε όλα όσα έχετε μάθει από μικρά παιδιά?
ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΦΟΡΤΩΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ AIDS π.χ. Αλλά και πάλι και σ΄αυτήν περίπτωση σαν α συμπτωματικός φορέας θα έπρεπε να σας γ@μίσω για να κολλήσετε….
Το πρόβλημα είναι πως όπως βλέπουμε στην ανθρωπότητα έχει απλωθεί ένα νέο σύνδρομο. Εκείνο της «επίκτητης πνευματικής ανεπάρκειας». Ανίατη ασθένεια, χωρίς φαρμακευτική υποστήριξη…
Και ναι, ξέρω, πολλοί που θα διαβάσουν αυτή την ανάρτηση, ίσως μου ευχηθούν επίσης να την πατήσω. Κυκλοφορώ 3 χρόνια τώρα με 4 ΜΜΜ την ημέρα, έχω έρθει σε επαφή ΣΤΕΝΗ 4 ΦΟΡΕΣ, την μία με ασθενή μέσα στο σπίτι μου με τον οποίον ήμουν μαζί 10 μέρες στη καραντίνα και τον περιποιόμουν. Μάσκα φορούσα μόνο στα ΜΜΜ επειδή δεν ήθελα να φάω το πρόστιμο. Επίσης είμαι καπνίστρια. Και δεν είμαι μικρό κοριτσάκι. Ναι, κάποια στιγμή μπορεί να έρθω αντιμέτωπη με το τερατάκι ίσως και να αρρωστήσω βαριά ή ελαφριά δεν ξέρω.
ΕΣΥ ΕΚΑΝΕΣ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΟΥ
ΕΓΩ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΤΙΣ ΑΗΔΙΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΡΟΣΑΠΤΕΙΣ?
Η αυτοδιαχείριση του σώματος είναι ιερή. Αλλιώς είσαι ένα σφαχτό που κάθε χασάπης μπορεί να σε τεμαχίζει όποτε γουστάρει. Υπάρχουν κανόνες που πρέπει να γίνονται σεβαστοί για να μην επιβαρύνει κάποιος τους συνανθρώπους του.
ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΚΑΘΕΣΑΙ ΣΠΙΤΙ.
ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΜΙΑ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΜΟΛΥΣΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΔΙΔΟΜΕΝΗ ΝΟΣΟ ΚΑΘΕΣΑΙ ΣΠΙΤΙ.
Να μας προσδιορίσουν εκ νέου οι νέου τύπου επιστήμονες τι είναι μεταδιδόμενο. Γιατί με την κορώνα έχουμε ξεχάσει και όσα ξέραμε. Απαγόρεψαν μέχρι και το υποβρύχιο ψάρεμα και το κολύμπι, μας πρήξανε το μυαλό να μας πείσουν πως αυτός ο συγκεκριμένος ιος ΚΟΛΛΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ. Περνάς στο δρόμο μόνος σου και αν δεν φοράς μάσκα μπορείς να κολλήσεις…. Ακόμα και οι φυματικοί που φτύναν αίμα, είχαν τους δικούς τους κοντά να τους περιποιούνται, να τους παρηγορούν, να τους φροντίζουν, σε αντίθεση με τους χιλιάδες ανθρώπους που έσβησαν μόνοι τους σε ένα ψυχρό δωμάτιο νοσοκομείου, χωρίς ποτέ να μάθουν οι δικοί τους άνθρωποι, τι τους συνέβη εκτός από μια ψυχρή ανακοίνωση κι ένα σφραγισμένο φέρετρο….
Οταν πρέπει όμως να αποφασίσεις αν θα υποβληθείς σε κάποια ιατρική πράξη, σε κάποιο χειρουργείο, σε μια θεραπεία, ή ακόμα κι αν επιθυμείς να ζήσεις ή να πεθάνεις είναι ΙΕΡΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να αποφασίσεις ο ίδιος και κανένας άλλος. Το να παραδώσεις το σώμα σου σε κάποιον επειδή σε απειλεί, σε αναγκάζει, είναι μια άλλη πτυχή του νταβατζή με τη πουτ@να του.
Στήριξε το έργο του nemeapress