Και να που ήρθε και η δική σου σειρά καλέ μου φίλε…
Ανάμεσα στις σκόρπιες μαυρόασπρες φωτογραφίες, ξεπροβάλλεις με τα δύο ορθά αυτάκια σου στο αμπέλι κουβαλώντας τα κοφίνια με τα σταφύλια, μέσα σ ένα πρελούδιο ατέλειωτων σιωπών κάτω απ’ τον καυτερό ήλιο, κοιτάζεις κάτω το χώμα με ένα απλανές και απροσδιόριστο βλέμμα, και προχωράς άλλοτε γρήγορα κι άλλοτε αργά , ανάλογα με την διάθεση και την ανάγκη του εκάστοτε αναβάτη. Ένα καπίστρι, ένα σαμάρι κι ένα φανάρι στο ατελείωτο σκοτάδι της λησμονιάς τού χαμένου χρόνου.
Πόσα θα είχες να πεις…πόσα παράπονα να περιγράψεις ..αλλά και πόσες μικρές χαρές…
Θυμάσαι τα φύλλα από τις αγκινάρες που καθάριζε η γιαγιά. και σου έφερνα για να φας;;.Το γάργαρο νεράκι στην νεροτρουβή που σου σφύριζα μεθοδικά για να πιείς και να ξεδιψάσεις; Κάτι βράδυα καλοκαιριού που στεκόσουν ορθός απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι;;
Και πόσα ακόμη που δεν μπόρεσα να καταλάβω και που ίσως με τον τρόπο σου να μου είχες πει, μέχρι πού χάθηκες για πάντα όταν σε έδωσαν χωρίς να το γνωρίζω ένα κάποιο μεσημέρι του 70 σε κάποιον άγνωστο σε μένα. Θυμάμαι όταν επιστρέφοντας από το σχολείο ήρθα να σε βρω, και δεν ήσουν πια εκεί…στο γνώριμο σημείο έξω απ’ το αχούρι.. η λύπη μου ήταν μεγάλη…
Γιατί τον δώσατε μωρέ;;;…Γιατί τον δώσατε …που είναι;;;
Οι απαντήσεις ήταν τεκμηριωμένες , λογικές …έπρεπε είπαν…οι εποχές άλλαζαν…αλλά για μένα ήταν κενές περιεχομένου οι οποίες τεκμηριωμένες απαντήσεις των μεγάλων.
Για μένα βλέπεις οι εποχές δεν άλλαζαν. όπως ποτέ δεν άλλαξαν. Μέσα στον δικό μου μικρόκοσμο χώραγαν όλα χωρίς αίτιο και αιτιατό, μα κυρίως εσύ …ο χωρίς όνομα γαϊδαράκος , ο άδολος και ταπεινός μεταφορέας ονείρων.. των δικών μου ονείρων που ξεχύνονταν στο ίδιο καλοκαιρινό σύμπαν που κι εσύ απολάμβανες κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό τού 70…
Λοιπόν να ξέρεις
ο παράδεισος ανήκει μονάχα στα ζώα, αυτό να το ξέρεις…γιατί μονάχα αυτά διατηρούν το όνειρο, το άσβεστο φως όπως το πήραν από μια δύναμη απροσδιόριστη…κι επέστρεψαν εκεί όπου ανήκαν πάντα…
Να …κοίτα …κοίτα καλά στον αυγουστιάτικο καλοκαιρινό ουρανό .. είναι εκεί … ως διάσπαρτα μικρά αστεράκια… έχουν φωνή ,φτερά αγγέλου και μπορούν να βλέπουν κατάματα τον ήλιο χωρίς να τυφλώνονται…ξέρεις γιατί;;;
Γιατί είναι τα ίδια φως……φως εκ τού φωτός.
Τέλης Καλλής
Υ.Γ Συνοδεύω αυτό μου το κείμενο με την μελλωδια της Ευανθίας Ρεμπούτσικα (Πολιτική Κουζίνα) Νο 13.Ο χορός της Αϊσέ
