Ποια είναι η τελευταία φορά που άγγιξες. την ευτυχία ανάμεσα στα σκόρπια βλέμματα μιας αέναης πραγματικότητας;;
Ταξιδιώτες πάνω σ ένα πλοίο της γραμμής, ποιος άραγε θα κατέβει πρώτος και ποιος δεύτερος ;
Σ ένα τεφτέρι όλα γραμμένα με ένα μολύβι ξυσμένο ως το μεδούλι του να χαράζει γραμμές, να βάζει τελείες, κόμματα, θαυμαστικά.
Πρέπει να λες όσα είναι να πεις
Πρέπει να δεις όσα είναι να δεις
Τι νόημα έχει το μετά .
Ενα μετέωρο εγώ που αναζητά επί ματαίω τα λάθη, τα πάθη σε διαδρομές τού μυαλού αδιέξοδες, δεν έχει καμία απάντηση οποία και να ναι η ερώτηση…
Τα φώτα ,η σκηνή, οι τελευταίοι διάλογοι ,οι πρώτες σταγόνες τής βροχής ,οι θεατές που αποχωρούν ,η άδεια αίθουσα ,η σιωπή.
Σ αυτό το έργο ,πίσω από ένα θολό τζάμι ο χρόνος είναι ο μέγας κομπάρσος μιας αιωνιότητας ενός τώρα χωρίς αύριο…
Σ αυτό το έργο ,οι λέξεις θα γεννούν οι πολύχρωμες βαρκούλες μιας αόρατης ευτυχίας που θα ταξιδέψουν τα όνειρα μας στο πάντα των δικών μας θέλω…
Θα είναι ίσως μια κάποια νύχτα τού χειμώνα και όλα θα έχουν ξεχαστεί…
