Μιλάνε μωρέ τα χώματα, τα ντουβάρια ,τα κεραμίδια και οι
τοίχοι ;;;
Μιλάνε…μιλάνε…αποκρίθηκε με ένα βλέμμα απλανές, σκεπτικό κι απροσδιόριστα φοβισμένο…
Εκεί που σταματάει ο χρόνος,
εκεί όπου οι μνήμες πιάνουν λιμάνι απ’ το τελευταίο τους ταξίδι σαν τα παλιά καράβια που ρίχνουν άγκυρα…
Συντροφιά τους η σκουριά, η σκόνη, τα πεσμένα δοκάρια ,οι σταγόνες της βροχής, οι αχτίνες τού ήλιου τ απομεσήμερο, ένα φεγγάρι μισό από την χαραμάδα τής πεσμένης πόρτας και σκιές φαντάσματα από διηγήσεις πού σεργιανάνε ανάμεσα στους τέσσερις μισογκρεμισμένους τοίχους…
Μιλάνε …μετά τα μεσάνυχτα όταν η πόλη κοιμάται και η σιωπή απλώνεται σαν αυτοκρατορία ,χαμένη στα βάθη της Ασίας…
Είναι η αυτοκρατορία τής σιωπής, τής απέραντης μοναξιάς…
Αυτής που βάζει πασαλους στον δρόμο για να μην χαθεί ανάμεσα στα γέλια των παιδιων…
Αυτής πού χαμένη στους δρόμους με ξέπλεκα μαλλιά αναζητάει την Πούλια και τον αυγερινό … πάνω στον επίχρυσο θρόνο τής ματαιότητας…
Κι αν αργά σε φέρει ο δρόμος έξω από τα μισογκρεμισμένα κτήρια ,κι ακούσεις να μιλάνε ψιθυριστά αργά την νύχτα , μη κάνεις το λάθος ν απαντήσεις ή να φωνάξεις …Ει είναι εκεί κάνεις; Γιατί κι εσύ μέρος θα γίνεις μιας ανάμνησης που άλλοι θα χουν ζήσει χρόνια πολλά πριν γεννηθείς σε τούτα τα χαλάσματα ….
Υ.Γ Οι φωτογραφίες που συνοδεύω τα κείμενα μου είναι φωτογραφίες πού βγάζω πάντα απ’ την αγαπημένη μου πόλη την Νεμέα πού τόσα έχει να πει εκεί πού δεν υπάρχουν τα φώτα και οι φανφάρες αυτών που ονειρεύονται άλλη πόλη απ’ αυτή πού είναι στην πραγματικότητα.. μια κόρη όμορφη χωρίς φτιασίδια …
Υ.Γ2 Μουσική υπόκρουση στο κείμενο διαλέγω να είναι Ο Ερωτόκριτος από την μαγική φωνή του Νίκου Ξυλούρη και της Τάνιας Τσανακλίδου σε ενορχήστρωση του Χριστόδουλου Χάλαρη
