Α.Γ Καλλής: Εις το πλοίο ”Πατρίς”, πωλείται η Ελπίς…

Ένα κείμενο αφιέρωμα στον Νεμεάτη ποιητή Σπύρο Δαρσινο

Το να σε επισκέπτεται ένας καλός φίλος ,αυτό από μόνο του είναι το ωραιότερο δώρο ,όταν δε αυτός ο φίλος είναι κι ένας εκ των σημαντικότερων ποιητών τού τόπου σου (και όχι μόνο) ,τότε αυτό είναι ευλογία .
Αυτή την ευλογία δέχτηκα το μεσημέρι τού Σαββάτου 22- 10- 2022 όταν με επισκέφτηκε ο ποιητής Σπύρος Δαρσινός που ζει μόνιμα στο Νέσβιλ. τού Τενεσί στο βιβλιοπωλείο μου επί τής οδού Παπακων/ου στην Νεμέα.

 

Γεννημένος το 1939 στο Λεόντιο (Δημοτικό διαμέρισμα της Νεμέας και τόπος καταγωγής επίσης τής μητέρας μου Βασιλικής Μπούφα- Καλλή) που μετανάστευσε στην Αμερική την δεκαετία του 1960 αφού είχε τελειώσει το Γυμνάσιο Νεμέας.
Ο Σπύρος είναι ένας από τούς νέους εκείνης τής εποχής πού εξόρισε( όπως και τώρα τούς αντίστοιχους νέους με προσόντα για διαφορετικούς βεβαίως λόγους),η προβληματική ηγεσία τής πατρίδας μας , πού είχε και έχει κάνει ”επιστήμη” το να …τρώει, ή να χαρίζει τα παιδιά της σε ξένους τόπους, σε ξένες οικονομίες και χώρες πού δεν τούς ενδιαφέρει η ιδεολογία σου, αλλά το τι μπορείς να κάνεις για εκείνους.
Αυτό συνέβη και στον Σπύρο .
Το μεγάλο του αμάρτημα όπως θα λέγε και ο Καζαντζάκης ήταν ότι ήθελε να ναι ελεύθερος, ήθελε να αλλάξει τον κόσμο όπως όλοι οι νέοι πού αγαπούν την ζωή, τον άνθρωπο, την Δημοκρατία, την ισονομία, την δικαιοσύνη για όλους και για όλα…
Μέγιστο δηλ. το παράπτωμα του για έναν τόπο όπου από ιδρύσεως του ,τον ορίζουν τα συμφέροντα των ολίγων …Κλειστές οι πόρτες για τους αφανείς και μη συνεργάσιμους.
Μονόδρομος λοιπόν η μετανάστευση ,μονόδρομος και το ημίφως όταν κυριαρχεί το απόλυτο σκοτάδι.
Και το ακολούθησε αυτό το φως ,όπως οι Μάγοι το άστρο της Βηθλεέμ για να βρει στην φτωχική φάτνη τον δικό του φωτεινό δρόμο. Και τον βρήκε όπως τόσοι χιλιάδες εξόριστοι νέοι που ξερίζωσαν την καρδιά τους, στράγγιξαν το ποτάμι των δακρύων τής ψυχής τους, άφησαν μια μάνα κι ένα πατέρα πάνω στα σκληρά χώματα τού χωριού τους σαν σημαδούρες ,σαν σταγόνες αίμα πάνω στο χιόνι.

Ο χρόνος και ο μακρινός τόπος που βρήκε απάγκιο τον δικαίωσε ,η πατρίδα του τώρα πια δεν τον αρνείται όπως τότε…τον υποδέχεται…τον ”αγαπάει”…τον θέλει ..όπως κι εκείνοι πού κάποτε απέφευγαν να σταθούν δίπλα του …
Τώρα πια είναι χρήσιμος…ωφέλιμος
Κι εκείνος δεν κράτησε ποτέ κακία, όπως όλα εκείνα τα εξορισμένα παιδιά .. βρήκε μονάχα παρηγοριά από τις πρώτες κι όλας μέρες τής εξορίας του
στην ποίηση και ακόμη ταξιδεύει με το πλοίο ”Πατρίς” έχοντας σφιχτά στην αγκαλιά του ,τα χαμένα του όνειρα ,τα βουρκωμένα μάτια αυτών πού άφηνε πίσω, και δύο πατρίδες… αυτή της καρδιάς ,κι αυτή τής ανάγκης…
Με αγάπη και απέραντη εκτίμηση στον φίλο,στον ποιητή ,στον Άνθρωπο Σπύρο Δαρσινο
…………..ο πάντα φίλος του

Τέλης Καλλής

Υ.Γ Ιδού κι ένα δείγμα τής ποίησης του….
Σπύρου Δαρσινου: Πορεία
Έρχομαι από τα δάση και τις υγρές κοιλάδες τού Νότου ( Τενεσί )
Ξεκίνησα από ηλιόλουστη γη (Ελλάδα)
Κι ανάμεσα στο δυτικό μου νότο
και τη δική μου ανατολή
ένας πόθος και ένα όνειρο κυλάει
μια απ εδώ και μια απ’ εκεί
Ρίχνω γέφυρες ανάμεσα τους
Βάζω γλαστρουλες δεξιά και αριστερά
για να τις προστατέψω .
Προσπαθώ να συμβιβασω
δύο ζωές πού με τεντώνουν
Δύο κόσμους
που θα έπρεπε να μας ενώνουν
Να ομορφυνω μια ζωή π όλο μικραίνει
Ζαλιζουμαι. γλυστραω πέφτω
ανεβαίνω αγαπάω γρατζουνιεμαι.
(με τα πέριξ και τους πέριξ)
Σκαρώνω ονειροπλεχτες.σκεπες
Και κάτι παράξενο συμβαίνει
μέσα σε αυτό το σκαμπανεβασμα.
Γίνουμε πάλι σαν παιδί νηπιαγωγείου
σε σχολική αυλή
Κι άλλοτε πάλι
θαρρώ πως βλέπω μια σκιά
που προσπαθεί να ενώσει
τα μυριάδες τρίμματα της
Κι όμως
εκείνο που με πικραινει. πιο πολύ
δεν είναι πού ταλαντευομουν.
σε ποια πατρίδα να ζήσω τούτη τη ζωή
αλλά σε ποια από τις δύο ν αφήσω
την τελευταία μου πνοή.

Τενεσί 1998