Πώς μετράς τον χρόνο με ρώτησε… Με τον πόνο;; Με την χαρά, την λησμονιά, την αδιαφορία;
Προσπάθησα να τα σκεφτώ ένα προς ένα, να τα βάλω σε μια σειρά και να διαλέξω ποιο απ’ όλα είναι εκείνο πού κάνει τον χρόνο να φεύγει ,να στέκεται, να προσπερνάει …
Ήταν μια φωνή ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια, το όνειρο και την πραγματικότητα, μια φωνή που ισορροπούσε ανάμεσα στο χθες και το σήμερα .
Απόκοσμη, απόμακρη, τραγική και μοιραία..
Μια φωνή που περιέγραφε πρόσωπα πού εναλλάσσονταν πάνω σε μια σκηνή θεάτρου, πρόσωπα που αναζητούσαν να ξαναβρούν μέσα απ’ το σκοτάδι τής πλατείας τα απολεσθέντα…σαν τις αναζητήσεις τού Ερυθρού Σταυρού πού δραπέτευαν κάποτε απ’ το μικρό ραδιοφωνάκι πού βρισκόταν πάνω στο μπαγιου της γιαγιάς…για να θυμίσουν το πώς ήταν κάτι πού έπαψε να είναι..
Είναι η απώλεια λοιπόν ,είναι τα χαμένα απολεσθέντα πρόσωπα, οι χαμένες ευκαιρίες, τα τρένα πού φύγανε, τα πλοία που γύρισαν χωρίς τ αγαπημένα πρόσωπα, είναι η χαμένη άνοιξη τής ατέλειωτης νιότης.. είναι όσα ήθελες να πεις και δεν πρόλαβες ,είναι οι σιωπές ,
είναι οι στιγμές, οι παιδικές ζωγραφιές στοιβαγμένες στο τελευταίο συρτάρι τής λήθης…
Είναι αυτό το μέτρο τού χρόνου πού φεύγει τελικα;
Ίσως …ποιος ξέρει…
Ίσως εσύ…ίσως εσείς , πού φύγατε για πάντα …μια κάποια μέρα, ενός κάποιου χρόνου …
Ο μετρονόμος της ψυχής….το απολεσθέν αντικείμενο τού πόθου
Υ.Γ το κείμενο μου αυτό θα παρακαλέσω να διαβαστεί με μουσική υπόκρουση όπως και εγράφη ,το πρώτο κομμάτι από τον δίσκο τού Σταυρού Ξαρχάκου
01.Κοκκινα φανάρια :Τίτλοι (Στον Πειραιά) Ορχήστρα
