Μαρία Στρίγκου
Όταν τρώμε δεν μιλάμε έλεγαν οι γονείς μας.
Κι εμείς τρώμε, συνέχεια τρώμε με μεγάλες μπουκιές τη φρίκη, τη βία, την απέχθεια, την αποκάλυψη.
Τρώμε ό,τι μαγειρέψαμε χρόνια τώρα, ό,τι ψήσανε οι σιωπές και οι ανοχές μας, ό,τι ξεφούρνισε η υπεροψία και ο εγωισμός μιας κοινωνίας, που, γοητεύτηκε από το τέρας και βάλθηκε να του μοιάσει.
Μετά από κάθε τραγικό συμβάν, αρχίζει η ακατάσχετη λογοδιάρροια.
Λογικό, κάπως πρέπει να φύγει η τοξίνη.
Μα μιλάμε και τρώμε συγχρόνως.
Μα μιλάμε, τρώμε και φτιάχνουμε κι άλλη τοξίνη, ξανά και ξανά.
Πάρτε το σώμα σας και βγείτε μια βόλτα σ’ ένα κοντινό πάρκο, μια θάλασσα, σ’ ένα δάσος. Μετρήστε τα αληθινά, τα σημαντικά, τα απαραίτητα. Ένα, ένα με σεβασμό.
Κι ύστερα ανοίξτε το πιο παλιό αναγνωστικό του κόσμου. Την Αγάπη.
Ξαναφτιάξτε τον κόσμο σας απ’ την αρχή. Κι αν δεν μπορείτε ακόμα μείνετε στην σιωπή.
Τα πολλά λόγια, οι κριτικές, η αγανάκτηση, το μόνο που κάνουν είναι να πολλαπλασιάζουν το δηλητήριο. Δεν το γιατρεύουν.
Ο κόσμος μας χρειάζεται γιατρειά, όχι κριτική και τηλεθέαση.
Σημείωση: Η Μαρία Στρίγκου είναι συγγραφέας και δουλεύει στο Αντικαρκινικό Ογκολογικό Νοσοκομείο Αθηνών “Ο Άγιος Σάββας”1990 έως σήμερα
Σπούδασε Counseling psychology στο Middlesex University
