Σήμερα 17 Νοεμβρίου 2022 κατέθεσα ένα λουλούδι συμβολικά στο μνημείο Ηρώων τής Νεμέας, στην μνήμη των νέων παιδιών πού αγωνίστηκαν τότε για την Δημοκρατία, την Ελευθερία, την Εθνική Ανεξαρτησία .
Και ναι όπως και σε όλους τούς αγώνες της πατρίδας μας κι εκεί υπήρχαν Νεμεάτες φοιτητές (στο εσωτερικό και στο εξωτερικό) στην πρώτη γραμμή πού δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη ούτε να το δημοσιοποιήσουν ούτε να το εκμεταλλευτούν όπως έκαναν κάποια προβεβλημένα στελέχη τής πολιτικής. Αυτό έκανε η πλειοψηφία αυτής τής τιμημένης γενιάς πού συνέχισε την παράδοση ενός λαού πού θέλει τού Έλληνα ο τράχηλος να μην υπομένει ζυγόν…εσωτερικό ή εξωτερικό.
Όμως σήμερα η σκέψη μου γύρισε 43 χρόνια πριν πού ως μαθητής τού Λυκείου συμμετείχα στην πρώτη αποχή και οργανωμένη τιμητική εκδήλωση για το Πολυτεχνείο πολύ πριν γίνει επίσημη γιορτή.
Νεμέα 17 Νοεμβρίου 1979
Η πρώτη οργανωμένη εκδήλωση έγινε στο προαύλιο τού παλαιού πέτρινου Γυμνασίου ,στα σκαλοπάτια τού οποίου εκφώνησα τον πρώτο μου πολιτικό κατ ουσίαν λόγο με αναφορά στα γεγονότα τού 73 ,όπου το μικρόφωνο μού κρατούσε ο Δημήτρης Παπανικόλας για να έχω τα χέρια μου ελεύθερα και να κρατώ τις σημειώσεις μου.
Ο Δημήτρης ήταν τότε ένα δυναμικό στοιχείο τού μαθητικού κινήματος και μέλος της οργανωτικής ομάδας της παράνομης εκδήλωσης (Σ.Κουρελης, Α.Καλλη,
Κ .Αντωνάκος,Β.Αντωνακου, Γ. Γιομπρες,
Γ. Κυριάκος, Κ.Λαμπροπουλος κ.α) Ακολούθησαν άλλα παιδιά πού απήγγειλαν Ρίτσο,Βαρναλη, Ελύτη,Σεφέρη,Αναγνωστάκη,Παναγούλη.
Τα ηχητικά πού χρησιμοποιήσαμε μας τα είχε παραχωρήσει ο τότε πρόεδρος τής κοινότητας Νεμέας,ο αείμνηστος Μιχάλης Βελέντζας πού πάντα στήριζε κάθε πρωτοβουλία των νέων ανθρώπων. Χειριστής αυτών ήταν ο τότε συνεργάτης τού γραφείου του ο αεικίνητος Γιώργος Γαλάνης. Μετα την εκφώνηση τού λόγου και την απαγγελία τών ποιημάτων ,συνταχθηκαμε πίσω από τέσσερις συμμαθητές μας πού κρατούσαν μια μεγάλη Ελληνική σημαία κι αρχίσαμε να περπατάμε με γοργά βήματα .
Βγήκαμε απ’ την αυλή τού σχολείου με κατεύθυνση την πλατεία Ηρώων.
Ανεβήκαμε την ανηφορική οδό Μανιάτη ,συνεσταλμένοι σιωπηλοί χωρίς φωνές και συνθήματα όπως ακριβώς προχωρά μια νεκρική πομπή. Η παρουσία μας στους δρόμους μιας ήσυχης επαρχιακής πόλης όπως ήταν η Νεμέα , εξέπληξε τούς περαστικούς, πού προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε.
Αφού ανεβήκαμε την οδό Μανιάτη στην στροφή επάνω αρχές της οδού Δερβενακίων έξω από το βιβλιοπωλείο Σπύρου Μητρακου ,άρχισαν να βγαίνουν από τα γύρω καφενεία οι θαμώνες που παρακολουθούσαν άλλοι βουβοί κι αμήχανοι , άλλοι βουρκωμενοι ,κι άλλοι ξεσπώντας σε χειροκροτήματα .
Στο μεταξύ διακριτικά παρακολουθούσαν τα δρώμενα δύο αστυνομικοί που είχαν προφανώς ειδοποιηθεί από το τοπικό αστυνομικό τμήμα.
Το όλο σκηνικό θύμιζε ταινία τού Θόδωρου Αγγελόπουλου ,αυτά τα μακριά και ατελείωτα πλάνα πού εναλλάσσονται τα συναισθήματα όπως η νύχτα με την μέρα .
Λίγο ακόμη και φτάσαμε στην πλατεία Ηρώων Νεμεας .Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι κατέθεσαν ένα αυτοσχέδιο στεφάνι,οι υπόλοιποι τραγουδούσαμε τον Εθνικό Ύμνο και στο τέλος φωνάξαμε με μια φωνή όλοι μαζί …Ζει..Ζει ..Το Πολυτεχνείο Ζει….Ένα ρίγος διαπερνούσε το σώμα και την ψυχή..ήταν μια σελίδα ιστορίας ολοδικη μας..μια σελίδα ποτισμένη από τα όνειρα και τις προσδοκίες που έχουν μονάχα οι νέοι για έναν ομορφότερο κόσμο…
Μετά το τέλος τής εκδήλωσης πήγαμε να πιούμε καφέ στο ”Άριστον”, στην καφετέρια τού Παύλου τού Μπεκιάρη .
Εγώ για κακή μου τύχη εκείνη την ημέρα έπρεπε να πάω στο Αστυνομικό Τμήμα για να παραλάβω την Βεβαίωση περί καταθέσεως δικαιολογητικών εκδόσεως δελτίου ταυτότητας.
Χτύπησα την σιδερένια πόρτα κι από μέσα ακούστηκε η φωνή τού γραμματέα …παρακαλώ περάστε ..
Ανοίγοντας την πόρτα με κοίταξε με βλοσυρό βλέμμα ο αστυνομικός υπηρεσίας… πού με ρώτησε εκνευρισμένα.. Πως πήγε νεαρέ σήμερα η εκδήλωση σας;;
Του απάντησα με το θάρρος πού διακρίνει τούς εφήβους πού δεν έχουν συναίσθηση κινδύνου…
Η γιορτή τού Πολυτεχνείου κύριε είναι επίσημα αναγνωρισμένη από το κράτος μας …
Εμένα μη μου κάνεις θεωρία..αυτό δεν ισχύει για τα σχολεία μού ανταπάντησε πικροχολα ,κοιτάτε τα μαθήματα σας κι αφήστε την πολιτική στην άκρη…
Τα κοιτάμε κύριε αστυνομε τού είπα ,αλλά τιμάμε και την ιστορία μας… Ευχήθηκα καλό μεσημέρι και έφυγα …η αδυναμία του να πράξει κάτι άλλο απ’ αυτό πού θα ήθελε να πράξει στην πραγματικότητα έδειχνε πως στην χώρα η Δημοκρατία έκανε τα πρώτα της αργά αλλά σταθερά βήματα…
Ναι η αρετή και η τόλμη των ολίγων νέων πίσω απ’ την πεσμένη πόρτα τού Πολυτεχνείου είχαν ελευθερώσει τον ήλιο τής Δικαιοσύνης των πολλών …
