Πώς μπορείς ξανά και ξανά να ανακαλύπτεις κάτι πού έχεις αγαπήσει και αγαπάς, κάτι πού νομίζεις πως το γνωρίζεις καλά και πως πλέον είναι μέσα σου ως κάτι δεδομένα εξερευνημένο…
Κι όμως ,ποτέ δεν πρόκειται να εξερευνηθεί ότι πραγματικά αγαπάς ,γιατί πάντα θα ανακαλύπτεις πτυχές πού δεν είχες προσέξει ,πτυχές πού άφηνες να περνούν όπως οι αχτίνες τού ήλιου ανάμεσα στις γρίλιες τού σκοτεινού δωματίου.
Μοιάζουν όλα αυτά με ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό όχι γιατί το επιλέγεις, αλλά γιατί θα ήθελες δύο ζωές για να εξερευνήσεις όλα εκείνα πού σε κάνουν να ονειρεύεσαι ,με αφορμή το αντικείμενο τής αγάπης σου.
Κι έτσι το δέχεσαι ως μοίρα …να προχωράς…να προχωράς μονάχα μπρος ..να ανακαλύπτεις και να εξερευνάς.. γιατί επιστροφή δεν έχει…σε ότι αγαπάς
Υ.Γ1: Ένα κείμενο μου με αφορμή τη φωτογραφία πού έβγαλα από την Παναγία του Βράχου Νεμέας πριν λίγες μέρες ,αναζητώντας τα σημεία όπως το κάνω πάντα , που ισορροπούν ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, τη ζωή και το θάνατο, την ιστορία και το μύθο, την απόλυτη γνώση και την ανέξοδη άγνοια των πάντων.
ΥΓ2: Σαν μουσική υπόκρουση διαλέγω το Νο8 με τίτλο ”το τριαντάφυλλο” από τον δίσκο τού Μάνου Χατζιδάκι 15 Εσπερινοί
