Συναυλία-αφιέρωμα στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο στις 14 Γενάρη στο ΣΕΦ
Τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο τιμά η ΚΕ του ΚΚΕ με συναυλία που διοργανώνει το Σάββατο 14 Γενάρη 2023, στις 19.30, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ)
Τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο τιμά η ΚΕ του ΚΚΕ, με συναυλία που διοργανώνει το Σάββατο 14 Γενάρη, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ), στις 7.30 μ.μ.
Στη μεγάλη συναυλία – αφιέρωμα θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.
Στη συναυλία συμμετέχουν οι: Δήμητρα Γαλάνη, Μανώλης Μητσιάς, Νατάσσα Μποφίλιου, Γιώργος Νταλάρας, Μίλτος Πασχαλίδης και Ηρώ Σαΐα.
Την ορχήστρα διευθύνει ο ίδιος ο συνθέτης.
Η είσοδος θα γίνεται με προσκλήσεις που διατίθενται
από τις κατά τόπους Κομματικές Οργανώσεις
και στο ΣΕΦ πριν την έναρξη της συναυλίας
Σταύρος Ξαρχάκος: «Είναι η πρώτη φορά που ένα κόμμα τιμά το έργο μου…
Ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης, με αφορμή την πραγματοποίηση συναυλίας προς τιμήν του από το ΚΚΕ, δήλωσε στον «Ριζοσπάστη»:
«Είναι η πρώτη φορά που ένα κόμμα τιμά εμένα και το έργο μου, γι’ αυτό και αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ γι’ αυτήν του την πρωτοβουλία.
Σταύρος Ξαρχάκος».
Πράγματι, η συγκεκριμένη συναυλία είναι ένα ξεχωριστό πολιτιστικό γεγονός. Αποδεικνύει για ακόμα μια φορά την προνομιακή σχέση που έχει το ΚΚΕ με τους ανθρώπους της Τέχνης.
Αποδεικνύει ότι το ΚΚΕ μπορεί να τιμήσει την έκταση και την ένταση του έργου του Ξαρχάκου, το οποίο ξεκινά από τη δεκαετία του ’60 και καταφέρνει και μιλά βαθιά στη λαϊκή ψυχή. «Απονη ζωή», «Φτωχολογιά», «Ονειρο δεμένο», «Χάθηκε το φεγγάρι», «Παράπονο», «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή»,«Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι», «Τα τρένα που φύγαν», «Τι έχει και κλαίει το παιδί», «Μάτια βουρκωμένα», «Ασπρη μέρα» είναι μερικά μόνο από τα τραγούδια που μας χάρισε από εκείνη τη δεκαετία και συνεχίζουν ακάθεκτα την πορεία τους, εξακολουθώντας να βρίσκονται στα χείλη και των επόμενων γενιών.
Και στη συνέχεια οι μεγάλοι του δίσκοι – σταθμοί. «Νυν και Αεί», «Το Μεγάλο μας Τσίρκο»… Τραγούδια που κρατάνε άσβεστη τη μνήμη των αγώνων του λαού μας, τραγούδια που δείχνουν τον δρόμο προς τα μπρος, τραγούδια που έχουν το δικό τους «μερτικό» στην ανύψωση του κόσμου… Τραγούδια που σημάδευσαν ιστορικές συγκυρίες, τραγούδια που έγιναν κραυγή διαμαρτυρίας.
«Διόνυσε Καλοκαίρι μας», «Χρώματα», «6+6», «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσιεθ Μεχίας» και φυσικά το εμβληματικό «Ρεμπέτικο» είναι μερικά μόνο από τα έργα του που ημερεύουν την ψυχή και αποτελούν «καταφύγιο για τον άνθρωπο».
Στη συναυλία θα ακουστούν μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια του συνθέτη, ερμηνευμένα από παλαιότερους και νεότερους ερμηνευτές που έχουν συνεργαστεί μαζί του, και με μια πλειάδα εξαίρετων μουσικών.
«Mπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ…» – Ματιές στο έργο του Στ. Ξαρχάκου
Με αφορμή αυτή την εκδήλωση ο 902.gr συνεχίζει να ρίχνει ματιές στο πλούσιο και εμβληματικό έργο του συνθέτη.
Ξαρχάκος, «Ρεμπέτικο», Γκάτσος. Η συνάντηση του Σταύρου Ξαρχάκου με την ποίηση του Νίκου Γκάτσου στον σπουδαίο δίσκο το «Ρεμπέτικο» του 1983, έγινε η μουσική για την ομότιτλη – πολυβραβευμένη για τις ερμηνείες και την μουσική – ταινία σε σκηνοθεσία του Κώστα Φέρρη.
Η πλοκή της ταινίας βρήκε την κατάλληλη έκφραση στην μουσική που συνέθεσε ο Σταύρος Ξάρχακος και μας χάρισε ορισμένα από τα «διαμάντια» του λαϊκού τραγουδιού. Ανάμεσα σε αυτά τα τραγούδια είναι και «Το δίχτυ».
Στην φωνή της πρώτης εκτέλεσης του τραγουδιού στον δίσκο «Ρεμπέτικο» ακούμε τον Τάκη Μπίνη. Στην χαρακτηριστική ερμηνεία της ταινίας ακούμε την Σωτηρία Λεονάρδου ενώ σπουδαίες ερμηνείες του τραγουδιού μας έχουν χαρίσει με τη φωνή τους η Ρίτα Σακελλαρίου, η Βίκυ Μοσχολιού, η Χάρις Αλεξίου, η Νατάσα Μποφίλιου.
Από αριστερά: Κώστας Καζάκος, Σταύρος Παράβας, Σταύρος Ξαρχάκος, Νίκος Ξυλούρης, Αντώνης Καλογιάννης, Μάνος Κατράκης
Ο Σταύρος Ξαρχάκος γεννήθηκε το 1939 στα Εξάρχεια. Η μουσική τον χαρακτηρίζει από την παιδική του κιόλας ηλικία, έγινε η καταφυγή του. Τα ακούσματά του ποικίλα και διαφορετικά, «γράφουν» μέσα του. Από τα ρεμπέτικα και τα λαϊκά τραγούδια που έπαιζε μια μικρή κομπανία μουσικών απέναντι από το σπίτι του σε ένα ταβερνάκι και τις καντάδες και τα επτανησιακά τραγούδια της Ζακυνθινής γιαγιάς του, μέχρι τα βυζαντινά τροπάρια που έψελνε στη Ζωοδόχο Πηγή στην Ακαδημίας. «Ολες αυτές οι μουσικές καταβολές, και κάποιες άλλες αργότερα, με έκαναν να διαμορφώσω έναν δικό μου μουσικό κόσμο, που σε συνδυασμό με τις μελέτες και άλλες εμπειρίες με όπλισαν με γνώση, ώστε να μπορώ να ανταποκρίνομαι σ’ αυτό που χάραξα και υπηρετώ», θα πει χρόνια αργότερα ο συνθέτης, σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, στον Π. Γεραμάνη.
Οι σπουδές του στο Ωδείο Αθηνών και στη συνέχεια στο Παρίσι και στο Julliard School of Music της Νέας Υόρκης, όπου μελέτησε διεύθυνση ορχήστρας με τον Λέοναρντ Μπερνστάιν, του επιτρέπουν να διαμορφώσει ένα στέρεο μουσικό υπόβαθρο. Δασκάλους του ονόμαζε τον Στράτο Παγιουμτζή, τον Γιάννη Παπαϊωάννου, τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Γιάννη Τσαρούχη, τον Νίκο Γκάτσο, την Νάντια Μπουλανζέ, τον Ντέιβιντ Ντάιαμοντ και τον Μπερνστάιν.
Τα ακούσματά του, οι σπουδές του, του δίνουν όλο το υλικό που χρειάζεται για να φτιάξει τον δικό του μουσικό κόσμο. Εναν μουσικό κόσμο που συνομιλεί με τη λαϊκή ψυχή και προκαλεί ανεπανάληπτη συγκίνηση και ανάταση. Ολο του το έργο δείχνει ότι με την ίδια άνεση και φυσικότητα που αντιμετωπίζει τη λαϊκή μουσική μπορεί να χειρίζεται την κλασική και τη σύγχρονη μουσική, αφού και τα τρία αυτά είδη συνυπάρχουν στη δημιουργία του, συχνά μάλιστα συμπλέκονται. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο που θεωρείται ένας από τους κορυφαίους συνθέτες της έντεχνης λαϊκής μας μουσικής και ο μεγαλύτερος ενορχηστρωτής αυτής της χώρας.
Πάντα ακμαίος και δημιουργικός, δεν σταματά να αναζητά τρόπους για την εξύψωση του πνευματικού επιπέδου του λαού. Χαρακτηριστική είναι η απάντησή του σε ερώτηση για το τι θα συμβούλευε έναν νέο μουσικό σήμερα: «Παραφράζοντας τον Κάλβο, “Θέλει αρετή και τόλμη το τραγούδι”, γιατί αυτό διδάσκει διαχρονικά στους Ελληνες: Ελευθερία και γλώσσα!
Και θα τους υπενθύμιζα τη φράση “Μουσικήν ποίει και εργάζου!”. Είναι η εντολή που έλαβε στο όνειρό του ο Σωκράτης στον πλατωνικό διάλογο του “Φαίδωνα”. Δηλώνει τη σημασία της μουσικής παιδείας και γενικότερα της Τέχνης για την ανύψωση του ανθρώπου από άτομο σε πολίτη, με γνώση και ευαισθησία, με κρίση και ανθρωπιά, με εσωτερική καλλιέργεια και κοινωνική συνείδηση. Η τελευταία φράση, αφιερωμένη “στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ”».
