Ο Τάσος Μπακασέτας, μίλησε για μια ακόμα φορά ανοικτά για τα προβλήματα ψυχικής υγείας στον χώρο του ποδοσφαίρου και παράλληλα τόνισε πως δεν είναι ντροπή για κάποιον να ζητάει βοήθεια.
Ο αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας και ηγέτης της Τραμπζονσπόρ, Τάσος Μπακασέτας, σε συνέντευξή του στο κανάλι Stars Inc. 11 στο Youtube, μίλησε ξανά για την κατάθλιψη, μετά τη σχετική αναφορά του στο πλαίσιο της βράβευσής του από τον ΠΣΑΤ.
Για το χρονικό σημείο που αντιλήφθηκε ότι δεν είναι καλά: «Είναι ένα παιχνίδι εντός έδρας με τον Πανιώνιο απέναντι στην Ξάνθη, σημαντικό για να μπούμε σε τροχιά Ευρώπης, να κλειδώσουμε αυτόν τον στόχο, και σε αυτό το παιχνίδι κάνω χατ-τρικ. Πολύ σημαντικό παιχνίδι και για μένα γιατί ήθελα να πάρω μεταγραφή. Παίζαμε Σάββατο.
Κυριακή πρωί ξυπνάω με ένα βάρος στην καρδιά, δεν είχα το αίσθημα της χαράς, που όφειλα να έχω. Γιατί όλα ήταν τέλεια είχα καταφέρει κάτι πολύ μεγάλο, δεν είχα ξαναβάλει τρία γκολ, σε ένα παιχνίδι. Ακόμα και σήμερα. Εκεί άρχισε να με προβλημάτιζε λίγο», ανέφερε αρχικά.
«Έπειτα ήρθε και η μετεγγραφή μου στην ΑΕΚ που το ήθελα πολύ. Κι εκεί άρχισα να χάνω τελείως τον εαυτό μου. Έγινε πολύς ντόρος γύρω από τη μετεγγραφή μου κι όλο αυτό με αποσυντόνισε γιατί ψυχολογικά δεν ήμουν τόσο σταθερός. Όσο περνούσαν οι μέρες, έχανα τον εαυτό μου. Δεν με αναγνώριζα σε πάρα πολλά πράγματα. Ζήτησα βοήθεια από έναν ειδικό να φτιάξω τον εαυτό μου, να λύσω όποια θέματα είχα. Εκείνο το διάστημα είχα και έναν τραυματισμό γιατί τίποτα δεν γίνεται κατά τύχη που όλα αυτά συνδέονται έμεινα έξω 3,5 μήνες που αυτό κατά κάποιον τρόπο με βοήθησε.
Στο ποδόσφαιρο δεν ήμουν ο εαυτός μου. Ήμουν σε μια διαρκή σύγκρουση, σε μια κόντρα πολύ τοξική που σε κουράζει απίστευτα σωματικά και ψυχικά. Προσπαθείς να το αλλάξεις
Παίζουμε με την ΑΕΚ ένα εντός έδρας παιχνίδι με τον Ηρακλή στο ΟΑΚΑ. Το παιχνίδι έληξε 0-0 και ήμουν στο γήπεδο ένα φάντασμα. Είχα τρομερό φόβο ώστε να πάρω την μπάλα στα πόδια μου να κάνω πράγματα. Σκεφτόμουν μόνο αρνητικά πράγματα σε όλο το παιχνίδι. Στην Τουρκία ηρέμησα εντελώς και απέκτησα πάλι τον εαυτό μου. Με βοήθησε και η περίοδος της καραντίνας».
Αναφορικά με πόσος καιρός πέρασε για να συνειδητοποιήσει πως χρειάζεται τη βοήθεια ειδικού, ο Τάσος Μπακασέτας είπε:
«Μου πήρε περίπου έξι μήνες. Ήθελα πιο νωρίς να πάω σε έναν ειδικό, καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά, απλά κάλυπτα αυτό το κομμάτι με το επαγγελματικό που πήγαινε τέλεια και τα έβαζα όλα κάτω από το χαλί. Μόλις κι αυτό το κομμάτι τελείωσε, μετά ήταν μονόδρομος για μένα. Ένιωθα πολύ ευάλωτος σε πολλά πράγματα. Θεωρώ ότι και η ηλικία μου δεν ήταν.. δεν ήμουν τόσο ώριμος για να πάω ένα βήμα παρακάτω εκείνη την εποχή. Μας αρέσει να κρυβόμαστε πίσω από πράγματα και καταστάσεις, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με την κατάσταση, να κοιτάξεις κατάματα και να δουλέψεις πάνω σε αυτό να πας παρακάτω».
Για το αν σχετίζεται άμεσα με τον χώρο του ποδοσφαίρου που ο παίκτης καλείται να υιοθετήσει το πρόσωπο του δυνατού ή για το πώς το αντιμετωπίζουμε γενικά ως κοινωνία:
«Νομίζω είναι τι βιώματα έχει ο καθένας. Εγώ μεγάλωσα καταπληκτικά, σε μια οικογένεια απίστευτη, που είμαστε πολύ δεμένοι μεταξύ μας, έχω πάρει πολλή στήριξη, αγάπη, φροντίδα από όλους. Τα προβλήματα τα δικά μου ξεκίνησαν όταν έγινα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής γιατί αυτή η μετάβαση από το β’ ομάδα που είναι όλα ρόδινα, μετά όταν φτάνεις σε επίπεδο επαγγελματισμού αλλάζουν πολλά πράγματα και εξαρτάτάι από τον χαρακτήρα του καθενός πόσο ρομαντικός είναι, πόσο ευαίσθητος… έπρεπε να αλλάξω κάποια πράγματα του χαρακτήρα μου για να μπορέσω να ανταποκριθώ στις υψηλές προσδοκίες που είχα πάντα για τον εαυτό μου. Είμαι πολύ εσωστρεφής δεν θέλω να μεταφέρω τα προβλήματα που έχω στους άλλους, δεν μου αρέσει να τα μοιράζομαι. Κι αυτό κακό μου έκανε και προσπαθώ να τα βελτιώσω. Κρατούσα πάρα πολλά πράγματα μέσα μου. Έτσι είχα συνηθίσει».
Για το πόσο καιρό του πήρε για να μιλήσει στους δικούς του ανθρώπους:
«Μετά όταν μίλησα με έναν ειδικό, μετά μιλούσα με τους δικούς μου. Δεν ήθελα να τους στεναχωρήσω, να τους τρομάξω, οπότε πάλι δεν έλεγα τα πράγματα όπως πραγματικά ήταν».
Για το λόγο που δεν μιλά κάποιος ανοιχτά για τα συναισθήματα του, ανέφερε:
«Δεν έχω καταλήξει. Εξαρτάται, κάποιες φορές δεν θες να τους τρομάξει κάποιες φορές φοβάσαι την αντίδρασή τους. Με στήριζαν 100% να κάνουν τα πάντα να με βοηθήσουν, όμως εκείνη η στιγμή είναι πολύ προσωπική. Όταν όλη η οικογένειά σου είναι δίπλα σου όμως είναι ένα έξτρα κίνητρο. Ζωή δεν υπήρχε, πολύ σπίτι. Δεν σκεφτόμουν κάτι άλλο πέρα από το πρόβλημα που έχω και πως θα το ξεπεράσω. Διαρκείς αρνητικές σκέψεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Κοιμόμουν. Δεν είχα κάτι σαν προσωπική ζωή. Σπίτι, έβλεπα μπάλα. Δεν έκανα σχεδόν τίποτα».
Για το πώς ήταν η ζωή του μέσα στο ποδόσφαιρο εκείνη την περίοδο:
«Στο ποδόσφαιρο δεν ήμουν ο εαυτός μου. Ήμουν σε μια διαρκή σύγκρουση, σε μια κόντρα πολύ τοξική που σε κουράζει απίστευτα σωματικά και ψυχικά. Νιώθεις κουρασμένος χωρίς να έχεις κάνει τίποτα. Προσπαθείς να το αλλάξεις»
Για το σημείο που ένιωσε πως έφτασε στο σημείο μηδέν:
«Παίζουμε με την ΑΕΚ ένα εντός έδρας παιχνίδι με τον Ηρακλή στο ΟΑΚΑ. Το παιχνίδι έληξε 0-0 και ήμουν στο γήπεδο ένα φάντασμα. Είχα τρομερό φόβο ώστε να πάρω την μπάλα στα πόδια μου να κάνω πράγματα. Στο γήπεδο έχω πολύ καλή περιφερειακή όραση και ένιωθα ότι μπορώ να δω μόνο τον εαυτό μου και την μπάλα σαν να έχω δύο τoίχους. Κάθε φορά που ερχόμουν σε επαφή με την μπάλα είχα τεράστιο φόβο. Ένα παιχνίδι που καλύτερα να μην το είχα παίξει ποτέ. Δεν έκανα τίποτα. Σκεφτόμουν μόνο αρνητικά πράγματα σε όλο το παιχνίδι. Άρχισαν να με πονανε και οι κοιλιακοί και μέσα μου έπιασα πάτω. Ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έκανα και φανταζόμουν το αντίθετο. Εκεί ήταν το τέρμα. Είπα δεν γίνεται άλλο. Οφείλω να το αλλάξω».
Σχετικά με το πόσο καιρό του πήρε για να νιώσει καλύτερα:
«Μου πήρε αρκετό καιρό 8-9 μήνες σίγουρα. Η επόμενη χρονιά ήταν πολύ σημαντική που πήραμε το πρωτάθλημα. Πήρα πολύ μεγάλες χαρές. Ήταν κάτι που το ήθελα πάρα πολύ. Αλλά και πάλι δεν ήμουν 100%. Στην Τουρκία ηρέμησα εντελώς και απέκτησα πάλι τον εαυτό μου. Με βοήθησε και η περίδος της καραντίνας. Πήρα χρόνο με τον εαυτό μου, σκέφτηκα τι έχω καταφέρει…».
Για το αν έχει μετανιώσει για κάτι:
«Άργησα να ζητήσω βοήθεια αλλά δεν ήμουν έτοιμος. Αν δεν το θες εσύ από μόνος σου ότι και να σου λένε δεν θα βελτιωθείς. Ξέρουμε ότι είμαστε πολύ περήφανοι αν και αυτό είναι πολύ λάθος για αυτή την κατάσταση. Λες ότι και μόνος μου, μόνος μου… αλλά γενναίος για μένα είναι αυτός που βγαίνει μπροστά και παραδέχεται τα λάθη του και μέσα από αυτά προσπαθεί να γίνει καλύτερος και όχι να τα κρατάς μέσα σου όλα, και να προσπαθείς να αλλάξεις τα πράγματα έτσι. Κάνεις μεγαλύτερο κακό στον εαυτό σου»
Τι θα έλεγε στα παιδιά που αντιμετωπίζουν παρόμοια κατάσταση:
«Δεν είναι ντροπή να ζητήσουν βοήθεια μην το βλέπουν ως αδυναμία. Να μην τα παρατάνε ποτέ. Να πιστεύεις στις δυνατότητές σου, κι ας είναι βαθιά μέσα σου. Είναι το ‘Α’ και το ‘Ω’. Αυτοί που συνεχίζουν είναι αυτοί που δεν τα παρατάνε ποτέ. Εμένα το ποδόσφαιρο είναι αυτό που με δυσκόλεψε. Άλλοι περνάνε πολύ χειρότερα πράγματα από μένα. Πράγματα που ούτε μπορώ να φανταστώ εγώ…».
Για το ποια ήταν η αιτία πίσω από την κατάθλιψη:
«Ξεκίνησε με πίεση στον εαυτό και χωρίς καμία επιβράβευση… Συνέχεια απαιτήσεις και καμία ανταμοιβή. Αυτό είναι πολύ μεγάλο λάθος που κάνουμε, πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας ό,τι κι αν γίνει».