Είμαστε στα 3 χρόνια από τότε που ξεκίνησε το μεγάλο πείραμα. Ενας ιός που ήρθε για να επιβεβαιώσει μια πραγματικότητα που έχει σιγά σιγά κατασκευαστεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ήθελαν να δουν με τα μάτια τους οι σαδιστές και να νοιώσουν μια απόλυτη ικανοποίηση επιτυχίας, πως μπορεί μια ολόκληρη ανθρωπότητα να σταθεί στο ένα πόδι, κάθε λεπτό που ο αρχηγός του παιχνιδιού θα φώναζε «στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα». Σκέψου την ηδονή μόλις προφέρεις το «αγέλαστα» με ένταση να δεις όχι ένα, δύο ή τρεις παίκτες αλλά κάτι δισεκατομμύρια να στέκονται σούζα…
Στη διάρκεια των χρόνων της αρρώστιας αποδείχτηκε πως η κοινωνία των ανθρώπων ήταν ήδη άρρωστη πριν την αγγίξουν τα μπαλάκια της κορώνας. Η κοινωνία ήταν απροστάτευτη γιατί δεν είχε πλέον δικά της «μπαλάκια». Μου φαίνεται πως από την εικόνα του τρομοκρατημένου που έμπαινε μόνος του στο αυτοκίνητο του φορώντας 2 μάσκες και γάντια, μέχρι την πιο πρόσφατη εκείνου που πανικόβλητος έτρεχε να προμηθευτεί αλυσίδες σε μια πόλη που έψαχνε να βρει που έχει πέσει άραγε το χιόνι, τα έχω δει όλα ή σχεδόν όλα.
Για τις μεγάλες φυσικές καταστροφές μπορούμε άνετα να κατεβάζουμε νούμερα, για τα νούμερα όμως που πέθαναν, σακατεύτηκαν ή έχασαν τα λογικά τους μόνιμα, από το μεγάλο πείραμα, δεν θα μιλήσει κανείς τώρα, ίσως πολλά χρόνια μετά κάποιος ιστορικός του μέλλοντος να αφηγηθεί τα γεγονότα με πιο ξεκάθαρο τρόπο.
Αν κάποιος προσπαθούσε με δυσκολία να κατανοήσει το «μάτριξ» κι έχει ακόμα την ικανότητα να σκέφτεται έξω από τα κουτάκια, τώρα είναι πανεύκολο να δει πως ακριβώς λειτουργεί. Δεν χρειάζεται να αλυσοδέσεις κάποιον, για να τον κάνεις σκλάβο των ορέξεων σου, όλα γίνονται σε επίπεδο μυαλού όχι σάρκας. Με τα απόλυτα εργαλεία, τηλεόραση-διαδίκτυο, κάνεις το μυαλό χυλό και τον απλώνεις σε φορμίτσες να ξεροψηθεί και να πάρει το σχήμα που γουστάρεις.
Ο αποχαυνωμένος δούλος δεν ξέρει αν θα παγώσει ή όχι, περιμένει να του το πεις. «Τώρα κάνει πολικό ψύχος και αν βγεις έξω θα γίνεις παγάκι». Την ίδια στιγμή το σώμα του θα καμπουριάσει ακόμα κι αν είναι μέσα στο σπίτι ασφαλής στη ζεστασιά του και θα νοιώσει την ανατριχίλα του παγωμένου θανάτου. Τον έχεις μεταφέρει από τα Κάτω Πατήσια στην Αλάσκα σε δευτερόλεπτα!
Πολλοί φωνάζουν θα έρθει η ώρα να καταδικάσουμε τους ενόχους. Και ποιοι είναι οι ένοχοι? Ο απαγωγέας ή το θύμα, με σύνδρομο Στοκχόλμης που κοιτάζει το δήμιο του σαν Θεό? Να κρεμάσεις τον τύραννο και να αφήσεις τον σκλάβο στη κατάντια του? Πως θα ζήσει χωρίς αλυσίδες αφού οι αλυσίδες δεν είναι πια στο σώμα του, αλλά έχουν τρυπώσει στα βάθη της ύπαρξης του και το κλειδί έχει πεταχτεί εδώ και καιρό.
Ποιον φαντάζεσαι να πολεμάει ξυπόλητος στα χιονισμένα βουνά στον ένδοξο αγώνα? Εκείνον που από το κλιματιστικό του σπιτιού, μπαίνει σε εκείνο του αυτοκινήτου, μετά σε εκείνο του γραφείου? Ποια γυναίκα θα φυλάξει τα νώτα? Εκείνη που έψαχνε απελπισμένα οδηγίες στο διαδίκτυο πως αφαιρείται το μόνιμο μανικούρ, γιατί ω καταστροφή είχαν κλείσει τα νυχάδικα? Μήπως εκείνους που πέταγαν έξω από το σπίτι φίλους ή συγγενείς σαν να ήταν λεπροί, και σε κάθε άνθρωπο έβλεπαν τη πιθανότητα αν τον αγγίξουν να βρεθούν με ένα σωλήνα στο στόμα? Μήπως υπολογίζει κανείς στα φουσκωτά σούργελα που μετράνε κοιλιακούς και τατουάζ και ιδρώνανε με τη μασκούλα στη μούρη και το μπράτσο τρυπημένο από το θαυματουργό σκεύασμα?
Μήπως υπολογίζεις τις στρατιές από νάρκισσους που υπάρχουν με μοναδικό σκοπό να ζητιανεύουν το θαυμασμό και την απάντηση από το καθρέφτη πως είναι οι ωραιότεροι στο κόσμο. Που δεν έχουν κρατήσει ποτέ ένα όπλο στο χέρι τους, δεν έχουν σκαρφαλώσει στ΄αλήθεια σε ένα βουνό παρά μόνο στο διάδρομο του γυμναστηρίου, κι αποδεικνύουν το πόσο γ@μάτοι είναι αν τερματίσουν το βιντεοπαιχνιδάκι καλύτερα από τους κολλητούς? Οι νέες Σπαρτιάτισσες είναι εκείνες με τα φουσκωμένα βυζιά και τις τραβηγμένες μούρες, ή μήπως εκείνες που θέλουν 350 καλούδια για να συμμαζέψουν το σπίτι και να μαγειρέψουν ένα φαΐ, ή μήπως εκείνες που φάσκιωσαν τις μούρες των μωρών τους με μάσκες και τα έσυραν στους καλούς γιατρούς για τρύπημα?
Ω, ναι το ξέρω διαμαρτύρεσαι γιατί δεν είσαι έτσι. Ωραία να μετρηθούμε πόσοι είναι οι «μη έτσι?» Πόσοι είναι ακόμα ικανοί για αυτοσυντήρηση, να βρουν φαί χωρίς σουπερ μάρκετ, να φτιάξουν ένα καταφύγιο, να ψαρέψουν ένα ψάρι, να μαζέψουν χόρτα από το βουνό έστω αυτό? Πόσες γυναίκες μπρούν να πλύνουν χωρίς πλυντήριο, να μαγειρέψουν χωρίς κεραμικές εστίες, να ζυμώσουν ένα ψωμί, να φασκιώσουν το μωρό χωρίς ετοιματζίδικες πάνες? Νομίζω πως ένα ξερονήσι, μερικές σκηνές, πετονιές για ψάρεμα κι ένα μαχαίρι για κυνήγι και χόρτα, θα μας βόλευε όλους…
Προχτές στη δουλειά επειδή έκαναν σαν παλαβοί και μου είχαν σπάσει τα νεύρα με τα κλιματιστικά που τα έχουν βάλει στο φουλ κι αρρωσταίνω, τους είπα πως στο σπίτι δεν έχω θέρμανση (όντως δεν έχω) και με κοίταξαν όπως κοιτάνε μια παλαβή. Σκέφθηκα τους άντρες συναδέλφους να πηγαίνουν με κάτι πανιά τυλιγμένα στα πόδια σαν παπούτσια στο Πάρνωνα και στο Ταυγέτο με χιόνια όπως πήγαιναν οι παππούδες μου, και τις γυναίκες να πλένουν τα ρούχα στο παγωμένο ποτάμι όπως οι γιαγιάδες μου. Κι είπα γ@ματα…