Γράφει ο Θόδωρος Σταυριανόπουλος
Το ρεύμα σκέψης που πρέπει να αρχίσει να επικρατεί είναι ότι χρειάζεται να συγκροτηθούν ευρύτερες ομάδες που θα συμφωνούν σε ένα πλαίσιο ιδεολογικό και θα περιβάλλονται από μια πλατύτερη πολιτική εμπειρία και που θα αποτελούν τον συλλογικό οδηγό για την αναγέννηση της κοινωνικής πάλης. Η κυρίαρχη ιδεολογία δεν παράγεται, ούτε αναπαράγεται αποκλειστικά στο επίπεδο των ιδεολογικών μηχανισμών, ή γενικότερα στο επίπεδο της κοινωνίας των ιδιωτών.
Είναι γεγονός ότι Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, Βουλευτές, Περιφερειάρχες και Δήμαρχοι δεν γίνονται οι καλύτεροι κάθε χώρας ή μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν και άλλοι πολλοί ισάξιοι. Σε αυτό συμβάλει η οικογενειοκρατία, τα κόμματα, ο συνδικαλισμός και ο μη χρονικός περιορισμός των ατόμων στην ενασχόλησή τους με τα κοινά. Λύση θα δώσει η εφαρμογή θητειών σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής αλλά και στον συνδικαλισμό. Έτσι συνεχώς θα φρεσκάρεται το πολιτικό τοπίο από ανθρώπινο αξιόλογο προσωπικό. Ποτέ κανένα κόμμα σθεναρά δεν μίλησε για πολιτικές θητείες. Γιατί όλοι αυτοί οι κύριοι βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου είτε Δεξιοί, είτε Αριστεροί αυτό που τους ενδιαφέρει είναι ο καλός μισθός και η πολιτική τους συνέχεια. Εκτιμώ ότι αν ο αριθμός των θητειών σε όλα τα πολιτικά επίπεδα γίνει 2 ή 3 τότε σε μεγάλο βαθμό θα θιγεί και η οικογενειοκρατία και θα σπάσει το απόστημα.
Σε όλα αυτά όμως θα πρέπει να συμβάλει και ο απλός πολίτης ψηφοφόρος με τις επιλογές του αφού πρώτα υπερβεί τα κομματικά εσκαμμένα σπάζοντας τον κομματικό σωλήνα και ιστό. Η αξιολόγηση της ικανότητας των υποψηφίων πρέπει στον ψηφοφόρο να είναι πάνω από όλα στην επιλογή του υποψήφιου. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την επιλογή Δημάρχου ή Περιφερειάρχη.
Για να έρθουμε τώρα στα αυτοδιοικητικά. Όλοι μπαίνοντας στην πολιτική θεωρούν βασικό, κυρίαρχο και ύψιστο καθήκον τους την προσφορά στον τόπο τους. Αν δεν καλλιεργηθεί και δεν κατακτηθεί μια κουλτούρα συνεργασίας μέσα από κοινωνικές διεργασίες και ιδεολογικές ζυμώσεις και αναζητήσεις, δεν μπορεί αυτό να σχηματοποιηθεί ως ένα έτοιμο σχέδιο που θα «ανακαλυφθεί» κατά τη διάρκεια της μετεκλογικής ,όποιας διακυβέρνησης. Καλό είναι να απαιτήσουμε από όλους αυτούς που θέλουν να διαχειρίζονται το κοινωνικό γίγνεσθαι να αρχίσουν μια σοβαρή συζήτηση χωρίς αφορισμούς, δογματισμούς, στερεότυπα και δαιμονοποιήσεις, για το μέλλον του τόπου τους.
Στο σημείο αυτό θέλω να κάνω μια πρόταση η οποία θεωρώ ότι θα αποτελέσει πρωτοτυπία για να μην την πω καινοτομία.
Αφού προαπαιτούμενο όλων των υποψηφίων είναι η προσφορά στον τόπο τους όπως λένε δεν μένει παρά να κάτσουν όλοι μαζί οι υποψήφιοι κόντρα στις κομματικές επιλογές και τα χρίσματα, να καταγράψουν τα προβλήματα του τόπου τους και να ορίσουν προτεραιότητες επίτευξης. Επίσης αφού λάβουν υπόψη τους τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής τους να προσδιορίσουν την ανάπτυξη που μπορεί να γίνει με τα σημερινά καινοτόμα δεδομένα που εξελίσσονται. Στη συνέχεια να ορίσουν έναν επικεφαλής και να δημιουργήσουν ένα πολυαξιόλογο ψηφοδέλτιο.
Μια τέτοια συζήτηση απαιτεί τόσο την ιδεολογική θεωρητικά επεξεργασμένη παρέμβαση στην κοινωνία, όσο και την πολύπλευρη εμπλοκή της κοινωνίας στο αυθόρμητο, με προοπτική όχι βεβαίως να το καπελώσει με τη χυδαία έννοια του όρου, αλλά να ηγεμονεύσει με την γκραμσιανή έννοια. Απεναντίας η αστική τάξη, παρά το ότι είναι μια σαφώς μειοψηφούσα κοινωνικά τάξη, κατόρθωνε πάντα και διεύρυνε την κοινωνική της βάση, με το να προσεταιρίζεται και άλλες τάξεις και στρώματα και να τα οδηγεί να ενστερνίζονται την ιδεολογία της, με αποτέλεσμα να αποδέχονται συναινετικά την εξουσία της.
Απλά είναι τα πράγματα, κοινά είναι τα προβλήματα ενός τόπου αλλά δυστυχώς ο λαϊκισμός, η παρελθοντολογία και τα έωλα επιχειρήματα περισσεύουν. Το 1+1 είναι ηλίου φαεινότερο ότικάνει 2 όμως ο καθένας στην πολιτική, προσπαθεί να δώσει το δικό του αποτέλεσμα!
Τι εξυπηρετεί τον κάθε τόπο και την κοινωνία της το ότι η εκάστοτε Κυβέρνηση θέλει τον δικό της Δήμαρχο ή Περιφερειάρχη; Δεν πρέπει επιτέλους να τελειώσει κάποια στιγμή η κομματική συνταγή «οι Δικοί μου και οι Άλλοι»!
Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία πρέπει με ειλικρίνεια να ψάξουμε και να βρούμε στο ξηλωμένο πουλόβερ το κομμένο νήμα και να το ενώσουμε. Έτσι θα βρούμε τον οδικό χάρτη που θα μας οδηγήσει στη διέξοδο και την ανάπτυξη.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: Μπορεί να μετασχηματιστεί το όλο κομματικό εποικοδόμημα, να αναιρέσει συστατικά του στοιχεία, να αντιστοιχηθεί στις κοινωνικές διεργασίες και εξελίξεις και να οδηγήσει τον τόπο μέσα από μια νέα αντίληψη διακυβέρνησης σε όλα τα επίπεδα, στην οποία θα κυριαρχεί η συναίνεση, η σύνθεση των απόψεων αλλά και η ουσιαστικοποίηση του πολιτικού λόγου και της πολιτικής πράξης ;
ΥΓ1.Κάποιοι δυστυχώς αφού δουν προεκλογικά προς τα πού πάνε τα κύματα «ανεβαίνουν στον αφρό τους».
ΥΓ2.Η καλλιέργεια κουλτούρας συνεργασίας οδηγεί στην επανίδρυση Κοινωνίας και Κράτους.