Λίλα Μήτσουρα
Θεοποιήσαμε τα σπίτια, τα μοδάτα έπιπλα, τα γκλαμουράτα χαλιά που δεν επιτρέπεται να πατήσουμε με τα παπούτσια μας, τις ωραίες κουρτίνες, ό,τι υλικό υπάρχει που μπορεί να δώσει κάποια υπόσταση στον υποτιμημένο μας εαυτό.
Κάναμε μικρούς ναούς τα σπίτια μας και τα προσκυνάμε και θυσιάζουμε προς τιμήν τους ό,τι πραγματικά αξίζει.
Και τα ψεύτικα προσκυνητάρια που φτιάξαμε, γίνονται συντρίμμια και μας θάβουν.
Και μεις και αυτά που για χάρη τους τόσα θυσιάσαμε, γινόμαστε χώμα σε ένα λεπτό.
Μια σιδερένια κουτάλα μιας μπουλτόζας σε λίγο θα μας πετάξει στα αζήτητα, στα σκουπίδια.
Είτε είμαι εγώ, είτε είσαι εσύ αυτός που έπαψε να υπάρχει, που καταπλακώθηκε, δεν έχει σημασία.
Αν υπάρχει ανθρωπιά τότε το εμείς είναι αυτό που πενθεί, είναι αυτό που θρηνεί.
Το εμείς καταπλακώθηκε.
Το εμείς έμεινε πίσω να αντικρύζει αλλοτινά θεοποιημένα είδωλα που μας πρόδωσαν.
Και τι έμεινε πίσω;
Τι πραγματικά έμεινε πίσω;
Κανένα σύμβολο που πάνω του είχαμε στηρίξει όλες μας τις αναμνήσεις.
Καμία φωτογραφία δεν έμεινε να μας θυμίζει το παιδί μας που δεν θα ξαναδούμε, καμία φωτογραφία του αγαπημένου μας προσώπου.
Τίποτα…
Ό,τι υπάρχει υπάρχει στο μυαλό και στη καρδιά μας μόνο.
Εκεί υπάρχουν όλα με κάθε φωτογραφική λεπτομέρεια και ήχο απόλυτα ακριβή.
Τι έμεινε λοιπόν;
Εκείνη η τελευταία κουβέντα που είπες.
Η θυμωμένη κουβέντα που είπες ή η τρυφερή…
Μπορεί αν ήταν εκείνο “σε αγαπάω” με μία λέξη ή με μια πράξη ή ίσως με ένα βλέμμα.
Ήταν το νοιάξιμο την ώρα που σκέπαζες το παιδί να μη κρυώσει την νύχτα.
Μπορεί να ήταν η τελευταία καληνύχτα που είπες στον άνθρωπό σου λίγο πριν κλείσεις τα μάτια.
Για πάντα…
Μακάρι να ήταν αυτό το σ’αγαπώ.
Αχ μακάρι αυτό το ξαφνικό τραγικό φευγιό να άφησε πίσω του μια τόσο σπουδαία κουβέντα, που προσφέραμε θυσία στα είδωλα μας.
Η ΣΦΗΚΑ: Η θυσία (sioualtec.blogspot.com)