Γυναίκες δασοκομάντος μιλούν για τη μάχη απέναντι στις φωτιές

Ήταν καλοκαίρι του 2007 όταν η 13χρονη τότε Μαρίνα Γεώργαρη είδε το χωριό της στην Κορινθία να τυλίγεται στις φλόγες και τους πυροσβέστες να κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να το σώσουν. Δεκαέξι χρόνια μετά η πυροσβέστρια Μαρίνα Γεώργαρη είναι μία από τις «δασοκομάντος», καθώς αποτελεί μέλος της Ειδικής Μονάδας Δασικών Επιχειρήσεων(Ε.ΜΟ.Δ.Ε), δίνοντας τη δική της μάχη απέναντι στις πυρκαγιές.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών της στο τμήμα Δασοπονίας και Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος, αποφάσισε να γίνει εθελόντρια στο Πυροσβεστικό Σώμα και να εφαρμόσει στην πράξη αυτό που είχε χαραχτεί στο υποσυνείδητό της, όταν είδε το χωριό της να καίγεται.

 

«Από το 2007 που κάηκε το χωριό μου στην Κορινθία και βλέποντας από κοντά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των πυροσβεστών με γοήτευσε το θάρρος τους. Ίσως τότε να μπήκε στο υποσυνείδητό μου. Έγινα εθελόντρια στο Σώμα, το 2016. Έτσι είχα μια πρώτη επαφή με το αντικείμενο. Αγάπησα αυτό το Σώμα για την κοινωνική του προσφορά. Το καλοκαίρι του 2020 μπήκα στο Σώμα σαν εποχική πυροσβέστρια με την ιδιότητα του οδηγού. Συνέχισα εκεί μέχρι τον Μάιο του 2022 που συμμετείχα στην προκήρυξη για την Ε.ΜΟ.Δ.Ε. Κατάφερα να καταταγώ στο επιστημονικό προσωπικό της μονάδας μας. Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα, και νιώθω τυχερή που κάνω την δουλειά που αγαπώ. Για μένα πυροσβέστης δεν είναι κάτι που κάνεις αλλά κάτι που είναι βαθιά μέσα στην ψυχή και στην καρδιά σου», αναφέρει στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Από όσα έχει αντιμετωπίσει η κ. Γεώργαρη ξεχωρίζει τη φωτιά στο Παπίκιο Όρος που έκαιγε για περισσότερες από 20 μέρες. Την ίδια πυρκαγιά όμως ξεχωρίζει και η Βασιλική Σταμπούλη, πυροσβέστρια και μέλος και αυτή της ΕΜΟΔΕ. «Το δυσκολότερο συμβάν ήταν η δασική πυρκαγιά στο Παπίκιο Όρος στην ορεινή Ροδόπη, η οποία είχε διάρκεια 22 ημέρες και αυτό λόγω του μικροκλίματος που δημιουργήθηκε, της έντονης μορφολογίας του εδάφους αλλά και της χλωρίδας. Η φωτιά ήταν έρπουσα, καθώς έκαιγε πρώτα τη χαμηλή βλάστηση του βουνού και στη συνέχεια έκαιγε τα ιστάμενα σάπια δέντρα, τα οποία έπεφταν το ένα μετά το άλλο. Χρειάστηκε ιδιαίτερη προσοχή γιατί τα σημεία που επιχειρούσαμε είχαν έντονη κλίση και έμοιαζαν απρόσιτα, κάτι το οποίο οδήγησε σε πολύωρες πεζοπορίες την ημέρα αλλά και μέσα στην νύχτα με αλυσοπρίονα και άλλα εργαλεία», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Σταμπούλη, ενώ από την πλευρά της η κ. Γεώργαρη προσθέτει ότι το ανάγλυφο του εδάφους, αλλά και η βλάστηση ήταν διαφορετικά από αυτά που είχαν αντιμετωπίσει ως τώρα.

«Για πρώτη φορά κατά την διάρκεια του συμβάντος είδα στην πράξη να διενεργούνται μετεωρολογικές μετρήσεις, όπως για παράδειγμα η θερμοκρασία, η σχετική υγρασία και η ένταση-φορά του ανέμου για να εκτιμηθεί η κατεύθυνση της πυρκαγιάς με στόχο να επιτύχουμε την κατάσβεσή της.

Κάθε συμβάν είναι διαφορετικό και κρύβει κινδύνους, αλλά και μαθήματα ζωής», υπογραμμίζει η κ. Γεώργαρη.

Η Βασιλική Σταμπούλη από μικρή σκεφτόταν ότι της ταίριαζε να ακολουθήσει ένα δυναμικό επάγγελμα. Στη συνέχεια η αγάπη της για τη φύση την ώθησε να σπουδάσει στο τμήμα Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος του Α.Π.Θ. και να γίνει εθελόντρια πυροσβέστης για 4 χρόνια. «Δασοκομάντο» πλέον, καλείται να επιχειρεί στα πιο δύσβατα σημεία κοντά σε μία πυρκαγιά εκεί όπου οι υπόλοιποι δεν μπορούν να φτάσουν και να δημιουργεί αντιπυρικές ζώνες με στόχο να ελεγχθεί και να περιοριστεί η φωτιά. «Το επιχειρησιακό κομμάτι στο πεδίο είναι κουραστικό σωματικά, καθώς επιχειρούμε σε δύσβατα σημεία. Έπειτα έχουμε να κάνουμε με εικόνες που δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμες, όπως την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και της περιουσίας των ανθρώπων. Ως πυροσβέστης σε συνδυασμό με τις σπουδές μου στην Δασολογία πιστεύω πως μπορώ να προσφέρω περισσότερα με τις γνώσεις μου στην προστασία των δασών και με στόχο την αποτελεσματική κατάσβεση των δασικών πυρκαγιών», τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Σταμπούλη.

Για την κ. Γεώργαρη η δουλειά του πυροσβέστη/πυροσβέστριας είναι εκ των πραγμάτων απαιτητική και δύσκολη, πόσο μάλλον για την δική τους Μονάδα που καταπονείται πολύ το σώμα και καλείται να φτάσει στα πιο δύσβατα σημεία είτε πεζοί είτε με ελικόπτερο. «Όσο μεγάλες και να είναι οι δυσκολίες όταν υπάρχει καλό κλίμα στην ομάδα μας και το δέσιμο είναι μεγάλο μεταξύ μας, είναι η δεύτερη οικογένειά μας. Πιστέψτε με πως και μέσα από τις τόσες άσχημες εικόνες που έχουμε κληθεί να αντιμετωπίσουμε υπάρχουν και στιγμές ελπίδας χαράς και αισιοδοξίας. Είναι πραγματικά συγκινητικό να βλέπεις κόσμο που έχει καταστραφεί να σου φέρνει νερό και να προσπαθεί να σε βοηθήσει, να σε στηρίζει και να σε σέβεται. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι ανεκτίμητες και νιώθω υπερήφανη. Δεν υπάρχουν αργίες και το κλασικό ωράριο, το τηλέφωνο δεν κλείνει ποτέ. Σίγουρα αυτό απαιτεί και θυσίες όπως και όλες οι δουλειές άλλωστε», σημειώνει.

Για την κ. Σταμπούλη το επάγγελμα του πυροσβέστη αποτελεί λειτούργημα καθώς, όπως αναφέρει, δεν έχει ωράριο και χρειάζεται να αφιερώνεις πολλές ώρες σε αυτό, μειώνοντας τον προσωπικό ελεύθερο χρόνο. «Παρόλα αυτά η εσωτερική θέληση, η δύναμη και οι στόχοι που θέτουμε δεν έχουν φύλο», τονίζει και στέλνοντας το δικό της μήνυμα προς τις συναδέλφισσες της στο Πυροσβεστικό Σώμα, στο πλαίσιο της παγκόσμιας ημέρας της γυναίκας επισημαίνει: «Πρέπει να είμαστε δυνατές, να έχουμε το θάρρος να εκφράσουμε την γνώμη μας και τα προβλήματα μας, να εξελισσόμαστε αλλά και να διεκδικούμε αυτά που αξίζουμε».

Από την πλευρά της η κ. Γεώργαρη θα ήθελε να μάθει από την εμπειρία των πρώτων γυναικών που μπήκαν στο Πυροσβεστικό Σώμα.

«Σέβομαι τις γυναίκες αυτές που προϋπήρχαν στο Σώμα, μόλις από το 1995, και θα ήθελα να μάθω από την εμπειρία τους. Σίγουρα οι πρώτες γυναίκες ήταν αυτές που άνοιξαν τον δρόμο και για εμάς ώστε να βρούμε κάποιες καλύτερες συνθήκες, γι΄ αυτό θα ήθελα να τους πω ευχαριστώ. Θαυμάζω πολύ τις γυναίκες που συνδυάζουν την εργασία και την οικογένειά τους. Τώρα για τις νεότερες κοπέλες που θα ήθελαν να καταταγούν στο Πυροσβεστικό Σώμα θα ήθελα να τους πω πως αν το θέλουν πραγματικά να μην το σκεφτούν στιγμή, μέσα από την σκληρή δουλειά και την συνεχή εκπαίδευση μπορούν να καταφέρουν τα πάντα.. Όπως συνηθίζουμε να λέμε: «Όταν η φωτιά που καίει μέσα μας είναι πιο δυνατή από αυτή που καίει γύρω μας, τότε συνεχίζουμε …», υπογραμμίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Ιωάννα Καρδάρα

*Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από την κ. Γεώργαρη και την κ. Σταμπούλη