Όλοι για τα Βουνά…
Θα γίνει δεύτερη, τρίτη είδηση, θα περάσει στα τελευταία σκαλοπατάκια ενημέρωσης. Γυρίστε λίγο πίσω και κάνετε έναν έλεγχο, πόσο καιρό ασχολήθηκε ο κόσμος με ΤΟ ΜΑΤΙ. Πόσο καιρό κρατάει κάθε αγανάκτηση. Με τον ίδιο τρόπο συνέχεια. Στην αρχή νομίζουμε πως μόλις ξεκινάει η επανάσταση. Υπάρχει μια σύμπνοια στο βρισίδι, στις απειλές προς τους τυράννους, κρεμάλες που ετοιμάζονται, εκφραστές της μαζικής οργής στα πληκτρολόγια. Νομίζει κανείς πως οι γκιλοτίνες είναι ήδη έτοιμες μπροστά στη Βαστίλη.
Μετά λίγο λίγο εμφανίζονται ανάμεσα στις αποκλειστικές για το τάδε έγκλημα ειδήσεις και κάποια είδηση για ένα σούργελο που φοράει με ιδιαίτερο στυλ αυτή τη καμπαρντίνα, ένας σεφ που προτείνει πως κάνουμε ένα βίγκαν παστίτσιο, μια πρόταση εξόδου για το σαββατοκύριακο σε μαγευτικές κοντινές διαδρομές.
Η πόρνη η ιστορία έχει βγάλει βρώμα εδώ και καιρό πως ξοφλήσαμε, και οι σκουπιδιάρηδες μαζεύουν τις εμμονές μας, αλλά αρνούμαστε ακόμα να παραδεχτούμε πως μας αρέσει το χαμόμηλο, και συνεχίζουμε να καταπίνουμε δόσεις καφεΐνης και νικοτίνης για να αποδείξουμε πως μια ελάχιστη μαγκιά έχει μείνει ακόμα μέσα μας.
Νομίζω πως μας κοιτούν και τους προκαλούμε απίστευτη ανία.. Θα κάνουν κι άλλα εγκλήματα, θα μας πάνε ως το πάτο του βούρκου σπρώχνοντας τις ζωές μας σαν αποφάγια που αρχίζουν να βρωμάνε. Και νομίζω πως θα το κάνουν ελπίζοντας πως κάτι θα κάνουμε διαφορετικό, έστω ελάχιστο, γιατί πλέον δεν μπορούν να παίξουν ούτε στοίχημα με τη κατάντια μας.
Μνημόνια, πτώχευση, αυτοκτονίες, Μαρφίν, Μάτι, Τρένο, μίζες και ξεπούλημα, φάκελοί στοιβαγμένοι στα εισαγγελικά γραφεία γεμάτοι σκόνη και μυγάκια, μύτες τρυπημένες από μπατονέτες, μπράτσα τρυπημένα από πειραματικά σκευάσματα, ξαφνικίτιδες, ψυχοφάρμακα με τις χούφτες, στους άθλιους της νέας εποχής, και απέναντι τους οι υπόλοιποι. Οι γραμμωμένοι με αναβολικά εγκέφαλοι, τα παραφουσκωμένα βυζιά και χείλια, τα σούργελα είδωλα μιας αποικίας σε απόλυτη παρακμή, που χωρίζεται σε δυο κατηρορίες… τους «τι θα απογίνω» και τους «στ’@ρχίδια μας όλα»
Και στη μέση οι απεργίες γιαλατζή , οι διαμαρτυρίες που βαράνε τοίχο αδιαπέραστο, οι απειλές στυλ κωμωδίας του παλιού ελληνικού κινηματογράφου… «κρατάτε με ρε, γιατί μπορεί να γίνω πολύ επικίνδυνος»
Κι όσοι γράφουμε κείμενα όπως το παραπάνω, νομίζουμε πως κάτι σπουδαίο κάναμε γιατί είμαστε οι ανοιχτομάτηδες ανάμεσα στους τυφλούς, ενώ στην ουσία απλά είμαστε πνευματικοί νάρκισσοι, που θέλουμε να είμαστε σε ένα επίπεδο πάνω από τους «αδιάβαστους».
Τι είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ πράγμα που θα έδινε μια λύση στην άθλια επανάληψη μιας στημένης και αηδιαστικής καθημερινότητας, της αποικίας των μυρμηγκιών.
Οι στίχοι από ένα τραγούδι που άκουγα χθες καθισμένη σε ένα παγκάκι με τον ήλιο να απλώνεται παντού κάτω από ένα υπέροχο ουρανό, χαζεύοντας μια χελωνίτσα στο γρασίδι που προσπαθούσε να φθάσει κάτω από ένα θάμνο, κι ένα μικρό κοριτσάκι που την κοίταζε γεμάτο απορία…
Έγινε τούτη η πόλη ένα άδειο πορτοφόλι και δεν έμαθε.
Ζει το μαύρο της το χάλι και μυαλό δεν έχει βάλει απ΄όσα έπαθε.
Τετρακόσια χρόνια σκλάβοι, ευρωπαίοι τώρα οι μπράβοι μας λιντσάρουνε
και ζητάνε το μεδούλι, ούλοι δούλοι μα τ’ αρχίδια μας θα πάρουνε.
Γοργά! Όλοι για τα βουνά, στη σπηλιά μας αν έρθουν θα φαν’ τουφεκιά.
Σεμνά, λυκανθρώποι σεμνά, γιατί το αίμα μας βράζει για τη λευτεριά.
Θα φυτέψω δυο ντομάτες, δυο μαρούλια, δυο πατάτες. Ζήτω η φύση μας.
Γιατί μέσα στην Αθήνα, κλωνοποιημένη πείνα θα θερίσει εμάς.
Κι όλοι θα χτυπούμε κάρτα για να πιούμε μια κανάτα, Όχι βρε αδερφέ.
Δε βαστάει η ψυχή μου να ελέγχεται η ζωή μου από ένα χαφιέ.
Γοργά! Όλοι για τα βουνά στη σπηλιά μας αν έρθουν θα φαν’ τουφεκιά.
Σεμνά, λυκανθρώποι σεμνά, γιατί το αίμα μας βράζει για τη λευτεριά.
