Γράφει ο Σταυριανόπουλος Θεόδωρος*
Το προσωπικό μου ημερολόγιο έχει γεμίσει από αποσπάσματα ενεργειών και καταστάσεων της παιδικής και εφηβικής ηλικίας μου, που αναμοχλεύοντας τη μνήμη, έρχονται στο φώς και λειτουργούν ως φωτοδότης ήλιος, που φωτίζει και αλλάζει την τροχιά της ζωής δίνοντάς της το αληθινό νόημα, το νόημα της συμφιλίωσης με το περιβάλλον.
Ανήκω στη γενιά του χωριατόπαιδου, που μεγάλωσε κατασκευάζοντας τα παιχνίδια του, βιώνοντας την παραδοσιακή αγροτική ασχολία, τον παραδοσιακό τρόπο διατροφής, τον παραδοσιακό τρόπο συμβίωσης ανθρώπων και ζώων, καταγγέλλοντας τη σημερινή υποκριτική ζωοφιλία του μπαλκονιού και του κλουβιού.
Είμαι παιδί που μεγάλωσε στο παραδοσιακό σπίτι με το φούρνο, τον αργαλειό, το πατητήρι σταφυλιών (λινό), τις αποθήκες αγροτικών προϊόντων, τον στάβλο και το κοτέτσι.
Είμαι παιδί που μεγάλωσε στο παραδοσιακό σπίτι, που κάλυπτε τις βιοποριστικές του ανάγκες κατά τα δύο τρίτα (2/3) παράγοντας τα αγροτικά προϊόντα, παρασκευάζοντας το κρασί, τα ζυμαρικά, το τυρί, το γιαούρτι, το παστό, εκτρέφοντας χοίρο, κότες, κατσίκια, αρνιά, αγελάδα, δημιουργώντας ελάχιστα σκουπίδια γιατί πίσω από τον άνθρωπο υπήρχε η κότα, η κατσίκα και το γουρουνάκι που περίμεναν το δικό τους μερτικό!
Μεγάλωσα βιώνοντας τη σύλληψη και γέννηση των ζώων , το βάτεμα και γέννημα του αυγού, την εκκόλαψη, το σπάσιμο του κελύφους ξεπηδώντας η ζωή, ξεπηδώντας το κλωσοπουλάκι. Βιώνοντας τον κύκλο δραστηριοτήτων λαδιού, κρασιού, ψωμιού, μαζεύοντας ελιές, τρυγώντας και πατώντας σταφύλια και βλέποντας το άλογο να οργώνει το χωράφι και να αλωνίζει στο πέτρινο αλώνι.
Μεγάλωσα χωρίς φόβο διακοπής νερού, φέρνοντας νερό απ’ το πηγάδι. Χωρίς το φόβο διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος, έχοντας το σπίτι μας τον απαραίτητο εξοπλισμό φωτισμού και θέρμανσης. Χωρίς το φόβο μηχανικής βλάβης του αυτοκινήτου και το κυκλοφορώ δεν κυκλοφορώ, καβαλώντας το άλογο και τον γάιδαρό μας.
Μεγάλωσα βλέποντας την μητέρα μου να υφαίνει στον αργαλειό, να ζυμώνει στην σκάφη και να φουρνίζει το ψωμί, που η μυρουδιά του μας έσπαζε την μύτη περιμένοντας να βγουν από το φούρνο τα δικά μας φραντζολάκια. Βλέποντας τον πατέρα μου να οργώνει με το άλογο το χωράφι, να κεντρώνει την αγριελιά, να φυτεύει το αμπέλι και να αλωνίζει το στάρι στο πέτρινο αλώνι.
Μεγάλωσα έχοντας γίνει θεατής δραστηριοτήτων αλεπούς, τσακαλιού, κουναβιού, ασβού, νυφίτσας, φιδιού, σκαντζόχοιρου, ποντικού, κάβουρα, βάτραχου πλησιάζοντας στις φωλιές τους ή εξ αποστάσεως.
Μεγάλωσα βιώνοντας καθημερινά την αστικοποίηση του χωριού, την αλλαγή συνηθειών, την εγκατάλειψη της υπαίθρου, την μηχανοποίηση της αγροτικής παραγωγής, την έντονη χρήση φυτοφαρμάκων, την εγκατάλειψη των ελληνικών σπόρων και ποικιλιών αγροτικών προϊόντων και την μεταπήδηση στον εισαγόμενο «φακελλόσπορο» επιζητώντας την υπερπαραγωγή και το μεγάλο κέρδος μπαίνοντας στο παιχνίδι του αθέμιτου ανταγωνισμού, χάνοντας την ποιότητα.
Μεγάλωσα διαπιστώνοντας μέρα με την μέρα την εμφάνιση νέων ασθενειών στα φυτά και τα ζώα, νέους τρόπους παραγωγής και καλλιέργειας. Μεγάλωσα διατηρώντας άσβηστη την επαφή μου με τις ρίζες και τις παραδόσεις μας, διατηρώντας άσβηστη την ανησυχία μου.
Όλα αυτά είναι που με φορτίζουν και με κρατούν ανήσυχο καθιστώντας μερικές φορές τα φίλτρα αγανάκτησής μου ανίκανα να συγκρατήσουν το θυμό μου.
Όλα αυτά άλλαξαν τόσο γρήγορα και τόσο ξαφνικά! Όλα αυτά άλλαξαν και έκαναν τον άνθρωπο πιο απόμακρο από το φυσικό περιβάλλον. Όλα αυτά με δυσαρεστούν γιατί τα έζησα σε αντίθεση με τα παιδιά μας που αστικοποιήθηκαν χωρίς ίχνος από αυτά τα βιώματα.
ΥΓ.1 Κάποτε που είχα κάνει αίτηση απόσπασης σε ένα Περιβαλλοντικό Κέντρο μεταξύ των άλλων δικαιολογητικών είχα καταθέσει και το παραπάνω κείμενο με τίτλο «ΑΝΤΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ»!
ΥΓ.2 Με ευχαριστεί σήμερα που κάποιοι άνθρωποι μέσω της δραστηριοποίησής τους σε Συλλόγους προσπαθούν να επιστρέψουν την ζωή στη φύση.
ΥΓ.3 Προς αυτή την κατεύθυνση έχει υποχρέωση η Τοπική Αυτοδιοίκηση να δημιουργήσει δραστηριότητες προκειμένου ο άνθρωπος να επιστρέψει στην Φύση είτε ως αρωγός είτε ως απασχόληση.
*Σταυριανόπουλος Θεόδωρος
Μαθηματικός-MSc Ηθ. Φιλοσοφίας