Πόσο γρήγορα φεύγει ο χρόνος από το μικρό προαύλιο του σχολείου στο μεγάλο προαύλιο της ζωής ανάμεσα σε γέλια, χαρές, λύπες .
Μοιάζουν όλα σαν ψέμα…αλλά πρέπει να συμφωνήσεις πως είναι ένα ωραίο ψέμα…μαγικό. .πολύχρωμο,
φωτεινό κι απέραντο όσο η αγάπη, η νοσταλγία, το ταξίδι σε κάτι άγνωστο κι ανεξερεύνητο..
Όλα λοιπόν μπορούν να ξεκινήσουν με ένα θυμάσαι… Είναι σαν να λέμε το εισιτήριο σ ένα ευφάνταστο σενάριο που όμως σου ανήκει …
Ναι σου ανήκει όσο λίγα πράγματα στον κόσμο αυτό.. Ένα σενάριο ολοδικό σου…
Ένα σενάριο ας πούμε ζωής, φαντασίας… τόσο που λες καμιά φορά αν υπήρξαν όντως όλα αυτά ή αν ήταν ένα καλοκαιριάτικο μεσημεριανό αεράκι που έμαθε να εισχωρεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στις γρίλιες χαρίζοντας μια εφήμερη ευδαιμονία στον απηυδησμένο από την ζέστη ένοικο .
Ένα αστείο, μια δικαιολογία, ένα διότι σε τόσα γιατί που φόρεσαν τα καλά τους μια Κυριακή πρωί κι αποφάσισαν να σεργιανίσουν στα όμορφα στέκια του μυαλού δύο με τρεις ώρες πριν από το μεσημεριανό φαγητό…ναι στη σάλα εκεί που συγκεντρώνονταν όλη η οικογένεια με τις καλές φορεσιές, τα καλά σερβίτσια λόγω εορτής, τις πορσελάνινες σκέψεις και τα τρανταχτά γέλια από τα έξυπνα και αφελή σχόλια των παιδιών…
Κι όλα αυτά στους ίδιους δρόμους, στα ίδια μέρη.. σαν μια παρτίδα σκάκι που αποχωρούν τα πιόνια μέχρι που φεύγει ο βασιλιάς και η βασίλισσα και η παρτίδα τελειώνει …μέχρι να ξεκινήσει η επόμενη…
Και να κάπου εκεί πάνω στη σκηνή…στο προαύλιο πού λέγαμε..
με την παραδοσιακή σου στολή , τους συμμαθητές αγκαλιά για μία αναμνηστική φωτογραφία …Ενθύμιον της σχολικής μας ζωής…Εν Νεμέα τη….Άραγες τι;;;
Σκόρπιες φωτογραφίες , μαυρόασπρες σκέψεις πού αναζητούν το χρώμα ,το σώμα, τα πρόσωπα στις παρελάσεις ,κάτω απ’ τις μικρές παιδικές σημαιούλες στην πλατεία Ηρώων…Μια ταινία μαθητική στον κινηματογράφο Ορφέα, ένα θεατρικό του Π. Μελά από την ΣΤ Γυμνασίου στον κινηματογράφο Άντζελα ,ένα γλυκό στο Ζαχαροπλαστείο Κρίνος του Δ. Βασιλείου ή μια πάστα Καζινο στο Ζαχαροπλαστείο του Δ. Μπακοπάνου… ή ακόμη μια πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό στο καφενείο του Πέππα , τού Μπάκα, του Παπαντωνίου….
Κλείνεις τα μάτια απλώνεις σαν σε δέηση τα χέρια, θες να πετάξεις το χαμένο χρόνο από πάνω σου….να βρεθείς για λίγο σ αυτήν την κινηματογραφική αίθουσα με τον Παπαφλέσσα, στο Ζαχαροπλαστείο για ένα γλυκό, στη σάλα ανάμεσα στα γέλια, τις διηγήσεις, τις μυρωδιές απ’ τα λογής φαγητά…θες να ανοίξεις τα μάτια και να είναι εκεί…εκεί στα ίδια σημεία οι ίδιοι άνθρωποι…θες…θες..
Μα κοίτα… πήγε αργά, σε λίγο ξημερώνει…σε λίγο ο ήλιος θα βγει ξανά…και ξανά.. και ξανά…
Μα δεν θα είναι εκεί…έφυγαν…έφυγαν για πάντα ..
Να είστε καλά…
Υ.Γ Το μουσικό κομμάτι πού θα ήθελα να συνοδεύσει το κείμενο μου είναι τού Μάνου Χατζιδάκη :
Το βαλς τών χαμένων ονείρων
Υ.Γ2 Στην φωτογραφία με την παραδοσιακή στολή είναι η μητέρα μου Βασιλική Μπούφα – Καλλή μαθήτρια στο Γυμνάσιο Νεμέας τη δεκαετία 1950…
