Δεν ξέρω αν η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση καθώς λένε, όμως η κραυγή απόγνωσης ως έκφραση στην εποχή που ζούμε είναι η καλύτερη περιγραφή στα αδιέξοδα που βιώνουμε ως κοινωνία σε καθημερινή βάση .
Όλοι κάτω από έναν μανδύα προστασίας επαναλαμβάνουμε τα προαποφασισμένα κείμενα, σκέψεις, ιδέες, στερεότυπα αφαιρώντας την δυνατότητα γένεσης του καινούργιου που θα απαντά στα σημερινά ερωτήματα όχι με επίκεντρο τους δείκτες οικονομίας αλλά τις ανθρώπινες ανάγκες .
Πώς μπορεί να παραχθεί ένας πολιτισμός όταν οι άνθρωποι βιώνουν την απόλυτη μοναξιά, το απόλυτο αδιέξοδο όταν έχουν κάποιο πρόβλημα ;
Πώς μπορεί να γεννηθεί η ελπίδα για κάτι όμορφο όταν αναβιώνουν τα μίση και τα πάθη ανάμεσα στους ανθρώπους, ανάμεσα στις χώρες και τα έθνη;
Πώς μπορεί ένα καταπιεσμένο Εγώ πού εμπεριέχει όλα εκείνα τα τραύματα υποτίμησης της παιδικής ηλικίας, να ελευθερωθεί χωρίς να πρέπει να αποδείξει ότι είναι κάτι άλλο απ’ αυτό πού θα πρέπει να είναι και πού η κοινωνία ορίζει καθ’ υπόδειξη μιας υπέρτατης εξουσίας ολίγων πού επιλέγουν το καλό και ωφέλιμο χωρίς στην ουσία να είναι;
Σ’ έναν περίπατό μου αντίκρισα την συγκεκριμένη πεταλούδα πού φωτογράφισα κρατώντας την στην παλάμη μου. Καθόταν με ανοιχτά φτερά στη μέση τού δρόμου απολαμβάνοντας την ζέστη από έναν καυτερό ήλιο αν και γνώριζε τον κίνδυνο να την πατήσει κάποιος. Ήταν σαν να είχε επιλέξει κόντρα στα πρέπει της ίδιας της φύσης να απολαύσει χωρίς να υπολογίζει κινδύνους και προοπτική θανάτου, την ζωή, την ίδια την ζωή έστω και λίγο, ελάχιστα.. ακόμη και για ένα λεπτό…
Ένα λεπτό ελευθερίας …κόντρα σε όλους και όλα … Ένα θεϊκό λεπτό απόλυτης ελευθερίας χωρίς τον υπαρκτό ή προκατασκευασμένο φόβο …
Ένα λεπτό πραγματικής ζωής …
