Τι έγινε παιδιά , πως πέρασε ο χρόνος, πως μας ξέφυγε ;
Σαν μια ταινία σε μια κινηματογραφική αίθουσα .
Χαμηλώνουν τα φώτα ,έναρξη, τίτλοι ,μουσική υπόκρουση ,μαγεία ,συναρπαστικά πλάνα, διάλειμμα, δεύτερο μέρος .Κι εκεί που λες να κρατήσει λίγο ακόμη… συνειδητοποιείς τον χρόνο…Ποιον ;;Τον χρόνο!!! …Ναι τον χρόνο που πάντα έγραφες στα παλαιότερα των υποδημάτων σου…Και τώρα;
Τώρα αρχίζει με έναν χαιρέκακο τρόπο ,να παίρνει εκδίκηση αυτός για την απαξίωση που είχε κάποτε δεχτεί από σένα…Κι έτσι ο πλέον σταθερός δρόμος <<επούλωσης των τραυμάτων>>σου περνάει από κει όπου οι αναμνήσεις έχουν θρονιαστεί στη μεγάλη σάλα κοντά στο σερβαν και την σόμπα πετρελαίου, εκεί όπου στις γιορτές μαζεύονταν οι φίλοι, οι συγγενείς , με ένα λικέρ, ένα Βερμούτ ,ένα σοκολατάκι μαργαρίτα ,έναν δίσκο στο πικαπ του Αλμπανο, των Πινκ Φλουντ, του Μπομπ Ντίλαν,του Σαββόπουλου, του Μίκη…των Ολυμπιανς
Τι έγινε παιδιά πως πέρασε ο χρόνος, πως μας ξέφυγε ρε γαμωτο…
Εκεί στην αυλή του Λυκείου ,τελευταία τάξη, με όνειρα ,προσδοκίες ,ανέμελες μέρες, γέλια, προβληματισμούς, ατελείωτες συζητήσεις ,επαναστατική διάθεση…πάντα με συντροφο μια σκεψη ,μια άρνηση για ένα κατεστημένο που δεν δέχονταν την ύπαρξη μας(πάντα αυτό δεν συνέβαινε με τους νέους;),την παρουσία μας στα νέα δεδομένα…
Όχι Κεμάλ αυτός ο κόσμος θ αλλάξει δεν μπορεί να μείνει για πάντα ίδιος…αυτή ήταν η δικιά μας παντιερα…η δικιά μας πίστη απέναντι σ έναν κόσμο που το δίκαιο του ισχυρού ήταν η προοπτική και το μέλλον του αδύναμου .. κι όμως ,αυτός ο κόσμος δεν άλλαξε ή δεν άλλαξε όπως θα θέλαμε να αλλάξει .. Τώρα ξανά στα πρόθυρα πολέμου Κεμάλ .. στα πρόθυρα πολέμου παιδιά …κι όμως πόσες φορές σ εκείνο το μεσημεριανό τραπέζι δεν είχαμε αντιδράσει αγανακτησμενα από τις διαρκείς αναφορές των δικών μας στον πόλεμο με τους Γερμανούς,τους Ιταλους ,την κατοχή,την πείνα,τις εκτελέσεις και παράλληλα την απαξίωση της δικιάς μας γενιάς που δήθεν τα είχε όλα και ήταν κακοτροπη χωρίς αρχές και αξίες …Και εμείς βεβαιως ανταπαντουσαμε δικαιως νευριασμενα…για τις άδικες κρίσεις τους για την δικιά μας γενιά : <<έλα μωρέ αυτά τελείωσαν τώρα ..όλο για τον πόλεμο θα λέμε>>;;;;
Εμείς θα τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο, δεν θα κάνουμε ότι κάνατε εσεις που στο τέλος πήρατε και τα όπλα ο ένας απέναντι στον αλλον…Έτσι είναι Κεμάλ όταν είσαι νέος …πολύ νέος… έχεις θράσος αλλά και έναν ήλιο μέσα σου που σε καίει .Στην πλάτη σου φανταζουν δυο μεγάλα ολόλευκα φτερά και απ’ την καρδιά σου ξεκινάει ένα ποτάμι ορμητικό που κατεβαίνει αφριζοντας …ναι αφριζοντας Κεμάλ ,έτοιμο να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του…δικαίως και αδίκως…
Και ξαφνικά (;)εκεί όπου όλα τα ορίζεις (ή έτσι τουλάχιστον νόμιζεις) χιόνισε χρόνια όπως έγραψε κάποιος κάποτε…ασπρισε η αυλή του σχολείου απ’ τις νιφάδες της λήθης …σκόρπιες σελίδες τώρα στους διαδρόμους του σχολειου…φωτογραφίες από μια παλιά Κοντακ κολλημένες ασυμμετρα σ ένα άλμπουμ παλιομοδίτικο ,κάποιες κασσέτες με επιλογές τραγουδιων από τη δεκαετία του70 και του 80, σε μια κούτα τα μπλε τετράδια της τελευταίας ταξης και τα βιβλια του οργανισμου τακτοποιημένα επιμελως. Σε μια γωνιά ανακατα τα θέλω ,τα θα ήθελα,τα μπορούσα να, τα δεν θέλω τίποτα,όλα σε μια στάση λεωφορείου του μυαλού, σαν νότες σκόρπιες και ξαχασμενες σ ένα πρωινό οπου η πρώτη αχτινα θα σηματοδοτήσει ξανά και ξανά την αρχή ακόμη κι αν αυτή είναι περισσότερο κοντά σ ένα τελος Κεμάλ
…Γιατί όσο κι αν ο χρόνος Κεμάλ εκδικείται το απ’ έξω μας ,το μέσα μας θα αντιστέκεται πάντα μέχρι την τελευταία στιγμή φωνάζοντας…είμαι ακόμη εδώ …είμαι ακόμη εδώ Κεμάλ ….και συνεχιζω…συνεχιζω Κεμάλ γιατί το μέσα μου παραμένει ίδιο όπως τότε σ εκείνη την αυλή του Λυκείου με τους συμμαθητές μου λίγο πριν ξεκινήσει το ωραίο της ζωής μας ταξίδι…και συνεχίζω Κεμάλ μ εκείνα τα ξεχασμένα θέλω ….γιατί ακόμα υπάρχουν περιθώρια να τα αλλάξουμε όλα Κεμάλ…ΟΛΑ ..ΟΛΑ………
Τέλης Καλλής
Υ.Γ1 :Ως μουσική υπόκρουση του κειμένου μου , διαλέγω τον Κεμάλ σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι σε στίχους Νίκου Γκάτσου σε εκτέλεση Αλίκης Καγιαλογλου
Υ.Γ2 :Στην φωτογραφία του 1981 στην αυλή του Λυκείου Νεμέας είναι οι εξής μαθητές της Γ Λυκείου :Εξ αριστερών
Πόπη Αλεξίου,Δημήτρης Ζαιμης, Τέλης Καλλης, Τασία Δραινα, Μαρία Γκρουστιώτη ,Ελένη Κακαρίκου , καθήμενη η Μαρία Γιαννακάκη
